Wat een belevenissen alweer in Stewart! We lopen Thomas tegen het lijf, met z'n 20 jaar alleen op weg met de fiets van Inuvik naar Prince Rupert. We amuseren ons geweldig met hem, op café, aan het kampvuur en we worden ook nog eens samen "ge-Hyderised". Een inwijdingsdrankje om je officieel als bezoeker van Hyder te registreren. 75 ° pure alchohol, niet proeven, niet ruiken en ad-fundum binnen gieten en houden... Anders betaal je een toernee- general. ;-) Ook dat overleven we.
Bij het officiele beren-kijk platform treffen we geen kat (en ook geen beer), maar onderweg worden we flink verwend, we zijn ondertussen de tel kwijt geraakt van alle zwarte beren die we al zagen. Wie goed naar de foto's kijkt, kan er een paar vinden.
De afstanden beginnen nu langer en langer te worden tussen de verschillende "nederzettingen", die onstaan zijn uit tentenkampen bij de constructie van de Alaskan-highway (door amerikaanse soldaten) ten tijde van de 2de wereldoorlog. (interessante geschiedenis!) Het dorpje Watson-lake heeft 700 inwoners en is het grootste dorp in een straal van 500 km. Bij 1 van die inwoners mogen we de nacht doorbrengen. We ontmoeten Paul bij het benzinestation.Hij heeft Jeremy al opgepikt, een Fransman die eveneens vanuit Argentinië naar hier reisde, weliswaar op de fiets! Met z'n drieën slapen we in een lege woning die Paul net heeft opgeknapt om te verkopen.
Watson-lake is tevens bekend voor zijn roadsign-bos.
En dan op naar Whitehorse, de "big City" met 30.000 inwoners.
Tijd om terug wat in de geschiedenis te duiken met een bezoek aan een oude raderboot, sternwheeler.
En dan 's avonds op de camping terwijl we verbroederen met Engelse motorijders, horen we ineens " ha, jullie moeten Johan en Ils zijn". Mark en Carina, 2 Vlaamse wereldreizigers hebben ons gevonden. We hadden al contact gehad via mail, en nu treffen we elkaar in levende lijve. Nadat zij 5 weken op hun motor gewacht hebben, konden ze kort na ons uit Vancouver vertrekken. Met 2 op een Honda Transalp 650, respect man!
We blijven samen nog lang verhalen ophalen. 6 wereldreizigers bij elkaar, die zijn niet snel uitgepraat! Bovendien bedriegt de zon onze biologische klok, het wordt hier gewoon niet meer donker. Voor we het weten is het half één s'nachts en nog steeds klaarlicht! De middernachtzon..
De volgende etappe brengt ons aan een prachtig meer omgeven door bergen en gletsjers in Destruction Bay, vlakbij het Kluane-natuurpark. Zo'n 300 kilometer verderop, een benzinestation, een restaurant, een RV- parking en dat is het dan. We krijgen een plaatsje aan de rand van het RV-camping en zijn weeral onder zeil voor de komende nacht.
Hopelijk verdwijnt het regen-weer dat we zien hangen, zodat we morgen droog de grens met Alaska kunnen oversteken... op weg naar Fairbanks. En dan naar de Artic-circle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten