afscheid van de kleine landjes, op naar Mexico

Is het omdat we er snel zijn doorgegaan dat Centraal Amerika ons niet zo geweldig lijkt? Of zijn we er snel doorgegaan omdat we Centraal Amerika niet zo geweldig vinden? Het zal wel een beetje van de 2 zijn. Nicaragua, El Salvador en Guatemala bevielen ons het meest. Ja, er is mooie natuur, schoon strand en niet te duur. Maar wat we als motorrijder zoeken, vinden we hier niet. De wegen liggen bezaaid met dorpjes, de afstanden zijn kort en om de haverklap heb je een grens. We verlangen echt naar wegen waar we nog eens ongestoord een paar honderd km kunnen doen, zonder teveel ander volk tegen te komen.  In elk geval rijden we op 21 september, 3 maanden nadat we de evenaar overschreden Mexico binnen.

Mexico doet ons herademen. Mooie uitgestrekte ritten, fijne dorpje en stadjes en niet té toeristisch . Het doet ons wat denken aan Colombia. Op onze 2de dag in Mexico glijden we door het windmolenpark van de staat Oaxaca, 100 km door de vlaktes, de wind doet ons terugdenken aan onze tijd in Patagonië.

Allen het weer is verschillend, al enkele weken rijden we in het regenseizoen. Dit betekent dat we 's morgens wakker worden onder helder blauwe hemel, tijdens de dag de wolkenformaties zien groeien tot geweldige cumulus nimbus wolken en 's middags of  's avonds steenvast regen krijgen. Soms zijn we op tijd onder dak, soms niet :-(

dat wordt een nat pak

prachtige wolkenformaties boven het windmolenpark

In elk geval Mexico bevalt ons tot hiertoe.

Een off-day en dan weer beter

We weten al lang dat bussen het gevaarlijkste onderdeel van het verkeer in Latijns Amerika zijn. Een paar dagen geleden hebben we het aan den lijve ondervonden. Bij het verlaten van Antigua de Guatemala komt Johan onzacht in aanraking met de achterkant van een autobus die plots alles remmen dichtgooid om alsnog een passagier te laten uitstappen. (en dit terwijl hij net op kaart keek)  Het voorspatbord van de GS haakt onder het trapje van de bus (hier hebben alle bussen achteraan een trapje om naar het dak te klimmen) en Johan komt met een klap op het wegdek terecht. Wow... hij staat terug recht, oef dus geen lichamelijke schade.  De GS blijft liggen.....pfffff dat ziet er minder goed uit voor de rest van de reis. Eerst denken we dat de voorvork is opgestuikt, maar na beter kijken  lijkt het nog mee te vallen. Ja, cockpit en de aanhechting van het spatbord zijn helemaal afgescheurd, maar voorvork en voorwiel zijn ongehavend! Het eerste kunnen we redden met ducktape, het spatbord demonteren we en laten we achter als souvenier. Neen, geen fijne ervaring, maar we troosten ons met de gedachte "met de kleine ongelukjes kopen we de grote af"  Ik ben blij dat m'n reisgenootje nog heel en de moto nog berijdbaar is.
De GS 1150 blijft toch een ijzersterk beest.

De broek was al kapot

dat ziet er minder stoer uit, zo zonder snuit

Een waarschuwing voor ander reizigers

De dagrit brengt ons naar Lago Atilan, maar niet zonder slag of stoot. Herinner je mijn electrisch probleem....ziehier waar het opnieuw van dat is

midden in een rivercrossing val ik zonder stroom

Gelukkig kennen we het probleem en is het gauw verholpen. Tegen de tijd dat we aan het meer zijn regent het pijpestelen en heb ik behoorlijk last van mijn verkoudheid. We nemen het eerste het beste hotel en trekken ons terug op onze kamer om daar te ontdekken dat er geen warm water is! GRRRRRRRR. We kruipen onder de wol met een fles straffe rum en een goeie film op TV (Pirates of the Caraïben). Da's zowat het beste wat je na zo'n dag kan doen.

