4 dagen in Paradijs

'k ga er niet te veel woorden aan vuil maken..... de foto's spreken voor zich, meer foto's op de fotopagina, bekijk ook onze Higlights of the week!

Spannende uren in Cartagena

Al een paar dagen genieten we van de Caraibische sfeer in Cartagena, bezoeken het Hardrock cafe, een simpel t-shirtje kost er algauw 45 euro, dat wordt dus kijken en niet kopen.We  flaneren 's avonds over straten en pleinen, een pintje hier, een coctail daar.

Coctailtje drinken

horen, zien en zwijgen

Samen met de andere motorrijders vullen we de tijd terwijl we wachten om onze motoren op de  Stahl-ratte te zetten. Het is zowat het spannendste moment van de afgelopen maanden. De moto's  gaan eerst in een rubberbootje, om daarna op volle zee met een kraan op het dek gehesen te worden.

voor we het beseffen staat de GS in de rubberboot

Ludwig, de kapitein van de Stahl-ratte doet zijn werk voorstreffelijk

Nu wachten ons 5 dagen cruisen met een antiek zeilschip "de Stahl-ratte". Daarna komen we in Midden-Amerika terecht. Wat zal deze nieuwe "planeet" ons weer voor avontuur brengen?

Aangekomen in Cartagena

Is het alweer een week geleden dat we nog iets van ons lieten horen? De tijd vliegt hier!.

Na  Bucaramanga komt de caraïbische warmte ons tegemoet. We hangen een paar dagen rond in Santa Marta, om  iets “ te doen” is het gewoon veel te warm. In het hostal vinden we een affiche van een Belg die een eindje verderop in het oerwoud een finca (landgoed) heeft. Daar willen we nog wel eens naartoe, dus wij op weg.  De dirt-road die naar de finca leidt doet ons denken aan het pad Ralco- Lonquimai (zie Chili), maar we rijden, tegen beter weten in, toch verder. De mensen onderweg zijn er zeker van, ‘si, si, ... el Belga de Carpe Diem, mas ariba”.

En wij maar verder en verder, tot we bij een splitsing komen waar de weg stijl en rotsig naar boven gaat. Hmmmm toch maar even te voet checken. Johan loopt het laatste stuk tot aan de finca en vindt er niemand thuis.

Wat te doen? Een onweer komt dreigend dichterbij. Dan maar de linkerkant van de splitsing nemen, naar de finca van een Ier. Veel gemakkelijker te bereiken, volgens de buren. Klein detail: je moet wel een stroompje oversteken. Oké, da’s geen moeite voor ons... Dus belanden we net voor het onweer aan de andere kant van de rivier. Wanneer het onweer dan losbarst, blijkt het bergbeekje binnen 3 minuten een woeste kolkende bergstroom te zijn. 

We wachten bang af hoe de toestand morgen zal zijn, we hebben nog 3 dagen om onze boot in Cartagena te halen... Zal het water voldoende zakken? Ik slaap maar weinig die nacht want het blijft nog een hele tijd regenen (lees : gieten). Bij het eerste zonlicht ga ik kijken, oef het water is inderdaad voldoende gezakt om over te steken. We rijden de moto’s zonder bagage naar de overkant en dragen onze spullen via de voetgangersbrug naar de andere oever. Op naar Cartagena.

In Hostal Amber in Cartagena is het nog rustig wanneer we aankomen, maar 2 uur later  verschijnen nog 4 Duitse motorrijders. Berndt en Heidi gaan samen met ons op de Stahlratte (de boot die ons naar Panama brengt) en Werner en Claudia keren terug naar het zuiden, om kertsmis in Ushuaia te vieren.  Het is “Full-moto-House” op de binnenplaats.

Nog 3 dagen en we vertrekken opnieuw voor een zeetrip(je) naar het volgende deel van onze reis.

Langzaam verder...

In San Gill wacht ons de heftigste regenbui sinds Buanos Aires! We kamperen in de tuin van Hostal Papillon en 's avonds loopt het hele hostal onder water. Een uur lang wachten we binnen bang af, hoe zal ons tentje dit overleven?

Terwijl alle anderen hun kamer droogdweilen, inspecteren wij onze tent.
Proficiat Quechua!! 5 jaar oud en nog steeds kurkdroog!!

Meer dan een uur, tropische plensregen

In San Gill neem ik ook de tijd om weer een beetje "vrouw" te worden. Nieuwe kleurtje op mijn haar, nagels gelakt, nieuwe jeans gekocht en ik ben weeral content!

En dan verder langs de prachtige Chicamocacanyon naar Bucharamanga om er nog eens te vliegen.
Onderweg kopen we nog een steunkaart voor de slachtoffers van de antipersoonsmijnen. De bermen en weilanden en velden liggen er nog steeds vol van. Een onvoorzichtigheid bij het uitstappen uit de auto kan al levenslange gevolgen hebben (dank u mijnfabrikanten !). We krijgen tegelijkertijd nog een stukje voorlichting over deze wrede problematiek in Colombia.

steun aan de slachtoffers van zoveel stommiteiten!

In Bucharamanga vinden we weer een top-spot voor onze tent, vlak naast de take-off voor het parapenten en met zicht over de stad. Life can be sweet.

nachtzicht vanuit de tent 

en overdag ...

Wat een team!

On the road again! Van Medellin naar San Gill

Met 2 goed onderhouden moto's, een nieuw bagagerek, een nieuwe achterband én een broek met ventialtie verlaten we Medellin. 

Het is goed om weer op weg te zijn. Dankzij onze contacten in Colombia genieten we van uitdagende wegen en prachtige vergezichten.

Brandweerman van Brussel: Opkuisen rijbaan!

Het blijft opletten geblazen voor en achter élke bocht

Bekijk de weg voor en na de bocht

We passeren dorpen waar de mensen nog nooit europeanen hebben gezien. Elke keer benadrukken we weer dat we géén gringo's (USA) zijn, maar uit Europa komen. Eerst willen de mensen weten vanwaar we komen en waar we naartoe gaan, hoeveel cc de moto's zijn, hoe hard ze rijden en hoeveel ze kosten. Wat zit er in die bagage? Zijn jullie getrouwd? En dan begint de uitleg over waar België dan precies ligt, hoeveel mensen er wonen, hoe groot (klein) het is enz.

Twee dagen lang genieten we van de rit en de ontmoetingen met de vriendelijke Colombianen!

Santa Fé & Medellin

Na de perikelen met de 650 volgde een prachtige rit door de heuvels ten westen van Medellin.

Voor we naar de grootstad trokken passeerden we eerst nog langs Santa Fé de Antiqua. Het is een favoriete weekendbestemming voor de mensen van de stad en ze hebben er een brug, gebouwd door dezelfde man als de Brooklin-bridge in New York. We hebben alweer een goede timing, want als we de brug overrijden botsen we op een groep brandweermannen/vrouwen in een reddingsoefening.

En dan op naar Medellin, de 2de grootste stad van Colombia. We arriveren hier net voor de feestweek en ons voorgenomen hostel is volzet, gelukkig hebben de buren nog wel plaats. Twee dagen later verhuizen we dan toch naar Casa Kiwi. Terwijl we genieten van de festiviteiten van het bloemenfestival hier, regelen we ook een hele boel praktische zaken. De 2 bmw's krijgen een flinke onderhoudsbeurt bij de BMW-dealer Routa 40.

We schaffen voor de GS een nieuw bagagerek aan. Bij KING-aluminium leveren ze schitterend werk!! Voor 150 euro worden de koffers aangepast en is er een volledig nieuw bagagerek geïnstaleerd. Bovendien krijgen we er gratis almuerzo (middagmaal), we waren er gewoon op de juiste moment!

nieuw bagagerek, meer foto's op  de fotopagina

Deze mensen zijn zo vriendelijk en ongeloofelijk professioneel!

Ondertussen heb ik mijn motorbroek naar de kleermaker gedaan om er 2 zijritsen in te zetten. Het is nu al veel te warm op de motor en  dat zal zo blijven de komende maanden.

Ondertussen genieten we  van Medellin, de stad van Pablo Escobar, de grootste drugbaron aller tijden. Tot 20 jaar geleden was het de dodelijkste stad ter wereld. Nu kan je er veilig rondkuieren en genieten van feesten, monumenten, winkels en parken.
Eén van de belangrijkste ontwikkelingen is de kabelbaan die gebouwd is om de armste wijken  van de stad met het centrum te verbinden. Dit maakte het mogelijk voor deze mensen om naar de stad te komen werken waardoor de condities in de wijk flink verbeterd zijn. Bovendien bouwden ze in deze wijk een nieuwe moderne bibliotheek om de integratie tussen rijk en arm te bevorderen. Dit voorbeeld werd gevolgd door veel steden in de wereld, onder andere Antwerpen waar je de Permeke-bibliotheek op het Koningspleintje vindt.

de nieuwe bibliotheek "Espana"

de kabelbaan

En dan is er de brouwerij "3 cordillera's" (niet zo goed als "De 3 fonteinen" in Beersel), omdat we al zo lang hunkeren naar een goei biereke van de tap is het onze favoriet geworden.
Er zijn 5 verschillende soorten : blanca, negra, mestiza, rose en soms een specialeke...
In het hostal tappen ze het en krijgen we de mogelijkheid de brouwerij te bezoeken. De eigenaar vertelt ons dat hij het vak van het brouwen leerde in de US en de Kunst van het Bierbrouwen in België.

En dan is er nog de parade van antieke auto's ter gelegenheid van de bloemenfeesten.

