van de Colca Canyon naar Cusco

We zijn nu een week in Peru en het bevalt ons hier prima. De wegen zijn behoorlijk goed en de mensen heel vriendelijk bovendien is het eten hier zoveel beter dan in Chile. Ook de benzine is goedkoper, hoewel lastig uit te rekenen (16 Soles per galon) draait het rond de 1 euro per liter.

Ons bezoek aan de Condors van de Andes in de Colca Canyon was magnifiek, zowel de vogels, de vergezichten als de route ernaartoe. Bovendien konden we er in het wild kamperen en da's altijd meegenomen hier in Peru, waar de campeermogelijkheden beperkt zijn.

In Cusco krijgen we wat veel last van "over toerisme".

Het is de uitvalbasis voor wat hét hoogtepunt van de Inca-cultuur moet zijn, de ruïnes van Machu Picchu. Af en toe moet je als reiziger eens slim zijn. Wij beslissen dus om deze beker aan ons voorbij te laten gaan. We ervaren het als een toeristen-val en gaan er niét naartoe, terwijl duizenden andere elke dag speciaal naar hier komen om dit "wonder" te zien .
Wij hebben al wél genoten van de ongeloofelijk mooie landschappen, opgevrolijkt door de plaatselijke bewoners in hun kleurrijke klederdracht. Rijden en genieten, dat is wat wij hier willen doen.

Hier in Cusco genieten we van een luie zondagmiddag op de camping, morgen onderhoud van de motors en hopelijk een ontmoeting met Mark, een goede vriend die met een reisgezelschap deze richting uitkomt. We bekijken eens hoe we het verder willen aanpakken en maken min of meer een planning. Vanaf dinsdag willen we wat sneller gaan. Dat wil zeggen, rustig blijven rijden en elke dag een beetje opschuiven. Niet te veel meer blijven plakken. We zouden  graag op 21 juni op de evenaar staan. Como Dios Quierres.

Hier zijn we en we moeten naar .....?

Peru

Nadat we met pijn in het hart afscheid namen van Christa en Mathias, zijn we eergisteren Peru binnengereden. Van alle horrorverhalen, slechte wegen, gevaarlijke mensen enz... hebben we nog niks gemerkt.
De route naar Arequipa was zalig rijden, weliswaar terug door de woenstijn maar met veel canyons, heerlijk asfalt en zalige bochten.

In Arequipa ontmoeten we Charlotte (skydivers kennen haar vast nog wel) die een jaartje hier woont.

Vandaag gaat het verder de bergen in naar de Valle del Colca waar we hopen om de condors te kunnen observeren. Ongetwijfeld zal het asfalt daar terug plaats ruimen voor minder confortabel wegdek.



Mystic Dunes, translation

Johan went playing at the Mystic Dunes in Iqiuque. For the paraglider of you well known. He had a wonderful day, but came home with a torn paraglider :-(.

The school was not happy with it and asked a tidy sum for damages. For us, too much so .... moment's thought, negotiated and ... do it yourself. it took  some time getting used to, because it is long since I pulled out my riggingcompetencies  yet. The head of the school really did not believe that I would get it ready: A half day work and the new cel was fixed. Voila, repaired and no cost, whew!

Mystic Dunes

Johan is gaan spelen op de Mystic Dunes in Iqiuque. Voor de parapenters onder jullie welbekend. Hij had een zalige dag, maar kwam wél met een gescheurde parapent terug thuis :-( .
De school was er niet content mee en vroeg een aardig bedrag om de schade te vergoeden. Volgens ons té veel dus.... even nagedacht, wat overlegd, onderhandeld en ... zelf aan de slag. 't Was wel even wennen, want het is lang geleden dat ik mijn riggerskunsten nog bovenhaalde. De verantwoordelijke van de school geloofde niet echt dat ik het klaar zou krijgen maar:  Een halve dag werk en de nieuwe zijcel stond er in. Voila, gerepareerd en geen kosten, oef!!

Iqique Translation

Five days we live in this little oasis of Flypark.

