Begin deze week vernamen we het droeve nieuws, dat één van onze sky-dive vriendinnen zwaar gewond geraakte. Gisteren hoorde ik een verhaal van een motorrijder die al enkele weken in coma ligt, na een ongeval in Afrika. En dan denk je: waarom? Wat drijft ons, om steeds weer die parachute op onze rug te gooien, om steeds weer dat motorzadel onder je kont te voelen, om steeds weer een moeilijkere route te kimmen, om .....
Er is veel wetenschappelijk onderzoek gebeurd om een antwoord op deze vraag te krijgen. Adrenaline, prestatiedrang, grensverleggend gedrag, angstdeficiet en ga zo maar door.
Maar voor mij is het antwoord veel eenvoudiger: PASSIE.
Passie is er, wanneer je je steeds opnieuw aangetrokken voelt om "daar" te zijn. En als je daar bent besef je dat het je natuurlijke biotoop is. Je kent het genot en het plezier, je kent de risico's en je weet precies het evenwicht te vinden tussen veilig en net niet meer veilig. En toch slaat het noodlot dan toe, vaak heeft het veel meer met pech dan met onvoorzichtigheid te maken. Dat geeft ons het gevoel van machteloosheid, het had niet mogen gebeuren, het klopt niet.
En toch laat het ons niet los, steeds weer keren we terug naar dat wat voor ons zo natuurlijk voelt. met als enige verklaring, Passie.
Passie is durven kiezen, durven gaan voor datgene wat je hart verlangt.
De mooiste momenten op onze reis dragen we op aan al die fijne mensen die in hun Passie het Noodlot ontmoet hebben.