De volgende ochtend schijnt de zon terug, de hoteleigenaar repareert de douche, we drinken een tas goeie koffie en rijden op ons gemakse verder. Er volgt een mooie tocht langs vulkanen en door kleine dorpjes met zelfs nog eens een stukje off-road.

boeren maken terrassen voor de landbouw

Daarna belanden we terug op de onverwacht goede Pan- American. 4 baansweg met gloednieuw asfalt en heerlijk langerekte bochten.

Kiss the Ride!

En dan komen we relaxt aan in Quetzaltenango. We vinden hier gemakkelijk de motorwinkel waar we de achterband van de GS willen wisselen (ja, 't verslijt snel) .  In tegenstelling tot Quito (Ecuador) is het hier een fluitje van een cent. Wij hadden niks laten weten, niks besteld en ... Johan kan kiezen uit 4 verschillende bandenmerken. In geen tijd ligt de achterband erop. Sjiek werk.

effe gauw wiel eraf halen..

nieuwe band erop en gewassen

Bij de kleermaker laat Johan z'n broek (of wat er nog van overblijft na 8 maanden) oplappen en dan zijn we klaar voor Mexico. Hoe frustrend de ene dag is, hoe relaxt de andere dag kan zijn.

Naar Guatemala

Voor het eerst op deze reis weigeren we om voor onze koffie te betalen. In Conception de Ataco, de plaats voor koffie midden op de koffie-route, proberen we 's morgens een goede koffie te drinken. Slechts 1 pasteleria is open en we bestellen er capucino. Oké, de serveerster waarschuwt ons dat het geen "café de la machina" is, maar we veronderstellen dat je ook zonder machine capucino kan maken. Wat we krijgen is echter een slag in het gezicht, zeker op je nuchtere maag. De vloeistof in de kopjes ziet min of meer bruin/beige, ik riskeer 1 slok, bekijk Johan en die blijft er wijselijk af. Ik ga met de 2 kopje terug naar binnen, zet ze op de toonbank en laat in mijn vloeiend spaans verstaan dat ik hier niet voor ga betalen. Mijn spaans begint écht goed te worden ;-)
Dus zonder koffie verder via een mooi kronkelend asfalt naar de grens met Guatemala. Hier gaat het wonderlijk vlot, op minder dan 1,5 uur passeren we uit- en ingang van de landen en kunnen we verder.

Aan de grens vernemen we dat de wegen naar de vulkaan vrij zijn en dat er geen direct gevaar is voor Antiqua, het stadje waar we naar toe willen. Het is 14 februari, de dag voor de nationale feestdag en het hele land staat in rep en roer. Overal lopen mensen met het bevrijdingsvuur en vlaggen door de straten, gevolgd door autobussen en aangemoedigd door de thuisblijvers, die volop waterzakken naar de lopers gooien. Af en toe krijgen wij er ook een vlaag van.

En dan de vulkaan, het blijft voor ons Europeanen toch altijd een flinke belevenis. Hier echter gaat het leven gewoon door. Eventjes wat mensen evacueren, de dag erna terugbrengen, het beestje wat in de gaten houden en verder feestvieren.

In "Guatemala de Antiqua" genieten we van een heerlijk feestweekend, we kuieren door de stad, bezoeken koffiebarretjes met zàlige koffie(wat een verademing), pintje drinken hier en daar en als kers op de taart vinden we een fantastisch restaurant bij Eric en Suzanne ( Belgisch/Guatemalteese eigenaars). We spenderen er véél meer dan ons budget voorziet en gieten er met 200% van.

Onze tocht door de stad loopt verder over straten en pleinen en uiteindelijk, lang na het donker keren we terug naar ons hotelletje.

Morgen roept de weg ons weer, joepie!

Nog meer genieten en vrienden maken

Na onze dagen in La Tortuga Verde (er staan nog meer foto's in het fotoalbum nu) kiezen we voor een nieuwe strandlocatie, Tunco.

Tot onze verrassing vinden we daar een belgische hoteleigenaar/café baas. Mopelia, het hotel staat op hetzelfde domein als de microbrouwerij "Brew" en een goed Wok-restaurant. 't is niet moeilijk te verstaan dat we daar ons goesting vonden.