Little practice, little fly, the bike repaired, a bit lazy, ....


There is not much more to tell, it's very quiet here. The hotel is barely populated Flypark so we really enjoy this cozy atmosphere. We are very well received by the owner Philipand the staff . Who ever comes to Iqique, this is certainly a fine address to stay and / or flying.


Moreover, we have here an unexpectedly pleasant reunion, Michel and Claudie, 2 friends of the Grande Africa camping here 1 km away. Yesterday we almost collided with their VW returning from the paragliding site. Later we go catch up with a fresh pint and a glas of wine!

Parapenten in Iqique

Vijf dagen leven we nu in deze kleine oase van Flypark.

Beetje oefenen, beetje vliegen, de moto laten herstellen, beetje luieren,....

veel meer valt er niet over te vertellen, het is hier erg rustig. Het hotel van Flypark is amper bevolkt dus genieten wij écht van dit gemoedelijk sfeertje. We worden erg goed ontvangen door de eigenaar Philip en het peroneel. Wie ooit naar Iqique komt, vindt hier zeker een fijn adres om te logeren en/of te vliegen.

Bovendien hebben we hier een onverwacht prettig weerzien, Michel en Claudie, 2 vrienden van op de Grande Africa kamperen hier 1 km vandaan. Gisteren botste we bijna op hun VW bij het terugkeren van de parapent site. Straks gaan we heerlijk bijpraten bij een fris pintje en een glaske wijn!

 

Morgen of overmorgen keren we terug naar Arica om afscheid te nemen van Christa en Mattias. Gezonheidsproblemen dwingen hen om terug keren naar Europa. Zo jammer, we hadden graag nog wat kilometers met hen gereden.

translation Mendoza - Bolivia

After our ride along the Aconcagua we hang around in Mendoza. We visit the paragliding club, without being able to fly and do the same at the skdiveclub. At  the first we can not rend propre equiment, and the second we say thank you, because of the price. 30 euro for 9000 ft. from a Cessna 182. That's not worth it to us.
In Mendoza we meet soul mates, Mathias and Christina, both traveling with a F650 GS DAKAR and follow roughly the same route as us. We are experiencing some nice evenings together before they move on. Undoubtedly we will find eachother again.
Then a few quiet days in the vineyards of Mendoza and rough and rugged landscape! We want to visit the Valle de la Luna, known for its erosion and beautiful stone and rock formations. Unfortunately, the night before our visit there is a tunderstorm and the road to the most beautiful formations is closed.
Through the R40 it goes a little back south to the direction Rodeo. The road is deceptively good. It undulates up and down in beautiful asphalt, until I see Johan return with 4 pinkers on. In a descent, the road sis uddenly full of mud, stones and water. Johan took it at full speed, but I do slowly. This kind of obstacles is normal after heavy rain storm, so we're the next few hours extra  careful.


At the junction of R40 and the road to Rodeo, we get an invitation  to stay in Canada, Vancouver, or if we want a winterhousse in Whisller. Nice offer! Peter and Paul are 2 retired twin brothers who, like us (back) riding back to Canada. We chat on the side of the road and then everyone's going our way. The invitation? we keep it warm.
Rodeo is a little village about 200 km off the Chilean border (also one of the last villages to the border). There is a beautiful lake in the middle of the stage where a lot of rock formations where you can surf & kite (it is called here also Cuesta del Viento). There is a nice relaxing surf atmosphere.

