Fijne wensen voor het nieuwe jaar

Ondertussen zijn we al enkele maanden thuis.
Na onze (bijna) aanvaring met de beer, genoten we nog van prachtige parapent momenten en wat rustigere dagen bij verschillende vrienden in dit mooie land.

Onze avonturen zijn herinneringen in ons hart geworden en geven ons energie voor nieuwe plannen en dromen.

Voorlopig blijven we even in Europe, skydiven, skiën, parapenten, mediteren en werken.
En wat komt..... dat komt.


Make Some Fun in 2015!!!

De "Lut met den beer"

Dawson Creek, Mile 0 van de Alaska Highway,  hier is er tijd voor foto's en een korte pauze. Er ligt zoveel geschiedenis achter deze weg, jaren en jaren werden er plannen en prospecties gemaakt. Nooit was er genoeg geld of interesse om het project te starten, totdat WOII zich aandiende. Dan opeens kon het allemaal. Op 8 maanden tijd werden er meer dan 2250 km weg aangelegd, weg die winter en zomer bruikbaar was!
Wij reden hem ook helemaal van Zuid naar Noord en terug. Maar dat is peanuts, vergeleken bij de pioniers van het eerste uur.


Op onze weg terug naar Prince Georges, waar onze vrienden Elaine en Gerry ons verwachten, hebben we de chance van ons leven!
Het verhaal dat hier volgt, speelt zich af in enkele seconden.


Johan en ik cruisen tegen 120 km per uur via de kronkelende highway door het prachtige landschap van de McKenzie rivier. We kijken links en rechts, op zoek naar wild-live, want dat is hier te over. (zoals jullie al op de foto's konden zien).
Ik zie hem eerst, een grote zwarte beer komt rechts van ons de helling afgestormd! Ik wijs, Johan ziet hem op het ogenblik dat hij over de gracht springt. (zo'n 1,5 meter breed en het is als een greppeltje voor hem!) . Het dier rent de weg op en we stormen op een onvermijdbare botsing af!! De GS bijna 400 kg tegen 120 km per uur, de beer 300 kg tegen 50 per uur.
Dank u wel voor de stuurvaardigheden van Johan en de wegligging van de GS. Volle bak in de remmen, uitwijken naar links, gas geven en hopen. De beer wil blijkbaar ook niet dood, hij remt, draait rechts weg, stopt, keert terug links, hapt naar onze enkels en vlucht dan achter de GS aan de overkant het bos in.
Dat is wat ze noemen "close but no sigar". We hebben "de lut met den beer gewonnen", zoals ze dat op de Sinksenfoor zeggen! Nog nooit zagen we een beer van zo dicht bij en hopelijk gebeurt het ook nooit meer!!!


's Avonds kunnen we van de schrik bekomen op het verjaardagsfeest van Elaines moeder, 85 wordt ze en nog steeds een zonnetje! Wat is het toch heerlijk om zo'n fijne mensen te ontmoeten onderweg.


Vandaag krijgt de GS een nieuwe achterband (de ontmoeting met de beer heeft ons heel wat rubber gekost) en morgen kunnen we weer verder op weg.

Dawson City - Faro - Campbell High Way - Watson Lake

Amper 6 dagen is het geleden dat we jullie nog iets lieten weten.
En wat een belevenissen alweer!


Een gemakkelijke rit brengt ons via de Alaska Highway naar het Zuiden. We geraken er stillekes aan gewend om met 2 op de GS te zitten en ik begin Johan zijn rijkwaliteit te waarderen. Dat is nodig want er ligt nog wat te wachten voor ons


In Carmacks pitchen we onze tent op een rustige kampplaats aan de Yukon river. Met zicht op de rivier genieten we van een kampvuurtje en de volle maan die opkomt. Maar onze rust is van korte duur. Wat begon als een romantisch avondje eindigt in een dolkomische show. Opeens loopt de camping vol met een groep Duitse toeristen en hun gidsen. In vol ornaat, camouflagepak en Jack Wolfskin jassen net uit de verpakking. De etiketjes hangen er nog aan.
Geen van hen heeft ooit al een tent opgezet of een thermarest-matje opgeblazen! Kan je je voorstellen hoe wij stillekes hebben zitten lachen achter ons kampvuurtje !!