Nog eens een goei bierke drinken!

Gill, uit Verviers voor zijn hotel Mopelia

Het zijn ook weer dagen van onverwachte ontmoetingen,. Hier is Fausto een Mexicaanse KTM-rijder die met z'n vriedin én bodybord op de moto rondrijdt.

Fausto uit Mexico

En bij ons vertrek uit Tunco stopt Eduardo bij ons, de voorzitter van de BMW-club van El Salvador!! Een praatje, een paar foto's, adressen uitwisselen én ik krijg een prachtig petje cadeau.

Eduardo, President of the BMW club El Salvador

super blij met mijn nieuwe pet

De weg brengt ons dan op't gemakske door de koffieplantages van El Salvador tot in Conception de Ataco. Een rustig koel en héél kleurrijk dorpje in de bergen.
Wannneer we ons hostel willen binnenrijden, moeten we even wachten. Ze komen spuiten tegen de muggen! Er is een dengue-epidemie uitgebarsten (800 gevallen de laatste week) en er wordt nu tegen hoog tempo gesproeid. Heel gezond ziet het goedje er niet uit, dus maken we eerst een wandeling voor we naar onze kamer gaan. Van muggen zullen we deze nacht geen last hebben.

prachtige gevels hier in het dorp

op de foto met de plaatselijke jeugd

 

 

En dan vernemen we het nieuws  van de vulkaanuitbarsting in Guatemala. Dat wordt toch even uitkijken hoe we onze reis verder plannen.

nieuwe updates

beste lezers,

de blog is flink geupdated, meer foto's van de Stahlratte, foto's van Panama, Costa Rica, Nicaragua, Honduras en El Salvador en nieuwe Higlights of the week!

geniet ervan .... dat doen wij ook!

Toch opnieuw een beetje avontuur!

We verlaten Costa Rica op 5 september om 9.00 uur ’s ochtends. Wanneer we stoppen aan de grens, valt alle activiteit daar plots stil. We horen een gedonder en de weg davert onder onze motoren. Een zware truck? Een trein? Niets van dat alles, de aarde beeft met een kracht van 7.6 R. Minutenlang blijven we op onze moto’s zitten, we hebben alle moeite om ze recht te houden op het bewegende asfalt. Ik kijk verschrikt naar het douanegebouw, Johan vreest voor de electriciteitspaal en de bedrading.  En dan wordt alles weer rustig. Geen gewonden, geen schade, gelukkig. Het episch centrum lag in Costa Rica, vlakbij de stad Liberia zo’n 70 km bij ons vandaan.. 

De Nicaraguaanse grens is hectisch, een “officieële” gids (met badge) helpt ons door de adminstratieve rompslomp. We maken er een princiepskwestie van om de grensovergangen zo veel mogelijk zonder hulp te doen, tenzij de overheid specifiek mensen te werkt stelt om reizigers te helpen. Meestal vragen zij een kleine fooi achteraf. We laten ons echter niet verleiden door agressieve stalkers zonder badge, en zo waren er veel.

In Nicaragua kiezen we voor de weg langs het Meer van Nicaragua naar Granada. Tot onze verbazing zijn de wegen er bijzonder goed, mooi asfalt en weinig pothols of andere obstakels., Granda is één van de oudste steden in Midden Amerika, een mooie coloniale stad, maar bloedheet. ‘s avonds lopen we er Greory en Jessica tegen het lijf, 2 belgen uit Luik die met een amerikaanse Ford-bestelwagen op weg zijn naar het zuiden. We delen een hele boel reisinformatie en een paar flessen bier op een terrasje aan het Lago de Nicaragua met een geweldig klank en lichtspel op de achtergrond. (naderend onweer)

 

Jessica & Gregory uit Luik, onderweg met een Van uit Californie

 

