Dawson Creek, Mile 0 van de Alaska Highway, hier is er tijd voor foto's en een korte pauze. Er ligt zoveel geschiedenis achter deze weg, jaren en jaren werden er plannen en prospecties gemaakt. Nooit was er genoeg geld of interesse om het project te starten, totdat WOII zich aandiende. Dan opeens kon het allemaal. Op 8 maanden tijd werden er meer dan 2250 km weg aangelegd, weg die winter en zomer bruikbaar was!
Wij reden hem ook helemaal van Zuid naar Noord en terug. Maar dat is peanuts, vergeleken bij de pioniers van het eerste uur.
Op onze weg terug naar Prince Georges, waar onze vrienden Elaine en Gerry ons verwachten, hebben we de chance van ons leven!
Het verhaal dat hier volgt, speelt zich af in enkele seconden.
Johan en ik cruisen tegen 120 km per uur via de kronkelende highway door het prachtige landschap van de McKenzie rivier. We kijken links en rechts, op zoek naar wild-live, want dat is hier te over. (zoals jullie al op de foto's konden zien).
Ik zie hem eerst, een grote zwarte beer komt rechts van ons de helling afgestormd! Ik wijs, Johan ziet hem op het ogenblik dat hij over de gracht springt. (zo'n 1,5 meter breed en het is als een greppeltje voor hem!) . Het dier rent de weg op en we stormen op een onvermijdbare botsing af!! De GS bijna 400 kg tegen 120 km per uur, de beer 300 kg tegen 50 per uur.
Dank u wel voor de stuurvaardigheden van Johan en de wegligging van de GS. Volle bak in de remmen, uitwijken naar links, gas geven en hopen. De beer wil blijkbaar ook niet dood, hij remt, draait rechts weg, stopt, keert terug links, hapt naar onze enkels en vlucht dan achter de GS aan de overkant het bos in.
Dat is wat ze noemen "close but no sigar". We hebben "de lut met den beer gewonnen", zoals ze dat op de Sinksenfoor zeggen! Nog nooit zagen we een beer van zo dicht bij en hopelijk gebeurt het ook nooit meer!!!
's Avonds kunnen we van de schrik bekomen op het verjaardagsfeest van Elaines moeder, 85 wordt ze en nog steeds een zonnetje! Wat is het toch heerlijk om zo'n fijne mensen te ontmoeten onderweg.
Vandaag krijgt de GS een nieuwe achterband (de ontmoeting met de beer heeft ons heel wat rubber gekost) en morgen kunnen we weer verder op weg.
maandag 18 augustus 2014
zaterdag 16 augustus 2014
Dawson City - Faro - Campbell High Way - Watson Lake
Amper 6 dagen is het geleden dat we jullie nog iets lieten weten.
En wat een belevenissen alweer!
Een gemakkelijke rit brengt ons via de Alaska Highway naar het Zuiden. We geraken er stillekes aan gewend om met 2 op de GS te zitten en ik begin Johan zijn rijkwaliteit te waarderen. Dat is nodig want er ligt nog wat te wachten voor ons
In Carmacks pitchen we onze tent op een rustige kampplaats aan de Yukon river. Met zicht op de rivier genieten we van een kampvuurtje en de volle maan die opkomt. Maar onze rust is van korte duur. Wat begon als een romantisch avondje eindigt in een dolkomische show. Opeens loopt de camping vol met een groep Duitse toeristen en hun gidsen. In vol ornaat, camouflagepak en Jack Wolfskin jassen net uit de verpakking. De etiketjes hangen er nog aan.
Geen van hen heeft ooit al een tent opgezet of een thermarest-matje opgeblazen! Kan je je voorstellen hoe wij stillekes hebben zitten lachen achter ons kampvuurtje !!
's morgens bij de koffie ontmoeten we Heinz en Heather, een koppel uit Faro een 150 km verderop.
Ze nodigen ons uit om in Faro te komen logeren en bij hen te ontbijten.
Die avond maken we kennis met nog 2 fantastische mensen Bill en Nadia, zij zijn op doorreis met hun caravan.
Bill is gepassioneerd motorijder en zijn vrouw is verpleegster voor de First-natives geweest. We vertellen over onze avonturen en Bill beleeft zijn jonge jaren terug. Hij vertelt ons over zijn nieuwe Kawasaki KLR met 0 km op te teller. Wanneer we de volgende morgen naar de regen liggen luisteren in ons tentje, horen we ineens: "Hello, anybody home," Bill staat in zijn gele regenjas voor ons tentje, "hello, guys, you can have my bike if you want!"