And then on to Paso Aqua Negra. More than 200 km ripio, at 4725 meters altitude. The weather is beautiful, the temperature is perfect for this ride. It is a bit "boring", but this is really indescribable. Nothing but rock, rock, gletserwater that rumbles down, steep cliffs and quiet. The road is well maintained, but it remains to watch out for unexpected changes in the surface, you do not want to ffall here and wating  with broken bones  for help! We'll picnic still above 4000 meters, filling our camelback with pure gletserwater and then continue. If we just after 7 o'clock in the evening past the Chilean border post driving, waiting for us a 80 km drive on good asphalt, completely in the shade so we will not be blinded by the sun. Here we can even let go! And then, suddenly on the rough rocky mountain walls appear the first Chilean vineyards near large cacti, you do not understand how something can grow, but they are grapes for this delicious Chilean wines.
We found just before dark a nice quiet campsite with pool and ride the next day to La Serena, a medium sized city on the coast. Here we celebrate our 100th day of travel, then there are the Easter weekend and hope tomorrow (Monday) to find new tires for the F 650.
From La Serena we have quite a few kilometers behind the back. We drove through the driest part of Chile, 400 years without rain.The roads are well constructed, the mining industry is running at full speed, after all. We also know "ripio negro" is earth with a layer of asphalt over it, drives great but beware of the pothols.We are now alsoon  the Dakar route and sleep several times at their camp sites.Through Antofagasta and Calama we still drive through arid stone desert to San Pedro de Atacama. at the Bolivian border. Here we collide almost literally back on Christa and Mathias (see Mendosa) and we decide to ride together in Bolivia. A wise decision, as it turns later onWe go through the border crossing on the Altiplano at 5040 meters. The formalities take much time. the customs men do not get as many people on the floor.. Meanwhile begins to dazzle us all 4 in the head and we get blue lips, the first signs of altitude sickness. the night falls long before we are at the camp. we drive another hour in the dark, but when the first bike hits the ground from due to the difficult roadeconditions we decide to camp beside the road. Still at 4700 meters we crawl with 4 in 1 tent that will keep us warm during the night. The next morning we woke up to Laguna Colorado, between the flamingos.  We buy extra petrol at the jeeps that the tourists on the Alti Plano mountains and go off again.The following days we get all possible road conditions to process. From simple ripio, over loose stones and deep desert sand over mud and numerous rivers without a bridge. The only thing we do not see is asphalt. Welcome to Bolivia.After the mighty Altiplano, surrounded by volcanoes and mountain peaks above 6000 meters, we camp on the salt flats of Uyuni. Again indescribable.And then after 4 days and 600 km of dirt road finally appearing in the first asphalt Bolivia.It brings us  to Chapalata and later in Ouro. Here we  experiencing a few wonderful days with our new Bolivian friends. La Paz and the Camino del muerte are waiting for us.
Some facts.gasoline. 9 bolivianos for foreigners, for locals 3 bolivianos. black market 5 bolivianos (0.5 euros). we buy at the regular stations in bottles and throw it behind the corner in our moto, sFood: 2 euros for a dishsleep 20 euro for 2 in the better hotels, with good parking. camping is unusual.coca leaves just for sale on the market.

Since a day or 4 we are in La Paz. A delightful town, with nothing to compare.After we left in the blissful quiet area of ​​the Thermes de Obrajes the choas of El Alto (suburb of La Paz) almost torture. But the immense vision that we then get on La Paz and its 6000ders are beautiful. Johan leads us unerringly to the hotel .We have motorcycles parked the hotel garage and explore the city on foot or by minibus. The first work here was to repair the PC so you can monitor again!So many updates: highlights of the weeks, many new albumsAnd then the surprise of the week, on our first evening here in La Paz, we step at 11.00 pm outside a pub. Passes us a gentleman and says Johan, "heuu, I know that sir." I look and trap of surprise! The Juul, fireman in Antwerp ! Here in La Paz. with a pint, we learn that he and Frank Mortelmans for a project within the framework of the "brotherhood" between Antwerp and Tarija. How small is the world. We go the next night with his 4 food, a good evening for many more great stories and facts about Bolivia.What do you think even more than in La Paz? The newspaper, containing a double page about Paragliding! We see our opportunity, Johan contact the local school and the next day we left. We have now both 3 flights on our track record writing with departure at 4500 meters and landings above 4000 meters. To your paragliding in the air to get here, you damn running and also the countries is completely different. Enjoy it!

www.halconeslapaz.com/es/
For all those in secure and reliable guidance to discover the paragliding in Bolivia, Halcones go to La Paz, to Edgar MartinYou can find them via the link above or at High Camp Bolivia.He guided us perfectly with our first flights in high altitude.

