Hier zit ik dan

Hier zit ik dan, moederziel alleen om middernacht op 200 km van de Artic Circle.

Na 56000 km op een boogscheut van de noordpool, heeft mijn motor het begeven. Niet meer aan de praat te krijgen en we vermoeden een benzine-probleem.

Maar zoals het altijd al het geval is geweest, hebben we ook nu weer geluk bij een ongeluk;

Bij onze aankomst in Fairbanks, enkele dagen geleden, reden we toevallig langs de brandweerkazerne. Een brandweerman merkte onze interesse, even aan de praat en onmiddellijk was een bezoek aan de kazerne geregeld. Bovendien krijgen we van Talen & Forest het aanbod om in hun huis te logeren. Ze zijn allebei brandweerman/ambulancier én motorrijder.  Wanneer we zeggen dat we naar de Artic Circle willen, rijdt Talen maar al te graag met ons mee, met z’n spiksplinter nieuwe BMW GS 800.

En dat is dus ons geluk, wanneer ik in panne val, besluiten we om de eerste 30 km terug te gaan. Johan sleept mij naar de dichtstbijzijnde servicepost. Van daaruit vertrekken zij beiden terug naar Fairbanks, op zoek naar een truck om de moto op te laden. Ik blijf ondertussen  hier bij de motor. 2,5 uur terug naar de stad, over Dirt-road, truck regelen en dan 2,5 uur terug naar hier. Dan de motor opladen en weerom naar Fairbanks om hem morgen bij een moto-shop binnen te brengen. ’t Zal een lange nacht worden.

Maar om jullie niet te ongerust te maken, de midzomer-zon doet hier nog flink haar best en het is hier nu nog klaarlicht.

To hiertoe is onze trip geweldig verlopen, we reden een paar 100 km is wat lastigere weg , gravel, wegenwerken, hier en daar wat pothols. De Amerikanen waarschuwden ons langs alle kanten, ondoenbaar, lastig, pas maar op!! Maar uiteindelijk zijn we wel wat meer gewoon van in zuid amerika. Dan was er een half dagje gietende regen, maar ook dat gaat weer over en werd ruimschoots goed gemaakt door de goede ontvangst in Fairbanks & de prachtige rit naar de Artic Circle (of toch bijna).

Ge zou me hier moeten zien zitten, op het trapje voor het gesloten restaurant, bufjeke tot boven, helemaal ingepakt, typen met handschoenen omdat ik anders opgevreten wordt door de muggen.

Toch maar even op wandel, dat scheelt een pak, dan ambeteren die beesten je minder.

Meer nieuws als ik terug in Fairbanks ben.