We zijn met verstomming geslagen, die man wil ons zomaar zijn nieuwe motorbike verkopen, voor een prikje. Maar tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren. Dus we laten het maar even zo. Maar wat is die Bill geweldige vent, hopelijk kunnen we hen eens bezoeken wanneer we meer naar het Oosten van het land reizen.
Om 10.00 uur komt Heinz ons op de campsite oppikken. We zijn gepakt en gezakt met de bedoeling om na het ontbijt door te rijden.
Het wordt een dag vol boeiende verhalen over het leven in de Yukon. Verhalen over leven bij - 60 ° C!, over grote en kleine liefdes, over het leven als Trapper, over overleven in een auto-ongeluk in de winter, over handgemaakte schoenen, over bevroren meren en nog véél véél meer!! Wanneer we om 2.00 uur 's nachts bij hen buiten duikelen goed gevoed en met het nodige bier, wijn en wisky binnen, zetten we onze tent maar terug op. 't is wat te beschonken-laat om nog door te rijden.
De volgende ochtend dan maar op weg voor een 400 km off-road avontuur, zonder enige voorziening op de weg. De Campells Highway. 't gaat ons goed af, zelfs met 2 op de moto, tot de laatste 150 km waar we van de ene wegconstructie naar de andere rijden. Stof, modder, gravel, machines, en het blijft maar duren! We zijn uitgeput en blij met de goede afloop wanneer we om 18.00 Watson Lake binnenrijden.
Daar nemen we 's anderendaags "even" tijd om de motorolie en filter te vervangen en hop, weeral op weg. Deze keer een korte dag naar de Liard Hot Springs! Wat een beloning na de lange dag van gisteren! Lekker soaken en badderen in de warmwater-bronnen.
Foto's volgen later!
En wat een belevenissen alweer!
Een gemakkelijke rit brengt ons via de Alaska Highway naar het Zuiden. We geraken er stillekes aan gewend om met 2 op de GS te zitten en ik begin Johan zijn rijkwaliteit te waarderen. Dat is nodig want er ligt nog wat te wachten voor ons
In Carmacks pitchen we onze tent op een rustige kampplaats aan de Yukon river. Met zicht op de rivier genieten we van een kampvuurtje en de volle maan die opkomt. Maar onze rust is van korte duur. Wat begon als een romantisch avondje eindigt in een dolkomische show. Opeens loopt de camping vol met een groep Duitse toeristen en hun gidsen. In vol ornaat, camouflagepak en Jack Wolfskin jassen net uit de verpakking. De etiketjes hangen er nog aan.
Geen van hen heeft ooit al een tent opgezet of een thermarest-matje opgeblazen! Kan je je voorstellen hoe wij stillekes hebben zitten lachen achter ons kampvuurtje !!
's morgens bij de koffie ontmoeten we Heinz en Heather, een koppel uit Faro een 150 km verderop.
Ze nodigen ons uit om in Faro te komen logeren en bij hen te ontbijten.
Die avond maken we kennis met nog 2 fantastische mensen Bill en Nadia, zij zijn op doorreis met hun caravan.
Bill is gepassioneerd motorijder en zijn vrouw is verpleegster voor de First-natives geweest. We vertellen over onze avonturen en Bill beleeft zijn jonge jaren terug. Hij vertelt ons over zijn nieuwe Kawasaki KLR met 0 km op te teller. Wanneer we de volgende morgen naar de regen liggen luisteren in ons tentje, horen we ineens: "Hello, anybody home," Bill staat in zijn gele regenjas voor ons tentje, "hello, guys, you can have my bike if you want!"
We zijn met verstomming geslagen, die man wil ons zomaar zijn nieuwe motorbike verkopen, voor een prikje. Maar tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren. Dus we laten het maar even zo. Maar wat is die Bill geweldige vent, hopelijk kunnen we hen eens bezoeken wanneer we meer naar het Oosten van het land reizen.
Om 10.00 uur komt Heinz ons op de campsite oppikken. We zijn gepakt en gezakt met de bedoeling om na het ontbijt door te rijden.
Het wordt een dag vol boeiende verhalen over het leven in de Yukon. Verhalen over leven bij - 60 ° C!, over grote en kleine liefdes, over het leven als Trapper, over overleven in een auto-ongeluk in de winter, over handgemaakte schoenen, over bevroren meren en nog véél véél meer!! Wanneer we om 2.00 uur 's nachts bij hen buiten duikelen goed gevoed en met het nodige bier, wijn en wisky binnen, zetten we onze tent maar terug op. 't is wat te beschonken-laat om nog door te rijden.