's morgens bij de koffie ontmoeten we Heinz en Heather, een koppel uit Faro een 150 km verderop.
Ze nodigen ons uit om in Faro te komen logeren en bij hen te ontbijten.
Die avond maken we kennis met nog 2 fantastische mensen Bill en Nadia, zij zijn op doorreis met hun caravan.
Bill is gepassioneerd motorijder en zijn vrouw is verpleegster voor de First-natives  geweest. We vertellen over onze avonturen en Bill beleeft zijn jonge jaren terug. Hij vertelt ons over zijn nieuwe Kawasaki KLR met 0 km op te teller. Wanneer we de volgende morgen naar de regen liggen  luisteren in ons tentje, horen we ineens: "Hello, anybody home," Bill staat in zijn gele regenjas voor ons tentje, "hello, guys, you can have my bike if you want!"
We zijn met verstomming geslagen, die man wil ons zomaar zijn nieuwe motorbike verkopen, voor een prikje. Maar tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren. Dus we laten het maar even zo. Maar wat is die Bill geweldige vent, hopelijk kunnen we hen eens bezoeken wanneer we  meer naar het Oosten van het land reizen.


Om 10.00 uur komt Heinz ons op de campsite oppikken. We zijn gepakt en gezakt met de bedoeling om na het ontbijt door te rijden.
Het wordt een dag vol boeiende verhalen over het leven in de Yukon. Verhalen over leven bij - 60 ° C!, over grote en kleine liefdes, over het leven als Trapper, over overleven in een auto-ongeluk in de winter, over handgemaakte schoenen, over bevroren meren en nog véél véél meer!! Wanneer we om 2.00 uur 's nachts bij hen buiten duikelen goed gevoed en met het nodige bier, wijn en wisky binnen, zetten we onze tent maar terug op. 't is wat te beschonken-laat om nog door te rijden.


De volgende ochtend dan maar op weg voor een 400 km off-road avontuur, zonder enige voorziening op de weg. De Campells Highway. 't gaat ons goed af, zelfs met 2 op de moto, tot de laatste 150 km waar we van de ene wegconstructie naar de andere rijden.  Stof, modder, gravel, machines, en het blijft maar duren! We zijn uitgeput en blij met de goede afloop wanneer we om 18.00 Watson Lake binnenrijden.
Daar nemen we 's anderendaags "even" tijd om de motorolie en filter te vervangen en hop, weeral op weg. Deze keer een korte dag naar de Liard Hot Springs! Wat een beloning na de lange dag van gisteren! Lekker soaken en badderen in de warmwater-bronnen.


Foto's volgen later!

Terug naar Canada, Dawson City

Even tijd om bij te bloggen!


Onze avonturen op de Dalton Highway hebben jullie kunnen volgen.
Na het bezoek aan de BMW - dealer bleek herstellen geen goede optie. Te duur, te lang wachten op nieuwe stukken, geen plaats of tijd om er zelf aan te werken.
Echter al heel snel hebben we dankzij onze nieuwe (brandweer)vrienden (Tallan & Forest) een koper gevonden, die er een min of meer respectabele prijs voor wou geven. Bovendien hoef ik haar nu niet naar Belgiê te verschepen.


Na heel wat wikken en wegen, herschikken en elimineren  van bagage, zijn we dan toch noch naar de Artic Circle en Deadhorse vertrokken. Dat kon je in het vorige bericht lezen.


Bij onze terugkeer in Fairbanks, wilden we naar de ferry rijden, om zo minder kilomters met 2 op de GS te moeten doen. Helaas, pindakaas.... de ferry was volzet!
Dan maar terug naar ons basisprincipe KISS. We volgen gewoon ons oorspronkelijke plan en keren via Chicken en dan de "Top of the World - Highway" terug naar Canada.


Dat avontuur hebben we er nu ook opzitten. De eerste dag met prima weer, net op tijd in "Chicken" om droog onze tent op te zetten.
"Chicken" is een onoogelijk gat, niks te zien, maar fantastisch om er te zijn. Een goudzoekersplekje, met een Saloon, een bezinepomp, een koffiebar en gratis camping.
De bar-meid spreekt er tot onze verwondering Engels, Frans én Nederlands! 


Ons vertrek 's morgens wordt vertraagt doordat alle mensen die er de nacht doorbrengen uitgebreid afscheid van ons willen nemen. Da's echter niet zo slecht, want op die manier is de meeste regen al weg wanneer wij over de grens gaan. Het laatste stuk naar Dawson City echter, krijgen we serieus wat modder onder de wielen en dikke mistbanken voor onze neus. 't is zweten en zwoegen om de GS recht te houden maar we komen er heelhuids door.


