Kiss the ride: Rocky Mountains riding en de Cowboy-trail.

Het is met veel plezier dat we terug op weg gaan. We volgen de bergketen van de Rockies, zoals de Willi XC 2016-piloten ze gevlogen hebben. Wat een indrukwekkende vlucht is dat geweest. Wow !!

Onze eerste dag eindigt in het Regional-park “Whiteswan Lake”. We worden beloond met natuurlijke hotsprings en een prachtige campingspot aan het meer. In tegenstelling tot Zuid-Amerika hoeven we hier slechts 20 km over goed aangelegde off-road, voor we van deze natuurpracht kunnen genieten. Met 2 sympatieke buurmannen op de campsite kan het niet meer stuk. Grant & Ray geven ons ’s avonds hout voor ons kampvuur (kost normaal 8 dollar) en ’s ochtends nodigen ze ons uit voor het ontbijt. Een écht ontbijt zoals iceroad-truckers dat gewend zijn. Boven op de koffie, brood, spek, spiegeleieren, gekookte eieren, scrambeld eieren, worstjes, bonen en fruitsla, zijn er hun eindeloze verhalen over hun tijd als iceroad-trucker. Grant heeft bovendien ook een groot wereldreiziger-verleden en deelt met ons zijn reisavonturen. We hoeven je niet te vertellen dat we pas laat wegrijden uit het park.

Stevig ontbijt bij de Ice-truckers

Bijschrift toevoegen

Dan gaat het verder via de beroemde HW 3, één van de mooiere motor-highways van Canada naar de skigebieden van Fernie en de mijnstadjes Sparwood en Elkford. Elkford ligt in het einde van de vallei en produceert samen met Australië de zuiverste metaal/steenkool die er te vinden is. (Export naar China). In tegenstelling tot ons beeld van een steenkoolmijn, diepe kleine gangen onder de grond, werken de mensen hier met reuze grote trucks en maken ze simpelweg een grote put in de grond. Daaruit worden de brokken steen geschept en dan pas wordt metaal en steenkool gescheiden. We moeten er wel op onze rubber terugkeren (35km heen/ 35 terug). Toch is het voor ons de moeite waard, zo’n stadje heeft altijd een hoog “lay-back” gehalte. Het lijkt alsof de tijd er minder snel gaat.

Bijschrift toevoegen

grootste mine-truck ter wereld, met 3 assen. Momenteel werkt men met nog grotere trucks, op 2 assen.

We bollen via de Crowsnest-Pass naar de Cowboy-trail (HW 22). Waar we 2 jaar geleden op de Goldrush-trail reisden, volgen we nu de American Cowboys. “I can Ranch here !”

Net over de top passeren we “Frank” een dorpje dat in het begin van de 20 e eeuw volledig van de kaart werd geveegd door een neerstortende rots-lawine die 1 km lang, 450 m diep en 150 m breed was. De stenen liggen er nog, het dorp en de spoorlijn waren volledig bedolven, 70 mensen lieten er die bewuste ochtend het leven. De overlevende bouwden even verder hun dorp en hun leven terug op.

Het hooggebergte loopt over in glooiende heuvels, weidse vlaktes, ranches en hooivelden. Hier trekken de cowboys nog steeds door wanneer ze in de herfst op zoek gaan naar het vee, dat vrij graast over deze vlaktes, bossen en heuvels.

In Longview (famous voor beef-jerky) drinken we koffie met, naar eigen zeggen, 2 “kleine” lokale farmers (Berry en Wayne). Ze bezitten elk ongeveer 300 runderen. De grote ranches hebben 1500 tot 2000 beesten en zijn soms zo groot als de provincie Antwerpen.

De Longvew Jerky Beef - hiermee bereik je de top van de Mount Everst (zegt het krantenartikel aan de deur)

Boerderijke kopen?

Poolen om de regendag door te komen

Daarna is het tijd voor herinneringen aan onze Zuid-Amerika reis, we gaan over de HW 40 naar Canmore. Deze HW 40 is echter in niet te vergelijken met de Routa 40 uit Zuid-Amerika. Mooi geasfalteerd, goede aanwijzingen en netjes rijgedrag van de andere weggebruikers.

Ook deze vallei heeft z’n geschiedenis. Wie herinnert zich de Olympische winterspelen van 1988 nog? We picknicken in Kananaskis, het Olympisch dorp. Het is nu een hotel/kuuroord en trekt vooral outdoor-toeristen aan.

In 2013 viel in deze vallei op 36 uur tijd zoveel regen dat de meeste bruggen, wandel en fiets–trails, picknick-area’s enz verwoest zijn. De bevolking en de gemeentes werken nu hard, met vrijwilligers & betaalde projecten, om alles zo goed mogelijk hersteld te krijgen. Ook de campingsite in Water Valley (what’s in a name) draagt er nog de sporen van. Waar hij vroeger aan een helder riviertje lag, zien we nu een afgesloten zij-arm die meer een poel dan een rivier is en de brug is nog steeds in herstelling. Opnieuw worden we hier fantastisch ontvangen door de buren, kampvuur en afwaswater in ruil voor enkele van onze reisavonturen.

Hoogste geasfalteerde pass in Canada.

Moutain-goat

’s Morgens ontbijten we in het dorp tussen échte cowboys en enkele Rednecks zoals die hier noemen. En de meeste zijn er nog trots op ook. Het woord staat voor stoere mannen met rode nek, verbrand door het werken op velden en akkers. Ze rijden is immense SUV-trucks, zijn geobsedeerd door wapens, denken dat de rest van de wereld er uitziet als hun boerderij en geloven dat wat “anders” is verzinsels van de media zijn. Het is niet vreemd dat geïndoctrineerd denken, extreme Bijbelse overtuigingen en racisme hier duidelijk aanwezig zijn. Sommigen spreiden lustig hun, compleet door de media gestuurde mening over de vluchtelingen-crisis in Europa uit. Overtuigd van hun groot gelijk, maar volledig naast de kwestie. Ze vragen niet eens naar onze ervaringen of mening. In elk geval willen we met deze gasten geen ruzie, want ze zijn 2 keer zo groot en breed als ons en hun koffiekoppen hebben de grootte van mijn motorhelm.

De plaatselijk Liquor Store! Niet meer dan een houtje kotje, maar een geweldig aanbod.

Geen museum, maar een écht dorp

Nog steeds in bedrijf, de General Store van Water Valley

Cranmore, het begin van de Icefield Park-way, is voor ons niet meer dan een plek om boodschappen te doen, geld te wisselen en even binnen te wippen bij de plaatselijke micro-brouwerij “the Grizly-paw”. De Ice-field Park-way is misschien wel de meest bekende (toeristische) route van Canada. De laatste jaren groeit het bezoekersaantal enorm en daarmee ook de verkeersdrukte. In 2014 deden we deze weg al eens tot Lake-Louise. Deze keer maken wij rechtsomkeer en kiezen voor de uitgestrekte rust van de Cowboy-trail naar het noorden.