Scroll naar beneden voor de nieuwe publicatie vanaf 11 januari tot 18 januari
Het laatste deel van onze bootreis is gepubliceerd! scrol naar beneden.
Woensdag 28 december
Het laatste deel van onze bootreis is gepubliceerd! scrol naar beneden.
Woensdag 28 december
Op de tonen van Allan Parson en het gebrom van de scheepsmotoren schrijf ik dit eerste deel aan boord van de Grande Africa.
Het is bezwaarlijk een vliegende start te noemen. Na amper 20 km liggen we alweer stil. De moto’s zijn veilig en wel achter slot gezet en wij hebben ons in de kajuit geïnstaleerd. Alles lijkt erop dat we kunnen vertrekken, helaas zullen we nog tot morgen 16.00 uur moeten wachten.
We konden nog terug, zei de waterklerk, maar ik had het écht gehad. Van iedereen afscheid genomen, alles opgeruimd, de knop in mijn hoofd omgezet. Terugrijden en nog een dag thuis wachten, te veel bijgeloof hield me tegen. Stel dat we onderweg een ongeluk zouden krijgen? Of weet ik welk onheil er nog over ons kon komen.
Dus kregen we de notoire veiligheidsrondleiding, lunch om 12.00 en diner om 17.00. Onze vegetarische levensstijl zullen we noodgedwongen een maand opzij moeten leggen. De medepassagiers lijken aangenaam gezelschap. Dennis , Indisch van geboorte & Geralidine, die een rondje om de wereld varen vanuit de UK en ??? en dan Cindy & Kurt met de zelfgebouwde mobile home uit Leopoldsburg. Samen met hen gaan we naar Buenos Aires.
Hoe gaan we ons hier bezighouden , zo’n 4 weken? Lang natafelen, bewegen op de loopband en de home trainer, ping-pong spelen, yoga doen en ..........zwemmen. Er is een (voorlopig nog leeg) zwembad aan boord! Weliswaar is het maar een veredeld ligbad, maar het ziet blauw er is een trapje én een reddingsboei met plaats voor een fris pintje! Als het weer mooier wordt, belooft de bemanning ons om het te vullen.
Over de bemanning tot hier toe, niets dan goeds. Vriendelijk, bereidwillig en bezorgd om het je zo goed mogelijk naar je zin te maken. De officieren Zweeds, lower officers & crew Filipijns.
Ondertussen bereiken ons nog de laatste sms-jes. Morgen het anker lichten ??
Donderdag 29 december
Om 20.00 uur liggen we nog steeds aan de kade. Als alles goed is, komt de loods binnen 2 uur aan boord.
We vulden onze dag met het bekijken van de laad- en los activiteiten en een bezoek aan elk dek. Indrukwekkende vracht, moet ik zeggen. Van oude versleten auto’s over bussen, vrachtwagens, nieuwe en oude wegenwerkers tot blinkende bollides. We nemen ook een enorme kraan van Sarens mee, die deze keer verantwoordelijk is voor de vertraging. Het laden van zo’n tuig neemt immers veel meer tijd in beslag dan het aanrijden van auto’s of het stallen van containers. Johan’s werk blijft hem volgen, we nemen zelfs een brandweerwagen mee.
Bij het zien van al dit materiaal stellen we ons 2 vragen, waar gaat al die rijkdom heen? En Is Europa nog wel het “rijke Westen”? Op de eerste vraag krijgen we snel een antwoord, de schone sjieke wagens zijn bijna allemaal voor Brazilië en Argentinië, net als de grote landbouwmachines en voertuigen voor de wegenwerken. De volgestouwde 2de handsauto’s krijgen als bestemming Dakar of Freetown, net als de gedoneerde voertuigen.
De tweede vraag beantwoord zichzelf daarmee. Ik geloof niet dat de rijkdom zich nog langer in het “rijke” Westen situeert. Wij blijven hier zitten in onze oude overtuigen dat Europa het middelpunt van de wereld is en we de rest naar believen kunnen gebruiken. De wereld ontwikkeld zicht razend snel en ik vraag me af hoe we er met onze westerse kennismaatschappij zullen in slagen om simpelweg nog “op de boot” te springen om in de toekomst gelijke tred te houden. Er rest me nog tijd genoeg om er over na te denken.
Als we hier vandaag nog afvaren, kom ik nog even bij jullie terug.
vrijdag 30 december 2011
Eindelijk vertrokken!
Vannacht om 03.30 voelde ik hoe het schip zich langzaam in beweging zetten . Allerlei factoren spelen mee in deze vertragingen, personeelstekort bij de laadploegen, bijzondere ladingen die meer tijd vragen om te laden, beschikbaarheid van de loods en tot slot de drukte bij de sluis. Even was ik in de verleiding om op te staan om de lichtjes van de Schelde te bewonderen, maar de slaap heeft het gewonnen van de nieuwsgierigheid.