Wanneer we eindelijk in Dawson City aankomen regent het pijpestelen, da's er nu net  iets over om onze (niet al te waterdichte) tent op te zetten. Voor 1 keer kiezen we voor een kamertje. Op weg naar de stad nodigen een paar locals ons uit om de plaatselijke cabaret-show in het Casino te bekijken. En dan is er een welverdiende nachtrust in een echt bed !

Dead Horse, Prudhoe Bay Alaska

WE ZIJN ER!!!!


60.000 km en de nodige avonturen, maar Johan en ik zijn op het verste Noordelijke punt gekomen dat je zelf kan rijden!!!


Na de pech met de 650, die ondertussen verkocht is, zijn we op 1 motor vertrokken om onze laatste rit naar het noorden te maken.  12 uur hebben we gisteren gereden, alles mét daglicht want het is hier 24 uur licht. Om 12.45 kropen we bibberend en content in onze tent, bij 0° C. :-)


Nu kunnen we écht op vakantie!


Meer nieuws later

goed en minder goed nieuws

Eerst het goede nieuws
Ik ben veilig terug in Fairbanks geraakt.
Johan en Tallan hebben in totaal zo'n 750 km over en weer gereden om dan met een pick-up truck mij en de moto terug te rijden. Uiteindelijk arriveerden we om 5.30u s'morgens terug in Fairbanks.


en dan het minder goede nieuws
Na onderzoek door de BMW-garage is ondertussen het verdict gevallen. De aandrijf-piston is beschadigd en de motor is, zonder héél grote kosten te doen, niet meer te herstellen. De objectieve waarde van de moto is niet meer genoeg om die zware kost te maken...


We zoeken nu uit:
- wat we dan wél verder met de moto van Ils gaan doen.
    (er zijn nog teveel "nieuwe" onderdelen aan om haar zomaar achter te laten)
- hoe we onze reis verder zullen zetten.


So far... We houden jullie op de hoogte!

Hier zit ik dan

Hier zit ik dan, moederziel alleen om middernacht op 200 km van de Artic Circle.

Na 56000 km op een boogscheut van de noordpool, heeft mijn motor het begeven. Niet meer aan de praat te krijgen en we vermoeden een benzine-probleem.

Maar zoals het altijd al het geval is geweest, hebben we ook nu weer geluk bij een ongeluk;

Bij onze aankomst in Fairbanks, enkele dagen geleden, reden we toevallig langs de brandweerkazerne. Een brandweerman merkte onze interesse, even aan de praat en onmiddellijk was een bezoek aan de kazerne geregeld. Bovendien krijgen we van Talen & Forest het aanbod om in hun huis te logeren. Ze zijn allebei brandweerman/ambulancier én motorrijder.  Wanneer we zeggen dat we naar de Artic Circle willen, rijdt Talen maar al te graag met ons mee, met z’n spiksplinter nieuwe BMW GS 800.

En dat is dus ons geluk, wanneer ik in panne val, besluiten we om de eerste 30 km terug te gaan. Johan sleept mij naar de dichtstbijzijnde servicepost. Van daaruit vertrekken zij beiden terug naar Fairbanks, op zoek naar een truck om de moto op te laden. Ik blijf ondertussen  hier bij de motor. 2,5 uur terug naar de stad, over Dirt-road, truck regelen en dan 2,5 uur terug naar hier. Dan de motor opladen en weerom naar Fairbanks om hem morgen bij een moto-shop binnen te brengen. ’t Zal een lange nacht worden.

Maar om jullie niet te ongerust te maken, de midzomer-zon doet hier nog flink haar best en het is hier nu nog klaarlicht.

To hiertoe is onze trip geweldig verlopen, we reden een paar 100 km is wat lastigere weg , gravel, wegenwerken, hier en daar wat pothols. De Amerikanen waarschuwden ons langs alle kanten, ondoenbaar, lastig, pas maar op!! Maar uiteindelijk zijn we wel wat meer gewoon van in zuid amerika. Dan was er een half dagje gietende regen, maar ook dat gaat weer over en werd ruimschoots goed gemaakt door de goede ontvangst in Fairbanks & de prachtige rit naar de Artic Circle (of toch bijna).

Ge zou me hier moeten zien zitten, op het trapje voor het gesloten restaurant, bufjeke tot boven, helemaal ingepakt, typen met handschoenen omdat ik anders opgevreten wordt door de muggen.

Toch maar even op wandel, dat scheelt een pak, dan ambeteren die beesten je minder.

Meer nieuws als ik terug in Fairbanks ben.

link naar nieuwe foto's

https://plus.google.com/u/0/photos

Stewart & Hyder - Watson lake - Whitehorse - Destruction bay

Wat een belevenissen alweer in Stewart! We lopen Thomas tegen het lijf, met z'n 20 jaar alleen op weg met de fiets van Inuvik naar Prince Rupert.  We amuseren ons geweldig met hem, op café, aan het kampvuur en we worden ook nog eens samen "ge-Hyderised". Een inwijdingsdrankje om je officieel als bezoeker van Hyder te registreren. 75 ° pure alchohol, niet proeven, niet ruiken en ad-fundum binnen gieten en houden... Anders betaal je een toernee- general. ;-) Ook dat overleven we.
Bij het officiele beren-kijk platform treffen we geen kat (en ook geen beer), maar onderweg worden we flink verwend, we zijn ondertussen de tel kwijt geraakt van alle zwarte beren die we al zagen. Wie goed naar de foto's kijkt, kan er een paar vinden.


De afstanden beginnen nu langer en langer te worden tussen de verschillende "nederzettingen", die onstaan zijn uit tentenkampen bij de constructie van de Alaskan-highway (door amerikaanse soldaten) ten tijde van de 2de wereldoorlog. (interessante geschiedenis!) Het dorpje Watson-lake heeft 700 inwoners en is het grootste dorp in een straal van 500 km. Bij 1 van die inwoners mogen we de nacht doorbrengen. We ontmoeten Paul bij het benzinestation.Hij heeft Jeremy al opgepikt, een Fransman die eveneens vanuit Argentinië naar hier reisde, weliswaar op de fiets! Met z'n drieën slapen we in een lege woning die Paul net heeft opgeknapt om te verkopen.
Watson-lake is tevens bekend voor zijn roadsign-bos. 


En dan op naar Whitehorse, de "big City" met 30.000 inwoners.
Tijd om terug wat in de geschiedenis te duiken met een bezoek aan een oude raderboot, sternwheeler.
En dan 's avonds op de camping terwijl we verbroederen met Engelse motorijders, horen we ineens " ha, jullie moeten Johan en Ils zijn". Mark en Carina, 2 Vlaamse wereldreizigers hebben ons gevonden. We hadden al contact gehad via mail, en nu treffen we elkaar in levende lijve. Nadat zij 5 weken op hun motor gewacht hebben, konden ze kort na ons uit Vancouver vertrekken. Met 2 op een Honda Transalp 650, respect man!
We blijven samen nog lang verhalen ophalen. 6 wereldreizigers bij elkaar, die zijn niet snel uitgepraat! Bovendien bedriegt de zon onze biologische klok, het wordt hier gewoon niet meer donker. Voor we het weten is het half één s'nachts en nog steeds klaarlicht! De middernachtzon..


De volgende etappe brengt ons aan een prachtig meer omgeven door bergen en gletsjers in Destruction Bay, vlakbij het Kluane-natuurpark. Zo'n 300 kilometer verderop, een benzinestation, een restaurant, een RV- parking en dat is het dan. We krijgen een plaatsje aan de rand van het RV-camping en zijn weeral onder zeil voor de komende nacht.


Hopelijk verdwijnt het regen-weer dat we zien hangen, zodat we morgen droog de grens met Alaska kunnen oversteken... op weg naar Fairbanks. En dan naar de Artic-circle. 

Prince George – Steward & Haider

 

We glippen tussen de bosbranden door, terwijl ze opschuiven naar zuid/oost BC, rijden wij richting noord/west. Het gaat hier snel vooruit, we doen gemakkelijk 400 à 500 km op een dag en kunnen dan ook nog een paar bezienswaardigheden meepikken.  Na Prince – George daalt de temperatuur met zon’n 20° C en da’s best voor ons. Maar verderop in Smither keert het weer en komt er zelfs wat regen aan te pas. De camping-man laat ons onder een afdak kamperen, omdat we zoveel kilometers al achter de kiezen hebben. We nemen het aanbod dankbaar aan, zeker wanneer het ’s nachts begint te gieten. De volgende dat is het wat op en af met het weer en wanneer we in Steward arriveren zijn we behoorlijk nat. Dat kan echter onze pret niet bederven want ik heb, langs de kant van de weg mijn eerste zwarte beer gezien. ‘k ben er stilletjes voorbij gereden, stoppen was toch wat te avontuurlijk op dit moment. We zetten droog de tent op, net op tijd want de hele verdere nacht blijft het gieten. We komen pas boven water rond 11.00 uur in de ochtend, wanneer het geluid van de regen eindelijk ophoudt. Tijd voor een dagje rust, boodschappen, email, bloggen en rondslenteren in de zo afgelegen dorpje op de grens met de USA. Het plan is om morgen te gaan beren kijken.