What a relief to the hustle and bustle of La Paz exit towards Camino del Muerte.We didn't managed to get gasolina in La Paz to gasoline , but fortunately we have enough to make it to Coroico . Hopefully we have more success there.
What can I write about the journey on the Camino del Muerte? Once the most dangerous road in the world and the only connection between this fertile valley and La Paz. For 5 years there is a new paved road and the old road promoted for tourism. The road is littered with crosses in memory of the deceased and in some places so narrow, that I wonder if I can pass it on the motorbike! Rock avalanches, waterfalls and cliffs, but look at the album.We take it easy, because the area is so beautiful that we all want to enjoy.
In Coroico we make a last effort to make the (very) steep road to take us to the eco-lodge "Sol y Luna" are. A true paradise for camping, with 2 swimming pools, beautiful hiking trails and everything a man needs not to have to leave. The plan to be here to stay 1 night soon runs out to 3 nights, but tomorrow we should really move on.We drive from Corioico back to La Paz, via the new route. Although that is paved, it remains to watch out. Signs with "attention, zona Geologica instable" predict unpaved passes, rough stones and many wells. The view again is breathtaking, literally and figuratively what it is back rise of 1800 meters to almost 4000 meters.It is also increasingly difficult to get gasoline  there. Most stations still refuse to sell in jerrycans and some simply do not at sell vehicles with foreign license plates. Once we can not fail to fill up to 9 bolivianos (1 euro), the next time we get him for 7 bolivianos and they want to fill our jerrycans anyway.

We camp in La Paz at the "Oberlander" a Swiss 3 * hotel with a place at the parking lot to put your tent.Then go through the volcano "Sajama", the highest peak in Bolivia, 6540 meters. We sleep at the foot of the mountain (brrrrrr) for the (closed) door to the refugio of the local mountain sports club, and attract the next day the border with Chile.
There, on top of the pass I catch a deep pit and go to the ring for suspension of my way! Luckily I have a spare and we can easily replace him in Iqique. The road to the coast is not a joke on the  map as asphalt and international road, but in reality the most part, still ripio, full of road works and more bad than good plays. Trucks loaded with gasoline to Bolivia to bring.
Long after dark we arrived in Arica, where we do not (open) site found. A willing Chilean shows us the way to "Sunny days" a delightful hostel to catch his breath after the Bolivian adventure.

Afscheid van Bolivia

We rijden van Corioico terug naar La Paz, via de nieuwe route. Hoewel die geasfalteerd is, blijft het opletten geblazen. Verkeersborden met "attention, zona geologica instable" voorspellen meestal ontbrenkend asfalt, ruwe stenen en veel putten. Het uitzicht is opnieuw adembenemend, letterlijk en figuurlijk wat het is terug stijgen van 1800 meter naar bijna 4000 meter.

Het wordt ook steeds moeilijker om aan bezine te geraken. De meeste stations weigeren nog in bidons te verkopen en sommige verkopen gewoonweg niet aan voertuigen met buitenlandse nummerplaat. Eén keer kunnen we niet anders dan aan 9 bolivianos te tanken (1 euro), de volgende keer krijgen we hem voor 7 bolivianos én willen ze onze bidons toch vullen. Nu heb ik er niets op tegen dat men aan rijke toeristen meer vraagt dan aan de lokale bevolking, maar niét verkopen? Dat gaat mijn petje toch wat te boven.

We kamperen in La Paz bij "de Oberlander" een zwitsers 3* hotel, met een plaatske op de parking om je tent te zetten.

Dan verder via de vulkaan "Sajama", de hoogste top in Bolivia 6540 meter. We slapen aan de voet van de berg (brrrrrr), voor de (gesloten) deur de refugio van de plaatselijke bergsportvereniging,  en trekken de volgende dag de grens met Chili over.