Toen we vanmorgen een frisse neus haalden op het dek, passeerden we net Vlissingen aan de monding van de Schelde. We bekeken de kustlijn vanuit een andere hoek dan anders en konden de windmolens van de Thornthonbank van dichtbij bewonderen. Maar bovenal genoten we van de vliegkunsten van de zeemeeuwen.
Ondertussen is het bijna middernacht én wat een dag! We hadden niet eens tijd voor siesta. Na zijn dienst ontmoetten we Wim, de zeeloods. Hij liet ons achter met enkele horrorverhalen én een paar fijne adressen in Buenos Aires. God mag weten wat we dan de rest van de dag nog deden. Ik had amper tijd voor een uurtje yoga en spaanse les. Onze dag eindigde op de Kareokeparty van Dale, 25 werd hij op zijn eerst trip op zee.
Om 3.00 pikken we de loods van Le Havre op. We wisselen het jaar in Le Havre en zetten dan koers naar Afrika.
zaterdag 31 december 2011
Vannacht zijn we Le Havre binnengeloodsd, soft and easy want pas laat in de ochtend (8.15) werd ik wakker. Het schip is naar een andere kade verhuist, 2 majestueuse sleepboten hebben ons nu dichter bij de stad geparkeerd.
De lunch vanmiddag leek al een voorproefje van wat komen gaat, zalm en kaviaar om te beginnen. Johan is ondertussen tot keukenhulp gepromoveerd. Hij helpt mee aan de bereiding van het nieuwjaarsdiner. Het lijkt erop dat er een hele dierentuin aan het spit gaat vanavond. De foto’s spreken voor zich.
En wat een nieuwjaarsfeest! De voltallig crew en passagiers dineerden in de officersmess en om half 9 was het feest hier al in volle gang. Danny, 1e officer werd tot DJ gebombardeerd en liet ons swingen tegen 100 per uur. Bier, wijn, zweeds caïperina (je wil niet weten wat daar in zit!), snapss en wisky gingen van hand tot hand. Om kwart voor 12 verhuisde het hele feest naar de brug waar we de champagne ontkurkten en iedereen de scheepshoorn deed toeteren!
Heel laat is het geloof ik niet geworden, maar het was wel één groot feest. Het zal morgen bijzonder stilletjes zijn op de Grande Africa.
Zondag 1 januari 2012
Zoals voorspeld is het erg stil hier op het schip. Een deel van de bemanning en de passagiers is naar Le Havre, het andere deel ligt strijk. Johan en ik zijn van plan om morgen naar de stad te liften.
We zijn hier amper 5 dagen aan boord en hebben al 2 stevige feestjes achter de rug. Bij het verlaten van het schip deze namiddag maakten we een praatje met Romeo, het eerste wat hij ons vertelde was wanneer we het volgende feestje konden verwachten!!
Dagboek van 2 januari tot 11 januari
maandag 2 januari 2012
Het schip ligt als het ware aan haar trossen te trekken om Europa te verlaten. De ganse bemanning kijkt er naar uit en de nieuw aangekomen passagiers kennen nog niet de rust en gelatenheid van het reizen op zee.
We hebben 4 nieuwe mensen aan boord, gisteren zijn Michel en Claudia gearriveerd. Hij is Frans, zij Colombiaans. Dat geeft me de gelegenheid om mijn spaans te oefenen! Joepie! Michelle en Claudia krijgen van zijn werkgever een spikslinternieuwe volkswagen California cadeau! Sjiek machien! Vandaag hebben James & Christine ( UK & Zwitserland) hun 4X4 Toyota landcruiser aan boord gezet.
Bij het zien van al die goed uitgeruste bakken, zijn onze motoren echt wel heel “kiss”. En ik prijs me gelukkig, Hoe minder rommel, hoe minder zorgen.
Het bezoek aan le Havre leek wel een toeristische rondrit. We liften naar de stad en Vincent gaf ons een regelrechte siteseeing langs de belangrijkste gebouwen van de stad. We bezochte “up-town” via de “peliculaire” een soort treintje dat de 2 stadsdelen met elkaar verbindt. Een vriendelijk dame vertelde ons daar de rest van de stadsgeschiedenis. Le Havre is in de 2de wereldoorglog voor 50% verwoest. Daarna werd het volgens de plannen van stadsarchitect .......terug opgebouwd. Zo ontstond er een wijk met brede lanen, overdekte winkelgaanderijen en strakte appartementen, down town. Up-town toont ons de huizen van de Parijse Bourgoisie uit de jaren 30 van de vorige eeuw.
We hebben het vandaag ook rustig aan gedaan met al het lekkers hier aan boord. Alleen een licht ontbijt deze ochtend en veggie voor het avondeten. De lunch hebben we geskipt. Dicipline zal de enige weg zijn om de strijd met de weegschaal hier aan boord te winnen!
De mailing-test van gisteren heeft gewerkt, zodat ik nog bericht van Inge kon ontvangen voor zij naar Australië vertrekt. Daarstraks hadden we ook ons eerste skype-experiment met Ilske. Zo heb ik toch nog even contact gehad met mijn 2 beste vriendinnen.
Bijna half 8 nu en eindelijk tijd om een beetje te lezen.
22.00 Trossen los, 22.15 in de sluis, 22.45 verlaten van de sluis, 23.15..... het ruime sop!!
Geen foto’s, enkele optimaal genieten vanop de brug.
dinsdag 3 januari 2012
Windkracht 10! !
Gisterenavond op de brug hadden we het al gehoord, zwaar weer op komst. Goed opruimen was dus de boodschap. In de kajuit zit alles nu veilig in schuiven, kastjes en bakjes. Tijdens de nacht en vrroege ochtend zat de wind op kop, zodat we amper aan 5knp konden varen (50/60 knopen kopwind) . Nu veranderen we van koers, zodat de wind langszij komt. Het voelt aan alsof ze het schip in een veel te kleine parkeerplaats willen pressen.
De 1e officer heeft zijn bureau hier juist om de hoek en draait de ganse dag precies mijn muziekkeuze. Laat de wind maar beuken en de wereld maar draaien, ik lig hier gezellig in onze kajuit.
Een bezoek aan de brug is IMPRESSIONANT de boeg gaat minstens 10 meter op en neer, het kanvas van één van de jachten is stukgewaaid en heeft de railing vernield. De bemanning tracht het terug vast te maken. Het is indrukwekkend om hun werk te bekijken, maar je vraagt je af waarom deze mensen hun leven wagen voor de pure luxe van iemand anders.
Johan zit alweer in de keuken, gelukkig blijken we allebei een ijzeren gestel te hebben. Van zeeziekte is tot hiertoe niks te merken.
De rest van de dag blijft de storm beuken. De wind varieert tussen de 40 & 60 knopen, 10 beaufort ongeveer.
We genieten de laatste uren van de dag nog vanop de brug, waar de duisternis, de wind en het water ons een prachtig schouwspel geven.
woensdag 4 januari 2012
Het blijft flink ruw op de zee, de Golf van Biscaye stelt ons niet teleur. Ondertussen zitten we al zo’n 36 uur in de storm, pas in de namiddag zal de wind gaan liggen en wordt de zee kalmer. Heel wat passagiers zullen er blij om zijn.
Ondertussen kabbelt het leventje hier aan dek verder, iedereen heeft zijn/haar job en het woelige weer zorgt voor meer dan genoeg werk. de bemaningheeft een aantal auto’s t steviger vastgezet, met 6 i.p;v 4 banden. De vuilkar is geweest voor papier, glas en keukenafval. Ja, je raadt het al, bijna al het afval gaat overboord. Enkel plastiek & tetrabrik wordt bijgehouden tot in de haven. Eens we de Europeese teritoriale wateren uit zijn, wordt de vuile olie gewoon mee gestookt in de motoren van het schip.
Wij houden ons bezig met het spotten van andere schepen, spaans leren, lezen, de was doen en lekker luieren. Hopelijk kunnen we binnen enkele uren/dagen van het mooie weer genieten. Van sporten komt nu niet veel in huis, het is onmogelijk om op de hometrainer te blijven zitten of enige yogaoefening te doen.
Voorlopig houden we het dekbezoek meestal kort. Je bent hier zeer snel “uitgewaaid”.
Bij het diner vraagt de kapitein ons om hulp bij het decoreren van het schip. In de komende dagen mogen de passagiers beslissen hoe we dat gaan aanpakken. Foto’s volgen later.
De dag eindigd in alweer een verjaardagsfeestje! Voor we naar bed gaan zetten we de klok een uurtje terug. De storm is eindelijk geluwd
donderdag 5 januari 2012
Om 8.00 uur passeerden we Cabo Finestere, in Spanje. Johan en ik zijn daar ooit al geweest, maar dan met de fiets. Toen kostte het ons bijna 5 weken om er te komen, nu zijn we er op ongeveer een week. Dezelfde dolfijnen die we toen in de baai zagen zwemmen, komen nu even langs bij het schip. De bemanning verwacht dat we misschien nog walvissen kunnen zien. Uitkijken dus.
De brug is ongetwijfeld de beste plaats aan boord, lekker warm, licht en met een 360° uitzicht.
Waar is de dag toch weer naartoe? Spaanse les met Claudia, uitdokteren van de decoratiewerken, overleggen met de bemanning hiervoor, een uurtje fietsen en hops............ de Filipijnen komen ons weeral uitnodigen om te zingen. Dit keer geen officeel “feestje” maar een “oefensessie”. Johan werd voor zijn hulp in de keuken beloond met nootjes en popcorn. Zalig, zo’n lieve mensen allemaal.
vrijdag 6 januari 2012
Om 12.00 uur precies zijn we de Straat van Gibraltar gepasseerd op zon 300 km zee-inwaarts. Rond 4 uur voeren we langs Casablanca en we verwachten om morgen rond 14.00 uur tussen Fuertaventura en .... door te varen. De zee is spiegelglad en het tempo ligt hoog. Op het schip worden alle voorbereidingen voor het warme weer getroffen. De dekmeubelen krijgen een nieuwe lik verf, dekken worden geschorbd, het zwembad wordt schoongemaakt.We zitten aan een watertemperatuur van 19 graden.
De decoratiewerken vorderen ook, de passagiers zijn een geweldig team. Sommigen helpen mee, anderen kijken alleen maar, soms komen er adviezen en altijd in een gemoedelijke en relaxte sfeer.
Echt, echt zalig. We zijn altijd welkom op de brug. Voor informatie, voor een praatje, een filosofisch gesprek of gewoon om te kijken en te genieten.
Zondag 7 januari
Gisteren was zo’n drukke dag, dat ik niet eens tijd had om iets neer te schrijven. Alle passagiers waren erg enthousiast bij het passeren tussen Grand Canaria & Fuerta Ventura. Dat was zo rond de middag. Verder hadden we niets bijzonder en was de dag alweer voorbij.
En vandaag, houden we lazy Sunday. Het zwembad is gevuld en we doopten de area om tot “Antlantic Beach”. Voor het eerst kon ik mijn yoga oefeningen buiten doen. Dan heeft Johan moedig de spits afgebeten , daarna durfden Claudia en ik het ook aan op in het water te gaan. 19° toch nog fris. Aeritiefje met de bemannning, eten en hop, dag alweer voorbij.
Terwijl ik dit schrijf staat aan de ene kant de maan zo mooi groot aan de hemel, terwijl aan de andere
kant de rode gloed van de sunset over het water hangt. Een zachte bries en 2 dolfijntjes die even goeiedag kwamen zeggen. Gewoon perfect.
Als alles meezit kunnen we morgenavond in Dakar zijn. We liggen daar dan met “ gesloten schip”. Alle deuren op slot, zelfs de nooduitgangen en iedereen moet altijd de sleutels bijhebben.
maandag 9 januari 2012
We zijn gestrand voor de kust van Dakar. Er is nog geen plaats aan de kade, dus wachten we tot morgenvroeg om binnen te varen. Vanmiddag was het “open bedrijvendag” in de machienekamer. Een indrukwenkende motor van 7 cilinders, 3 generatoren en een stoommachine om van zeewater douchewater te maken. Hij draait op ruwe stookolie, die van een opmerkelijk betere kwaliteit is in Europese wateren dan in de rest van de wereld. 60.000 liter per dag. Er zitten gigantische filters op, wat in de filters achterblijft wordt in Rio de Janeiro van boord gehaald. Alles uiteraard computergestuurd. Als we in onze kajuit douchen, heeft de machinist het gezien. Zij houden, naast het verbruik ook de inhoud van de balasttanks in het oog.
Na het bezoek....... pooltime! De rest van de namiddag brengen we door aan het zwembad, inclusief het aperitief. Ook de kapitein komt nog een frisse duik nemen. We zitten aan 21 ° watertemperatuur.
De buitentemperatuur is gevaarlijk aangenaam, de lichte bries verdoezeld de warmte van de zon, zonnebrand is dus nooit ver weg. Na de middag krijgen we toch wat bewolking, zodat de zonsondergang een speciaal effect geeft.
Wanneer Johan en ik de wacht op de achtersteven van het schip even gezelschapshouden, krijgen we de verrassing van de reis. Eerst één plofje, dan twee... dolfijnen!? Ja!! Wat ik de dagen hiervoor beschreef over “dolfijnen gezien” betekend werkelijk niets! Vanavond, gewoon de hele avond lang is het schip omringd door bijna 100 dolfijnen!! We hebben meer dan een uur daar gestaan, onophoudelijk genietend van de tuimelaars!
We gaan vroeg in bed, morgen om 6.00 uur komt de loods aan boord en ik wil er absoluut bijzijn als we Dakar binnenvaren. Met een beetje geluk kan ik dit op de blog gepost krijgen.
Woensdag 11 januari ’12
Terug op zee keert de rust op de Grande Africa weer. Een avontuurlijke dag in Dakar startte al bij zonsopgang. De haven, de loodsboten en de bedrijvigheid op de kade doet exotisch en Afrikaans aan. Zoals in veel 3de wereldlanden gaat het exotische gepaard met armoede en vervuiling. Het dok drijft vol olie, afkomstig van een jarenlang lek ergens in de buurt .
We zijn de gate van de kade nog niet uit of de bekende Afrikaanse “gids” spreekt ons aan. “ I’m working for Grimaldi, I am from security, I show you around, no money” . Oké, we weten natuurlijk wat dit betekent , toch besluiten we ons op sleeptouw te laten nemen. Het is uiteindelijk de snelste manier om één en ander van de stad te zien en we hebben maar een paar uurtjes.
Dakar is ......... Dakar.
De hoofdstad van Senegal heeft zich ontwikkeld tot een havenstad met 1,5 miljoen inwoners. Flatgebouwen rijzen als paddenstoelen uit de grond en overal starten er wegenwerken. Wanneer ze klaar zullen zijn is nog maar de vraag. Het verbaast ons niks te horen dat Dakar een grote chinese wijk heeft.
De lokale markt bespaart ons een bezoek aan een plaatselijk restaurant! De overdekte markt is gebouwd door de Fransen en de grootste in Senegal. Ze omvat 2 verdiepingen, op de bovenetage vlees en kruiden, beneden vis en groeten (of toch zo ongeveer). De betonnen trappen zijn afgebrokkeld en uitgesleten, net als de marmeren stenen waar de beenhouwer de karkassen op uitbeenen. Koeien, geiten, kippen, en elk onderdeel wordt te koop aangeboden en dan bedoel ik écht élk onderdeel. Op de visafdeling vinden we baracuda’s van 1,5 meter lang, tonijn van 1 meter, rode snappers en zoveel meer
Als je ziet hoe men hier met vis en vlees omgaat, dan besef je hoe torenhoog onze hygenische normen liggen! Ik bespaar mezelf de moeite om het hier te beschrijven, want het is niet te beschrijven.
Verder zijn er de tweedehandskledingkraampjes, en de tweedehands- ik weet niet wat – kraampjes . Je krijgt hier klein overzicht van het aanbod: glazen potjes van Bonne-mamman, plastic flessen van Aldi, Time-magazine uit de Bush periode, oud papier van een bedrijf, plastic flesjes van shampoo, kranten van over de hele wereld (sommigen wel een paar jaar oud) ....
Onze gids neemt ons onvermijdelijk mee naar de toeristische houtsnij markt. Allemaal heel mooi, maar we laten ons niet verleiden. Het zou geen gezicht zijn, een jaar rondrijden met zo’n houten giraf achterop de moto.
Volgt nog het bezoek langs het presidentieel paleis, vragen over de president worden allemaal vol lof beantwoord. Op de Grande Place ontstaat een heftige discussie tussen onze “gids” en een andere man die hem ervan beschuldigd ons in zijn macht te hebben. We bedanken onze gids met de resterende 1000 sengaleese frank ( +/- 2 euro) en wandelen terug naar de Grande Africa.
Ik heb 2 cadeautjes meegebracht voor de Mess-girls en we houden “lady’s night”. Met een glaasje wijn wordt het een echte culturele uitwisseling over vrouwen- en andere zaken. Ondertussen rijden de Senegalese dokwerkers het bovendek leeg. Dat geeft ons de komende dagen meer wandelruimte.
Om 6.00 uur horen we hoe de laatste stukken geladen worden en de motoren starten. Pfff, nog veel te vroeg om uit bed te komen.
Wanneer we opstaan zitten we terug op volle zee, rustig water, staalblauwe lucht, stralende zon en een lichte bries. En opnieuw bezoek van een grote school dolfijnen.
De dag eindigt bij het zwembad, met een biertje, opkomende maan, spiegelgladde zee en een paar passerende walvissen.
Donderdag 12 januari
De spanning stijgt bij het naderen van Freetown. De bemanning moet er zelf lossen en laden om diefstal te voorkomen. Er is een degelijke safteybriefing vooraf, waarbij de belangrijkste boodschap is: “dit is het plan, maar in Freetown weet je nooit! “ Vanaf Dakar tot voorbij Freetown varen we met gesloten schip. Iedereen moet altijd de sleutels bijhebben. Het binnenvaren van Freetown is magnifiek. De stad ligt tegen de heuvels in een prachtige baai. Vissers varen op enkele meters van de Grande Africa, blijkbaar zonder enige angst om overvaren te worden.
De loods komt aan boord via een afgedankte sleper uit Rotterdam, ze leveren schitterend werk bij het aanmeren aan de kade. Freetown is een echte zeehaven, er is geen dok te zien gewoon de kade naast het strand en de sloppenwijken, de containerterminal niet groter dan een parking van een flink grootwarenhuis in Europa.
Doaune en immigratie komen aan boord. We overwegen om de stad te bezoeken, maar wanneer we zien dan de ambtenaren schaamteloos de keuken leeghalen en ook nog eens 250 liter mazout afdwingen gaat het ons te ver. In Dakar was men tevreden met wat hen aangeboden werd, hier neemt men gewoon wat men zelf wil. Immigratie vraagt 10 euro per persoon om aan land te gaan. Waarschijnlijk verdwijnt meer dan de helft in eigen zak. We laten het voor wat het is. Misschien proberen we morgenvroeg nog een keer voor een korte wandeling.