De volgende ochtend dan maar op weg voor een 400 km off-road avontuur, zonder enige voorziening op de weg. De Campells Highway. 't gaat ons goed af, zelfs met 2 op de moto, tot de laatste 150 km waar we van de ene wegconstructie naar de andere rijden. Stof, modder, gravel, machines, en het blijft maar duren! We zijn uitgeput en blij met de goede afloop wanneer we om 18.00 Watson Lake binnenrijden.
Daar nemen we 's anderendaags "even" tijd om de motorolie en filter te vervangen en hop, weeral op weg. Deze keer een korte dag naar de Liard Hot Springs! Wat een beloning na de lange dag van gisteren! Lekker soaken en badderen in de warmwater-bronnen.
Foto's volgen later!
zaterdag 9 augustus 2014
Terug naar Canada, Dawson City
Even tijd om bij te bloggen!
Onze avonturen op de Dalton Highway hebben jullie kunnen volgen.
Na het bezoek aan de BMW - dealer bleek herstellen geen goede optie. Te duur, te lang wachten op nieuwe stukken, geen plaats of tijd om er zelf aan te werken.
Echter al heel snel hebben we dankzij onze nieuwe (brandweer)vrienden (Tallan & Forest) een koper gevonden, die er een min of meer respectabele prijs voor wou geven. Bovendien hoef ik haar nu niet naar Belgiê te verschepen.
Na heel wat wikken en wegen, herschikken en elimineren van bagage, zijn we dan toch noch naar de Artic Circle en Deadhorse vertrokken. Dat kon je in het vorige bericht lezen.
Bij onze terugkeer in Fairbanks, wilden we naar de ferry rijden, om zo minder kilomters met 2 op de GS te moeten doen. Helaas, pindakaas.... de ferry was volzet!
Dan maar terug naar ons basisprincipe KISS. We volgen gewoon ons oorspronkelijke plan en keren via Chicken en dan de "Top of the World - Highway" terug naar Canada.
Dat avontuur hebben we er nu ook opzitten. De eerste dag met prima weer, net op tijd in "Chicken" om droog onze tent op te zetten.
"Chicken" is een onoogelijk gat, niks te zien, maar fantastisch om er te zijn. Een goudzoekersplekje, met een Saloon, een bezinepomp, een koffiebar en gratis camping.
De bar-meid spreekt er tot onze verwondering Engels, Frans én Nederlands!
Ons vertrek 's morgens wordt vertraagt doordat alle mensen die er de nacht doorbrengen uitgebreid afscheid van ons willen nemen. Da's echter niet zo slecht, want op die manier is de meeste regen al weg wanneer wij over de grens gaan. Het laatste stuk naar Dawson City echter, krijgen we serieus wat modder onder de wielen en dikke mistbanken voor onze neus. 't is zweten en zwoegen om de GS recht te houden maar we komen er heelhuids door.
Wanneer we eindelijk in Dawson City aankomen regent het pijpestelen, da's er nu net iets over om onze (niet al te waterdichte) tent op te zetten. Voor 1 keer kiezen we voor een kamertje. Op weg naar de stad nodigen een paar locals ons uit om de plaatselijke cabaret-show in het Casino te bekijken. En dan is er een welverdiende nachtrust in een echt bed !
Onze avonturen op de Dalton Highway hebben jullie kunnen volgen.
Na het bezoek aan de BMW - dealer bleek herstellen geen goede optie. Te duur, te lang wachten op nieuwe stukken, geen plaats of tijd om er zelf aan te werken.
Echter al heel snel hebben we dankzij onze nieuwe (brandweer)vrienden (Tallan & Forest) een koper gevonden, die er een min of meer respectabele prijs voor wou geven. Bovendien hoef ik haar nu niet naar Belgiê te verschepen.
Na heel wat wikken en wegen, herschikken en elimineren van bagage, zijn we dan toch noch naar de Artic Circle en Deadhorse vertrokken. Dat kon je in het vorige bericht lezen.
Bij onze terugkeer in Fairbanks, wilden we naar de ferry rijden, om zo minder kilomters met 2 op de GS te moeten doen. Helaas, pindakaas.... de ferry was volzet!
Dan maar terug naar ons basisprincipe KISS. We volgen gewoon ons oorspronkelijke plan en keren via Chicken en dan de "Top of the World - Highway" terug naar Canada.
Dat avontuur hebben we er nu ook opzitten. De eerste dag met prima weer, net op tijd in "Chicken" om droog onze tent op te zetten.
"Chicken" is een onoogelijk gat, niks te zien, maar fantastisch om er te zijn. Een goudzoekersplekje, met een Saloon, een bezinepomp, een koffiebar en gratis camping.
De bar-meid spreekt er tot onze verwondering Engels, Frans én Nederlands!
Ons vertrek 's morgens wordt vertraagt doordat alle mensen die er de nacht doorbrengen uitgebreid afscheid van ons willen nemen. Da's echter niet zo slecht, want op die manier is de meeste regen al weg wanneer wij over de grens gaan. Het laatste stuk naar Dawson City echter, krijgen we serieus wat modder onder de wielen en dikke mistbanken voor onze neus. 't is zweten en zwoegen om de GS recht te houden maar we komen er heelhuids door.
Wanneer we eindelijk in Dawson City aankomen regent het pijpestelen, da's er nu net iets over om onze (niet al te waterdichte) tent op te zetten. Voor 1 keer kiezen we voor een kamertje. Op weg naar de stad nodigen een paar locals ons uit om de plaatselijke cabaret-show in het Casino te bekijken. En dan is er een welverdiende nachtrust in een echt bed !
maandag 4 augustus 2014
Dead Horse, Prudhoe Bay Alaska
WE ZIJN ER!!!!
60.000 km en de nodige avonturen, maar Johan en ik zijn op het verste Noordelijke punt gekomen dat je zelf kan rijden!!!
Na de pech met de 650, die ondertussen verkocht is, zijn we op 1 motor vertrokken om onze laatste rit naar het noorden te maken. 12 uur hebben we gisteren gereden, alles mét daglicht want het is hier 24 uur licht. Om 12.45 kropen we bibberend en content in onze tent, bij 0° C. :-)
Nu kunnen we écht op vakantie!
Meer nieuws later
60.000 km en de nodige avonturen, maar Johan en ik zijn op het verste Noordelijke punt gekomen dat je zelf kan rijden!!!
Na de pech met de 650, die ondertussen verkocht is, zijn we op 1 motor vertrokken om onze laatste rit naar het noorden te maken. 12 uur hebben we gisteren gereden, alles mét daglicht want het is hier 24 uur licht. Om 12.45 kropen we bibberend en content in onze tent, bij 0° C. :-)
Nu kunnen we écht op vakantie!
Meer nieuws later
vrijdag 1 augustus 2014
goed en minder goed nieuws
Eerst het goede nieuws
Ik ben veilig terug in Fairbanks geraakt.
Johan en Tallan hebben in totaal zo'n 750 km over en weer gereden om dan met een pick-up truck mij en de moto terug te rijden. Uiteindelijk arriveerden we om 5.30u s'morgens terug in Fairbanks.
en dan het minder goede nieuws
Na onderzoek door de BMW-garage is ondertussen het verdict gevallen. De aandrijf-piston is beschadigd en de motor is, zonder héél grote kosten te doen, niet meer te herstellen. De objectieve waarde van de moto is niet meer genoeg om die zware kost te maken...
We zoeken nu uit:
- wat we dan wél verder met de moto van Ils gaan doen.
(er zijn nog teveel "nieuwe" onderdelen aan om haar zomaar achter te laten)
- hoe we onze reis verder zullen zetten.
So far... We houden jullie op de hoogte!
Ik ben veilig terug in Fairbanks geraakt.
Johan en Tallan hebben in totaal zo'n 750 km over en weer gereden om dan met een pick-up truck mij en de moto terug te rijden. Uiteindelijk arriveerden we om 5.30u s'morgens terug in Fairbanks.
en dan het minder goede nieuws
Na onderzoek door de BMW-garage is ondertussen het verdict gevallen. De aandrijf-piston is beschadigd en de motor is, zonder héél grote kosten te doen, niet meer te herstellen. De objectieve waarde van de moto is niet meer genoeg om die zware kost te maken...
We zoeken nu uit:
- wat we dan wél verder met de moto van Ils gaan doen.
(er zijn nog teveel "nieuwe" onderdelen aan om haar zomaar achter te laten)
- hoe we onze reis verder zullen zetten.
So far... We houden jullie op de hoogte!
Abonneren op:
Posts (Atom)