Van hieruit zullen we zo’n 60 km terugkeren om dan verder naar het noorden te reizen.

Vancouver – Pemberton – Cache Creek – Likely - Bakerville – Prince George

 

Sinds vrijdag zijn we dus écht onderweg, het begon met een easy-going ritje van Vancouver naar Pemberton, even voorbij (het zomerse) Whistler. In Pemberton genieten we van een verkoelende zwempartij in het plaatselijke meer. Na onze eerst nacht in de “nieuwe” tent, kiezen we resoluut voor een “back-road” op aanraden van Peter. De Hurley-weg. Het duurt toch zeker een half uur voor we de techniek weer beet hebben en dan kunnen we voluit gaan.  Het is ongewoon heet in Britisch Colombia (39° ) en 200 km over gravel maken van mij een stofmannetje. Vooral omdat ik meestal als 2^de rijd. We zijn op de Goldrush trail terecht gekomen en de nostalgie is nooit ver weg.  Het landschap is overweldigend mooi, maar onze kaart komt niet altijd overeen met de werkelijkheid. De brede gravel weg wordt smaller, de begroeing dichter en mijn Zuid-amerikaans trauma komt weer bovendrijven. Een paar motorcrossers zetten ons terug in de goede richting en na ettelijke uren komen we terug op de “hoofdweg”. Een klein monumentje herinnert ons aan de goudzoekers en trappers van niet eens zo lang geleden. Het duurt nog tot de late avond eer we in Cache Creek onze tent kunnen opzetten, het zwembad doet wonderen en we vinden nog energie voor een bezoek aan de enige kroeg van het dorp. Waar we verbroederen met de locals, die een uurtje moeten rijden voor ze aan de eerste pint zitten.

Na de aardbevingen, aardverschuivingen, vulkaanuitbarstingen komen daar nu ook nog eens de bosbranden bij. We zien in de verte de eerste rookwolken verschijnen en binnen een paar dagen zal de zon schuilgaan achter dikke rookslierten.  Deze week zijn er 134 brandhaarden gesignaleerd in BC.

We vallen van de ene  verbazing in de andere, niet alleen het natuurschoon en de geschiedenis raken ons, ook de gastvrijheid van de inwoners van dit land. Keith laat ons gratis zijn kampplaats delen, Jane nodigt ons uit om onze tent op haar goud-claim te zetten en Eliane en Gerry stellen hun huis en hun wasmachine ter beschikking.

Een bezoek aan Barkerville geeft ons een idee van het wel en wee van de goudzoekers van 1850 tot nu, want goud zoeken is hier een hele normale bezigheid, professioneel of hobbist, iedereen zoekt!

Langzaam vorderen we noordwaarts, wie weet waar de weg ons morgen weer brengt.

https://plus.google.com/u/0/photos

opgelost en klaar voor de échte start

Ondertussen zijn we terug bij Peter en Ilona in Vancouver en klaar voor de echte start naar het Noorden.


Hoe liep het af gisteren? Johan keerde na zo'n 3,5 uur terug met materiaal om de ketting te herstellen. Dan langs de BMW-shop, die gelukkig tot 20.00 uur open was.
Ondertussen was wel duidelijk dat we wat te optimistisch geweest waren. De ketting had er al zo'n 25.000 km opgelegen, 1,5 jaar stilgestaan .... misschien toch te vervangen? Even overlegd met de mechaniekers en dan toch besloten om alles ter plaatse te vervangen.  Het personeel wilde graag een half uurtje overwerken voor ons.


Nog een goei pintje en een stevige maaltijd om dan uiteindelijk om 23.00 uur bij ons gastgezin aan te komen. Foto's van de onderdelen komen via de fotolink.


Vandaag start het richting Squamisch, Whistler en verder.

Starten is altijd het moeilijkste,

 

We zijn precies 11 dagen in Canada en weer heel wat avonturen rijker. Omdat de GS iets langer bij de dealer zou blijven, zijn we op de 650 naar Clear Water gereden, zo’n 500 km noord-oost van Vancouver.