Elke ochtend andere buren :-)

Daar, bovenop de pas laat ik me vangen door een té diepe kuil en gaat de ring van mijn voorvering eraan! Gelukkig heb ik al reserve meegenomen en kunnen we hem gemakkelijk laten vervangen in Iqique.

ziet er minder diep uit dan in werkelijkheid!

De weg naar de kust is geen lachertje, op de kaart aangegeven als asfalt én internationale verbindingsweg, maar in realiteit over het grootste deel nog ripio, vol met wegenwerken en meer slechte dan goede stukken. Bovendien vol met vrachtwagens die benzine naar Bolivia moeten brengen.

Lang na het donker arriveren we in Arica, waar we geen (open) camping vinden. Een bereidwillige chileen wijst ons de weg naar "Sunny days" een zalig hostel om op adem te komen na het Boliviaans avontuur.

Camino del Muerte

Wat een verademing om de drukte van La Paz te verlaten op weg naar de Camino del Muerte.
Het lukt ons niet om op in La Paz aan bezine te geraken, maar gelukkig hebben we nog genoeg om het tot Coroico uit te zingen. Hopelijk hebben we daar meer succes.

Wat kan ik nu schrijven over de rit over de Camino del Muerte? Ooit de gevaarlijkste weg ter wereld en de enige verbinding tussen deze vruchtbare vallei en La Paz. Sinds 5 jaar ligt er een nieuwe geasfalteerde route en wordt de oude weg gepromoot voor het toerisme. De weg is bezaaid met kruisje ter herinnering van de overledenen en op sommige plaatsen zo smal, dat ik me afvraag of ik er met de moto wel voorbij kan! Steenlawines, watervallen en steile afgronden, bekijk het fotoalbum maar.

weg naar Iqiuqe in Chili, het parapente paradijs!

Parapentschool Halcones La Paz

www.halconeslapaz.com/es/

Voor al wie in veiligheid en onder degelijke begeleiding wil kennismaken met het parapenten in Bolivia, ga naar  Halcones La Paz, bij Edgar Martinez.
Je vindt hen via de bovenstaande link of bij Highcamp Bolivia.
Hij begeleide ons perfect bij onze eerste vluchten in high altitude.

La Paz & grote update van de blog

Sinds een dag of 4 zijn we in La Paz. Een heerlijke stad, met niks te vergelijken.
Na ons vertrek in de zalige rustige omgeving van de Thermes de Obrajes is de choas van El Alto (voorstad van La Paz) bijna een marteling. Maar het inmense zicht dat we daarna krijgen over La Paz en z'n 6000ders maakt veel goed. Johan leidt ons feilloos naar het hotelWe hebben de moto's gestald de garage van het hotel en verkennen de stad te voet of per minibus. Het eerste werk hier was de reparatie van de pc, zodat jullie weer op de voet kunnen volgen!!!
Veel updates dus: highlights of the weeks, veel nieuwe fotoalbums

En dan de verrassing van de week, op onze 1e avond hier in La Paz, stappen we om 11.00 uur 's avonds een kroeg buiten. Passeert ons een meneer en zegt Johan," heuu, ik ken die meneer". Ik kijk en val om van verbazing! De Juul, pompier van 't Zuid! Hier in La Paz. Tussen pot en pint vernemen we dat hij en Frank Mortelmans hier zijn voor een project in het kader van de "verbroedering" tussen Antwerpen en Tarija. Hoe klein is de wereld. We gaan de volgende avond met z'n 4 eten, een avond goed voor veel grote verhalen en nog meer wetenswaardigheden over Bolivia.

Wat vind je dan nog meer in La Paz? De krant, met daarin een dubbele bladzijde over Parapenten! We zien ons kans schoon, Johan contacteert de plaatselijke school en de volgende dag zijn we vertrokken. We kunnen nu allebei 3 vluchtjes op ons palmares schrijven met vertrek op 4500 meter en landingen boven de 4000 meter. Om je parapent in de lucht te krijgen moet je hier verdorie hard lopen en ook het landen gaat helemaal anders. Genieten dus!

;