Straks volgt nog de bloemenstoet en dan wordt het morgen weer tijd om verder te trekken. We zijn hier lang genoeg geweest (de kriebel is er weer).

een lang verhaal Salento – Santa Rosa de Cabal –Rodanillo

In Salento doen we het rustig aan, op de eerst avond daar loopt Johan op z’n blote voeten  tegen een stronkje van een bamboestam... kleine teen gebroken.  We doen dan maar  een paar kleine ritjes in de omgeving en vervangen de koppelingskabel van de 650. Hij was nog nét niet doorgesleten. Gelukkig had ik een reservekabel meegenomen. We ontmoeten er ook Franz en Marika, zij reizen elk jaar 1 maand door Zuid Amerika met een BMW 850 motor.

En dan op naar Santa Rosa en de Thermes de San Vicente. Het was “lang” geleden  dat we onszelf nog eens verwend hadden en in San Vicente hebben we daar volop de gelegenheid toe. We kamperen vlak naast de natuurlijke warmwaterbronnen en genieten van de natuurlijk zwempoelen, sauna’s en stoombaden. Allemaal in een een prachtige rustige omgeving. Bovendien maken we kennis met een Colombiaans gezin en krijg ik spontaan de muts van de dame aangeboden, gewoon omdat ik zei dat zij er zo mooi mee stond. Enkele dagen later bezoeken we hen in Trujjillo.

Wanneer we terugkeren via Sant Rosa, krijgen wij én de moto’s weer veel belangstelling. We kunnen de moto’s zonder problemen achterlaten, om op de volgende hoek koffie te drinken. Zeker 5 gepensioneerden staan bij de moto’s op de uitkijk. We drinken koffie aan een typisch colombiaans koffiehoekje en één moedig jongetje komt op kousenvoeten vragen waar we vandaan komen.  Johan moet in geuren en kleuren over onze reis vertellen en het groepje kinderen wordt alsmaar groter. Ze houden niet op met vragen stellen, de kaart en de Lonely Planet  komen erbij te pas. Tot de buschauffeur hen tot de orde roept en ze vertrekken met een hartelijk “ Adios”.

En dan gaat het naar Rodanillo om te kijken of we er kunnen parapenten.  Bij “Cloudbase” worden we ontvangen door Jonathan en Max. Vliegen zal hier moeilijk worden maar we wachten de komende dagen af. Ondertussen slapen we bij Max, die nog een klein huisje ernaast vrij heeft, de moto’s in de eerste kamer, de tent in  de tweede kamer en we zijn weeral geïnstalleerd voor een paar dagen.  We maken een mooie rit door de bergen tot in de volgende vallei en doen tegelijkertijd een boodschapje voor Jonathan. Trujjillo is amper 40 km verder, maar het wordt ons ten stelligste afgeraden om de weg door de bergen te nemen. We zitten hier vlakbij een gebied dat door de FARC gecontroleerd wordt en die lachen er niet mee! Dus keren we eerst terug naar de vallei om vandaar de weg naar Trujillo te nemen.

Een avondje in Park Central in Roldanillo

Dit is de keerzijde van Colombia, hoewel wij hier erg goed onthaald worden, heel veel vriendelijke mensen ontmoeten en de Colombianen trots zijn op hun land is het gevaar hier nog echt aanwezig. In Rodanillo heeft elke familie te maken met geweld, iemand vermoord, bedreigd of ontvoert om te werken. De geruillia benaderd de arbeiders op de koffieplantages en haalt hen over om bij hen te komen werken. Zij beloven hen hetzelfde werk en veel meer loon. Wanneer de mensen hierop ingaan, nemen zij hen mee naar de volgende vallei om op de coca-plantages te werken. Eens daar maken ze hen verslaafd aan de drugs en wordt het voor hen onmogelijk om terug te keren naar hun families. De broer van Ardiane is één van de weinigen die erin geslaagd is om te vluchten. Hij zat 6 maanden gevangen op een coca-plantage. Drie dagen heeft hij gelopen, voor het veilig genoeg was om te kunnen liften. Zeventien is hij en door het druggebruik niet meer in staat om in de stad te leven. Hij probeert nu terug op een normaal spoor te komen in de Finca van de familie, even buiten de stad.

Uiteindelijk besluiten we om op zondag een tandemvlucht te doen. Zelf vliegen is hier te riskant voor ons, er is geen goed leerlingenmateriaal te huur, de termieken zijn stevig en er lopen ook nog eens 2 hoogspanningslijnen waar je eerst over moet voor je kan beginnen dalen. Jonathan en Claudio nemen ons mee voor een flinke vlucht van 1,5 uur.

Hoewel het heerlijke dagen zijn in Rodanillo, roept de weg ons alweer. Op richting Meddellin met een tussenstop in La Pintada  en  Sante Fé de Antiqua.

 

Bij het vertrek in La Pintada begeeft de 650 het. Hij valt stil en er komt geen geluid meer uit. Hmmm, dat ziet er niet goed uit. Maar met (nee geen hamer) een schroevendraaier en een sleutel en 2 keer gezond verstand lossen we het probleem op. De kabel naar de batterij gaf blijkbaar slecht contact. We fiksen het en voor de rest van  de dag doet hij het weer prima. Hopen maar dat dat zo blijft.