Wanneer de brug opengaat zijn we toeschouwers in een eersteklas theater! Auto’s worden met de vorklift buiten geduwd, reuze grote machines afgeladen, het publiek op de kade groeit en groeit en overal op het schip worden wachtposten uitgezet om diefstal en blinde passagiers te vermijden. Johan gaat van keukenhulp naar security-guy.
Ik geniet vanop het hoogste dek van al het spectakel. Wanneer ik echter bij het invallen van de duisternis even op de kade wil gaan kijken krijg ik een njet van Shane, 2e officer. Als Filipijnse man (hij is amper 26) is hij veel te bezorgt om mijn veiligheid. Ik vind zijn verantwoordelijkheidsbesef zo vertederend dat ik niet verder aandring.
Zelden schreef ik mijn dagboek op zo’n tot de verbeelding sprekende plaats: op het dek van de Grande Africa, bij het zwembad met zicht op de heuvels, de haven en de kust van Freetown, Sierra Leone.
Vrijdag 13 januari
De dag start vroeg voor Johan, om 6.00 uur begint zijn bewakingsshift. Ik draai me nog eens om en als ik om 8.00 uur buitenkom valt de hitte als een deken over me neer. Wanneer Johan in de namiddag zijn volgende shift begint, besluit ik om een kijkje te nemen in de stad. Zonder 10 euro te betalen en zonder paspoort wandelen Claudia, Michel en ik gewoon de gate uit. Hoewel de poort vol staat met agenten, security en nog een paar andere mannen en vrouwen in uniform, kraait er geen haan naar.
Freetown doet vriendelijk en ongevaarlijk aan. Ondanks alle wilde verhalen, kunnen we vrijuit praten met de mensen en zelfs foto’s nemen. We bezoeken de St. Philips school en de protestantse kerk. De directrice vertelt dat de jongste leerlingen (6/10 jaar) ’s ochtends komen, de ouderen (10/ 16 jaar) komen in de namiddag. Elke groep telt zo’n 600 kinderen en 15 leerkrachten. Haar grootste zorg is om iedereen een zitplaats te geven en om het probleem met het sanitair op te lossen. Geen enkel toilet werkt nog. Een bezoek aan het klaslokaal toont ons vriendelijk kinderen en een juf, wiens voornaamste pedagogisch instrument een bambou-stok lijkt te zijn. Ik ga er maar vanuit dat ze die gebruikt om op het bord aanwijzingen te geven.
Dat Freetown de hoofdstad is van een land vol minerale rijkdommen is absoluut niet te merken. Open riolen, mensen die hier en daar water uit een blauwe leiding aftappen in jerrykans, vervallen huizen, kapotte straten. Iedereen lijkt iets te willen verkopen, maar er zijn maar weinig kopers. Alles is er te koop, van stereoketens tot condooms, we slagen echter niet in onze “Mission Impossible”: postkaarten en zegels bemachtingen, geen kaartje dus vanuit Freetown. De vooruitgeschoven politiepost is 4m ² groot en bemeubeld met 2 banken, 1 bureau, 1 stoel, 2 ongewapende agenten in te grote uniformen en 5 paar handboeien. Er ligt een oude krant en een schrift. Vrachtwagens staan in een lange rij voor de poort van de kade. De ene al in meer miserabele toestand dan de andere.
Terug op het schip, sluit de brug zich achterons. De loodsdienst troggelt nog een extra karton softdrinks af en de Chief Officer barst bijna uit zijn vel, nadat ze de keuken geplunderd hebben, liters mazout afgetroggeld en de zware metalen kettingen gestolen, is dit écht wat te veel voor hem. De kettingen zijn gestolen van de lading voor Zuid-amerika toen deze op de kade stond. De kapitein heeft ze teruggekocht op de zwarte markt.
En dan verlaten we Afrika, 6 dagen lang varen we in westelijke richting, rechtdoor naar Brazilië. Reden genoeg voor een nieuw feestje, Larry wordt 53, komt ons persoonlijk uitnodigen en ontvangt ons in een nieuwe jeans en fancy zonnebril. Hij krijgt ook gelukwensen van 3 dolfijnen en dan kan de party starten.
zaterdag 14 januari 2012
Ons vast ochtendritueel brengt ons nog voor de koffie op de brug, we varen fullpower, bijna 18 knopen. De zeekaart toont ons dat we morgen rond 9.00 uur de evenaar zullen overvaren. Alweer feest! De dag kabbelt rustig verder, net zoals de zee. De decoratie die we een paar dagen geleden maakten, wordt opgehangen. Het schip ziet er heel wat vrolijker uit. Na het avondeten haalt Johan zijn vlieger te voorschijn, we amuseren ons rot, tot er een lijn breekt, uit met de pret. We zakken dan maar af naar het zwembad en sluiten de dag af met een warme duik en een frisse pint.
TOT hier voor mail
Zondag 15 januari 2012
Om 8.30 overschrijden we de evenaar dat betekent heel wat in zeevaart termen. Iedereen die dit voor de eerst keer doet wordt vanmiddag gedoopt. Er is bedrijvigheid alom onder de bemannig en spanning onder de passagiers. 4 bemannigsleden worden opgesloten, ongeacht hun graad aan boord. Ze moeten er allemaal aan geloven, Neptunus is daar voor iedereen.
Wij komen er goed vanaf, een paar slokken van een vies drankje en de WaterGod is tevreden, de bemanning echter wordt kaalgeschoren en moet de zware proef doorstaan “kiss the fish”.
Het is allemaal erg ludiek en plezant. Na de officiele doopfestiviteiten spelen de bemanning keihard tegen de passagiers boeiwerpen, vissen, skielopen.. het eindigd op een eerlijk gelijkspel.
We ronden de memoralbele gebeurtenis af met een mooie barbeque en een Salsafeest.
De foto’s vertellen veel meer dan mijn woorden hier.
Maandag 16 & dinsdag 17 januari2012
Sinds ons vertrek uit Freetown hebben we NIKS NIKS meer gezien, geen schip, geen golven, geen vis , niks niks meer dan vlakke zee en mooie zon.
De oceaan is van kleur veranderd bij het passeren van de equator, van groen/grijs naar puur helder blauw. Er is een stevige wind, maar we varen nog steeds zo rond de 18 knopen bijna maximum snelheid. Vanmiddag hadden we het zwembad voor ons alleen, zalig gewoon. Ondertussen hebben we ook een dartstornooi opgezet in de komende dagen.
Kort samengevat, 28 graden in de schaduw, 25 graden zwemwater, goei eten, lieve mensen en niks anders te zien dan de horizon. Wat moet dit betekent hebben voor de ontdekkingsreizigers die dit voor de eerste keer deden? Zonder bier, airco en zwembad???,
Woensdag 18 januari
We komen dichter bij de Nieuwe Wereld, vanmiddag hebben we 1 schip ingehaald en nog 2 andere aan de horizon gezien. ’t Was druk vandaag J . Johan en ik verliezen ons in de Millenium Trilogie. Vanavond cinema avond, Claudia maakte een leuke film van de equatordoop. Het dartstornooi is in volle gang. En dan afsluiten op het onverlichtte dek in het warme zwembadwater, met een triljoen sterren boven je hoofd! Ik heb al slechter dagen in mijn leven gehad!!
Morgenvroeg varen we Victoria, Brazilië binnen, we naderen de Andere Kant van de Wereld.
Donderdag 18 en vrijdag 19 januari 2012
Wat een prachtige ervaring, Brazilië binnenvaren. Na dagenlang niks dan zee, zee en zee gezien te hebben is dit echt magnifiek.
Opeens zien we tientallen schepen, een prachige kustlijn, groene heuvvels en een deltagebied tussen de torenhoge gebouwen. Het schip baant zich een weg door de delta tot diep in het hart van de stad. Soms slecht enkele meters van de rotswand. We hebben een diepgang nodig van minstens 9 meter en hier hebben we er amper 10, very close dus. Wanneer we draaien raken voor en achtersteven bijna de wal. Mijn dagboek wordt misschien wat saai, maar dit is echt niet te beschrijven.
Het duurt een tijdje voor we van boord mogen, de Braziliaans autoriteiten laten niet met zich spollen, en ze nemen ook hun siesta. Het schip wordt aan een zware hygiënische controle onderworpen. Gelukkig slaagt het keukenteam met glans voor deze proef.
Vitoria is een stad met heel vriendelijke mensen, oude koloniale gebouwen en nieuwe fancy wolkenkrabbers. Anderhalve dag kuieren we er rond en genieten van onze eerst stappen in Zuid Amerika. Als dit de norm is, dan voelen we ons hier heel op ons gemak. Helaas kunnen onze motoren nog niet van stal. Wanneer we terug vertrekken is het donker, de stad wuift ons uit met z’n honderden lichtjes. Met een glas wijn in de hand hoop ik stilletjes dat de loods z’n vak kent en dat we niet net té zwaar geladen zijn.
De scheepshoorn galmt over de delta en zegt Vitoria tot ziens, 20 uur varen naar Rio de Janiero.
Zaterdag 21 januari, zondag 22 januari 2012
Een rustige zee leidt ons via de kustlijn naar Rio de Janeiro, we varen vlot 15 knopen maar moeten gas minderen omdat we pas om 20.00 uur een loods kunnen krijgen in Rio. De witte stranden tekenen zich mooi af, vlakbij onze vaarroute. Johan en ik maken van de gelegenheid gebruik om de naar “de bende van Wim” te kijken. Oh, mijn god! Wat willen we zelf graag vertrekken! Let’s kiss the Ride ! Let’s hit the road!
Het zal toch nog een weekje duren voor we onze raspaarden uit het ruim kunnen halen. Anderszijds zijn we echt van dit schip en z’n bemanning gaan houden en willen we nog niet teveel aan het afscheid denken.
maandag 23 januari 2012
Wanneer ik ’s ochtends buiten kom, liggen we al voor anker aan de kust voor Santos. Op de brug krijgt de kapitein te horen dat we pas om 23uur een loods hebben. Sommige passagiers krijgen het lastig met wachten, Johan en ik echter niet, komt wat komt. We zitten warm droog, hebben eten en drinken, doen alles op’t gemakske. Het alternatief is om in België in de kou te zitten. Neen dank u.
We toveren het dek om tot kapsalon, Claudia en ik krijgen een nieuw kleurtje en Johan en Julian scheren zich een broske. De rest van de dag gaat op aan lezen, de dekken nog eens bekijken en genieten van de heerlijke zeelucht bij een aangenaam temperatuurtje in de schaduw. Waarom al die haast?
Dinsdag 24 januari 2012
Santos heeft een 7 kilometer lang strand, de wolkenkrabbers weerspiegelen in het water voor de kust. Meer dan een uur varen we langs de stad voor we kunnen aanmeren. Onderweg kruisen we grote en kleine veerboten, soms op maar enkele meters voor onze boeg. De veerdiensten zijn de enige weg voor mensen van buiten de stad om op hun werk te geraken. Veel van hen komen met de fiets, wat uiteraard veel vlugger is. Samen met Cindy & Kurt gaan we de stad in, de taxi brengt ons rechtstreeks naar de beach en de warmte zorgt ervoor dat we niet veel verder komen. De Brazilianen lopen zonder géne in te kleine zwembroeken en bikini’s, ze maken geen probleem van een paar 10 tallen kilo’s teveel of celulites hier en daar. We brengen de dag door met een strandwandeling, (te) veel Caïperina drinken en iets eten. Geen complexen meer over onze lijn! De Braziliaanse kust is duur, als we naar de prijskaartjes kijken wanen we ons in Knokke.
Op de terugweg kunnen we net op tijd in de taxi springen om niet in een tropische regenbui terecht te komen.
woensdag 25 januari 2012
Terug op zee krijgen we opnieuw zwaarder weer. Bewolkt en mistig, maar nog steeds 25 graden. De wind maakt het bijna onmogelijk om buiten te zitten. Hopelijk wordt het beter weer wanneer we binnen 2 dagen in Argentinië aankomen. De slabchest (drankvoorraad) is terug open, we doen grote aankopen voor het verjaardagsfeest van Johan en James deze avond. We beginnen ook al stilaan op te ruimen en de Loneley Planet van Argentinië te bekijken. Ik vraag me hoe we in zo’n grote stad ons eerste contactadres gaan vinden. Maar geen zorgen, we zien wel hoe het loopt.
Donderdag 26 januari ’12
Wat een feestje! Caïperina, wijn, wisky, bier, veel muziek en zingen en dansen!! Ons zesde feestje in minder dan 4 weken! De biervoorraad is voorzien voor de heen en terugreis, maar de kapitein vreest voor muiterij op de terugweg. Alles is op; Hij is genoodzaakt in Argentinië nieuwe voorraad in te slaan. Benieuwd hoe hij dat gaat uitleggen aan Grimaldi. De crew is écht geweldig, lieve vriendelijke mensen én heel bekwaam in hun werk. Hoe straf het feest ook is, ’s morgens zien ze eruit of er niks gebeurd. Wij echter komen maar moeizaam op gang en de hoge golven helpen ook niet echt om van de kater vanaf te geraken. De aankomst naderd, we hebben de moto’s al afgestoft, morgen langzaam inpakken en vermoedelijk morgenavond ontschepen in Buenos Aires. We gaan dit schip missen!
Vrijdag 27 januari ’12
De vaargeul naar Buenos Aires is ondiep en lang. Het is alsof we door een modderpoel varen, regelmatig raken we de bodem. De aankomst en het gedoe met de autoriteiten is weerom een spektakel op zich. Geduld is een schone gave. Ik bespaar jullie het hele verhaal, maar het komt erop neer dat rond 20.00 uur de voertuigen van het schip mogen. De overlanders met de auto’s besluiten om te vertrekken en op de bewaakte parking in BA te overnachten. Wij mogen van de kapitein nog een nachtje op het schip slapen. Met Chiefmate Danny & 2de officer John gaan we een stapje in BA zetten. We wandelen door de gerenoveerde hippe Puerto Madero, (het eilandje, zoals ze in Antwerpen zeggen), langs een verlopen zeemanskroeg in La Boca, waar we nog net de Filipijnse crew tegen het lijf lopen. En dan voor de laatste keer naar de “Grande Africa”.