Willy & Sigrid zijn oude bekenden van ons en we waren toch van plan het te bezoeken. Willy is reisgids en Sigrid sinds begin deze zomer Park Ranger. De combinatie maakt dat ze veel uit huis zijn en wij overbruggen een paar dagen om op de dieren te passen. We brengen nog net 1 avond met Willy door en Sigrid is net op tijd terug om mijn en onze verjaardag te vieren.

Wat opvalt als je bij hen logeert is de immense rust die er heerst, voor verstedelijkte belgen werkelijk een enorme luxe. We hebben dan ook 1 dag niks anders gedaan dan bij hen thuis gezeten en van die rust genoten.

Maar Britisch Colombia is te mooi om lang stil te zitten, dus bezoeken we het park, langs meren en watervallen. En op mijn verjaardag gaan we wat spectaculairders doen. Raften op de Clear-water River. Het is nog vroeg op het seizoen en het water staat hoog, dat heeft spectaculaire rides tot gevolg. Kortom een dagje geweldig genieten!

Dan krijgen we bericht van de BMW-dealer dat de Gs klaar is en op 10 juli verlaten we de Bo-Hill ranch. Op de terugweg komt er letterlijk een kink in de kabel, of beter gezegd, uit de kabel. De ketting loopt van de 650 af. We hebben ongeloofelijk geluk dat ze niet blokkeert of in stukken scheurt! De connectieschakel is aan één kant gebroken.

Natuurlijk hebben we alle sleutels bij de GS gelaten L. Wat een domme fout. Maar we zien dat we de plantrekkerij uit de vorige reis nog niet verleert zijn. We duwen de moto naar de dichtstbijzijnde parking, gelukkig is die écht vlakbij, en maken dan een plan.

Johan zal een lift zoeken naar Vancouver, de GS en de tools oppikken en dan terugkomen om de zaak te repareren. Zijn ervaring met het Honda-project komt hier goed van pas. Ik blijf bij de moto en wacht. Voorzien van de laptop, mijn e-reader en water. We staan op een uur van Vancouver, snel gerekend, 1 uur heen, 1,5 uur in de stad voor de pick-up van de moto en dan ergens anders het materiaal, 1 uur terug. Dat wordt dus een uurtje of 3 à 4 wachten.  Ondertussen maak ik een praatje met de passerende mensen en dood de tijd met een nieuw boek van Isabel Allende.  Terwijl ik dit schrijf zijn er al zo’n 2 uurtjes voorbij. Het zonnetje schijnt, ik zit rustig in de schaduw en mijn oorstoppen houden het lawaai van de voor bijrijdende trucks ver weg.

Later meer nieuws

ps: problemen met foto's posten op de blog. Dus nu even alleen tekst

Preparatie van de Bikes !

Where are the motorbikes???



Het was een warm welkom in Vancouver. Bij Peter en Ilona vinden we onze motor terug onder een flinke stapel dozen en andere rommel. We waren vergeten hoe vuil we ze achter gelaten hadden.

Omdat het dinsdag "Canada-day" is, duurt het tot woensdag voor we de BMW-dealer kunnen contacteren. Het werk aan de 650 kunnen we zelf doen, maar de GS 1150 heeft grote onderhoudswerken nodig. Hoewel de mensen hun best doen, zal het toch nog tot volgende week duren eer we weg kunnen.

Ondertussen gaan wij op 1 motor naar Clear Water om Willy & Sigrid te bezoeken en de Canadeese natuur al wandelend te ontdekken. Een beetje jammer, maar niet getreurd er zijn slechter plaatsen om als wereldreiziger te zitten "wachten".
We keep you posted en geniet ondertussen maar van de foto's.



Start again!

Na 18 maanden onderbreking omwille van gezondheidsperikelen, revalidatie en andere avonturen, starten we morgen opnieuw met onze tocht over het Amerikaanse continent.

We vliegen terug naar Vancouver, pikken onze motoren op en gaan dan noordwaarts richting Prudhoe Bay, Alaska.

Net als in het eerste deel is de weg het doel, dus we zien wel hoe ver we komen.

Voor wie de draad wil oppikken, volgende week vrijdag vind je de nieuwe editie van "Motorrijder / touren" in de winkel. Daarin lees je onze avonturen van Equador tot Mexico. In mei publiceerden zij al het eerste deel van onze reis en als alles goed is lees je in september het 3de deel.

Het doet ons groot plezier wanneer jullie ons via de blog volgen en zo een stuk met ons meereizen! We kijken uit naar jullie reacties.

Zo lieten we onze motoren achter, het zal een fijn weerzien worden met onze vrienden!