De gevolgen van de aardbeving zijn nog niet van de baan, er is nog bevings- en tsunami alarm voor de ganse kustregio van Panama, Costa Rica en Nicaragua. Dus laten we de hoofdstad van Nicaragua, Managua en Leon links liggen en gaan via de veel koelere bergen richting Honduras. Wanneer we net voor de grens een flink onweer zien aankomen duiken we een parkeerplaats van een restaurant op. We ontmoeten er Dennis, een gepensioneerde amerikaan die er al 8 maanden in een zelfgebouwde camper leeft.  Het onweer komt snel dichterbij en in allerijl proberen we de moto’s droog te zetten in het restaurant. Ik slaag er in om met motor en al van het opstapje te donderen en beland een halve meter dieper op de grond met de 250 kg motor boven op mij. Een pinker afgebroken, een paar krassens op het koetswerk en een flinke deuk in mijn ego. Verder valt de schade op het eerste gezicht nog mee. Ondertussen is het onweer in alle hevigheid losgebarsten en nog niet van plan te stoppen. We wachten en wachten en ondertussen wordt het donker. Gelukkig mogen we ons tentje in het restaurant opzetten, droog en wel.

 

 

Over Honduras hebben we nog niet te veel goeds gehoord. Normaalgezien laten we ons niet afschrikken door spectaculaire verhalen over overvallen op toeristen, maar deze keer is het anders. We hebben bij verschillende reizigers die er recent zélf zijn doorgereden geïnformeerd en op 1 echtpaar na geven ze ons allemaal een eerder negatief  beeld van het land. Dus maken we een keuze. We gaan de korste weg door het land.

 

 

De grensformaliteiten gaan zeer vlot, met erg vriendelijke mensen maar ze nemen toch 3 uur in beslag.  De waarschuwingen voor slechte wegen zijn vooral  terecht in de buurt van dorpen en stadjes, verder is het asfalt behoorlijk dus vlot onze reis goed. Amper 200 km door de bergen en om 16.30 staan we plots voor de grens met El Salvador. Aan de kant van Honduras worden we onmiddelijk belaagd door tientallen “helpers”, bedelaars en geldwisselaars, het is er een drukte van jewelste. We beseffen  dat we nooit voor het donker  door alle formaliteiten zullen komen en besluiten 180° rechtsomkeer te maken. Tot grote ergernis van onze “helpers”. We keren terug tot aan de laatste stad voor de grens en proberen het de volgende dag opnieuw. Het voordeel is dat we al weten in welke 2 gebouwen we moeten zijn. ’s Avonds ontstaat er weer een onweer en de hele straat wordt in een rivier herschapen (een normaal fenomeen..) gelukkig staan de moto’s veilig in een hotel geparkeerd!

De volgende ochtend rijden we om half acht richting de grens, we worden in volle snelheid ingehaald door een pick-up truck met achterin 2 mannen die enthousiast gebaren dat we hen moeten volgen. Ze proberen op allerlei manieren om ons voor te blijven, maar aan de laatste verkeersdrempel passeren we hen langs rechts, glippen tussen de wachtende vrachtwagens, slalommen tussen andere slimmerds die ons willen stoppen en parkeren vlak voor het kantoor van de immigratie. Het was een hilarische achtervolging. Johan neemt alle papieren en ik houd de wacht bij de moto’s. Teleurgesteld druipen de helpers af. “Oh, no gringos? Hablan bien éspanol? Connoce el procedure?”

In El Salvador gaat het er heel wat rustiger aan toe, niemand valt ons lastig en alles verloopt volt en correct. Toch neemt ook deze grensovergang alweer 2,5 uur in beslag, normale duurtijd dus.

Onze eerste stop in El Salvador is een Esso-station. Na al het hectische van de  afgelopen dagen is dit een ware verademing, normale mensen, normale producten, afrekenen in dollars en zalige cappuchino van Nescafé. Globalisatie heeft zo ook z’n voordelen.

Het tsunami-alarm geldt hier niet meer en dus gaat het richting kust. We belanden er onder de palmbomen van “La Tortuga Verde” (de groene schildpad) een zalig strandresort, met zwembad, surfborden, restaurant, sfeervolle kamers en een tamme pelikaan, voor slechts 25 dollar voor ons twee.

 

Hier is er ook tijd om mijn bagagebakken te herstellen. De valpartij heeft meer schade veroorzaakt dan we eerst dachten. De rechter bak blijkt nog verder gescheurd dan al het geval was en moet absoluut gerepareerd worden.  De beste oplossing is om het hele ophangingssysteem gewoon naar de andere kant te verplaatsen. Gelukkig heeft de klusjesman van het hotel voldoende materiaal en met vereende krachten is het in geen tijd gemaakt. Ondertussen liggen al onze spullen te drogen, want een paar tropische buien hebben mijn bakken onder water gezet (’t was precies een visbak). ’t Zal goed inpakken worden in de toekomst want met al die scheuren en gaten zijn ze niet echt meer waterdicht.

 

Nu blijft er enkele nog een kortsluitingsprobleem van de GS650 . Af en toe veroorzaakt “iets” een vals contact en is er geen stroom meer. Dan moeten we de bagage afladen, de cardenage ontmantelen, de batterij afkoppelen, terug aankoppelen, alles terug monteren, de bagage terug opladen  en ’t is weeral effe in orde. Toch wel een beetje omslachtig, (vooral in the-midle-of-no-where) en het zou beter zijn als we de oorzaak van het probleem konden vinden. Dat is een klusje voor de  latere namiddag. Het is nu 11.00 uur ’s morgens en al veel te warm om nog maar een beetje aan “werken” te denken. Een beetje surfen (en een kleurtje krijgen) lijkt ons dus een beter idee.

 

Costa Rica, een speeltuin voor Amerikaanse toeristen

Costa Rica kan ons maar matig bekoren. Het land is groen en er is veel te zien, maar het is ook overvol van toeristen. Meestal Amerikanen en alles is erop voorzien om ze goed te ontvangen. Bijna iedereen spreekt Engels, advertenties zijn in Engels en spaans. En ach wat.... een zipline? (deathride zoals wij dat noemen)? Johan deed al eens de langste ter wereld, watervallen? We reden er met de moto al onder zoveel onderdoor! Een rafting? pfff afdalen met de moto is zeker zo leuk. De wegen zijn goed, maar vol met bananen- en ananastraffic.

Ach ja, misschien zijn we wat verwend, maar we denken met heimwee terug aan de desolaatheid en de koelte van de Andes.
Gelukkig vinden we in Tom's Pan (vlakbij Lake Arenal) eindelijk nog eens goed echt duits brood!

Tom's Pan

Panama

We arriveren samen met Berndt en Heidi in Panama in een vochtige tropische hitte. De sfeer is onmiddelijk heel anders dan in Colombia. Het is wat zoeken naar de Aduana, maar eens we het juiste kantoor gevonden hebben gaat alles vlot. De dames verzamelen stickers van motorrijders die daar passeren, we kleven er elk eentje op en maken daarmee weeral iemand gelukkig.

Panamacity is geen cadeautje om binnen te rijden, we arriveren laat in een hotel en vertrekken vroeg. Vandaag rijden we het beroemde Panamakanaal over.  Het ziet er zo ongeveer hetzelfde uit als het Albertkanaal.

 En  dan verder door de bananenrepubliek, Chiquita is werkelijk overal aanwezig .

We hadden geen idee wat we in Centraal Amerika moesten verwachten, maar het klopt ongeveer met ons idee. 't is er groen, warm en vochtig. In Panama en Costa Rica is de Amerikaanse invloed heel duidelijk zichtbaar, met grote winkels en het gebruik van de dollar is overal mogelijk.
De warmte en de lange tijd zonder motorrijden (Cartagena en op zee) maken dat we terugkeren naar ons oorpronkelijk idee van deze reis. Kiss the Ride, we zijn ondertussen weeral 6 dagen aan het rijden elke dag een beetje verder. 3 dagen reisden we samen met Heidi en Berndt, daarna scheiden onze wegen zich weer

Nu doorkruisen we Costa Rica, tussen de vrachtwagens van Dole, Chiquita en Delmonte. Banenenplantages en ananassen, afgewisseld met palmstranden en kleine dorpjes.

 En Costa Rica is het warm, zwoel en duur.