zonder woorden :-)

www.sanvicente.com.co




http://www.youtube.com/watch?v=qgW8Y7F8DN8

Van Florencia via Nieva naar Salento

We zijn Diego dankbaar voor het onderdak dat hij ons aanbood, ‘s nachts horen we het immers regen zoals we dat hier nog niet meemaakten. Stel je voor dat we dat in onze tent moesten doorstaan!

Tegelijkertijd denk ik bezorgd aan de volgende dag, hoe zal de weg eruitzien na al die regen?

Na een heerlijk ontbijt bij Luis en Nandie begeleiden de Pulsar-rijders ons weer de stad uit. We informeren bij de taxi-rijders nog naar de toestand van de weg. Het ziet er niet te best uit, er zijn veel aardverschuivingen geweest. Maar we besluiten om het toch te proberen. Bij de eerste militaire-post zeggen ze ons dat de weg tot 15.00 uur gesloten blijft.

altijd populair, onze moto's

We zien echter veel verkeer op en neer gaan en besluiten om toch zelf eens te gaan kijken. De weg blijkt open ondanks de talloze steen- en grondverschuivingen. Er wordt met man en macht gewerkt om het verkeer erdoor te krijgen. Het eerste half uur valt het nog mee, maar dan steekt de mist op. In combinatie met de modder, tunneltjes en vrachtwagens met pech midden op weg is het geen lachertje om de 80 km naar de hoofdweg af te leggen. We doen er 4 uur over. Het is de regio waar Ingrid Betancourt ontvoert werd en jarenlang vastgehouden in de Selva (jungle). Gelukkig is er nu meer veiligheid, militaire posten en politiecontroles zijn hier een normaal straatbeeld. Op de weg naar Nieva worden we 3 keer gestopt, telkens met veel vriendelijkheid en interesse in onze motoren en onze reis.

Mudslides, een tiental voor we over de pas zijn

In Nieva worden we alweer gastvrij ontvangen door Giovani en Olga, een maaltijd, een bed en de volgende dag een mooie rit in de Desierto de Tatacoa. Op de terugweg begeeft de Honda Schadow van Giovani het met batterij-problemen. Na een paar pogingen om hem in gang te duwen, gaan we over tot de grote middelen. De GS fungeert als takel-moto en Johan sleept hem over ripio, pothols en via drukke stadswegen terug naar huis. Oef, blij dat dit veilig afgelopen is!

touring wegenhulp

En dan weer verder, richting Armenië en Salento. Dit is dé koffieregio van Colombia. We vinden er een fijne camping. Na de gastvrijheid van de afgelopen week zijn we toch ook weer blij om nog eens in ons eigen “huisje” te slapen in een groene omgeving.

Een interview met Ils op het web

women-overland-adventure-riders-interview-with-ils-van-den-weygaert

translation - button

Since we have no time to write the articles in 2 or 3 languages, we put a translationbutton on this blog.  You find it in the menu at the right.

Dado que no tenemos tiempo para en los artículos 2 ó 3 idiomas para escribir, ahora hay un botón de traducción en el blog. Lo puedes encontrar en el menú de la derecha.

We love Colombia

We verlaten onze vrienden in Ibarra met al onze benzinetanks en jerrycans goed gevuld, naar de grensovergang met Colombia. De grensovergang verloopt vlotjes maar neemt toch meer dan 2 uur in beslag. De colombiaanse autoriteiten verwelkomen ons hartelijk "Bienvenidos a notre pays".

En dan op naar Pasto, naar Omar van Streetmotion. Hij kent ons niet, weet niks van onze komst, maar als we hem bellen staat hij binnen de 5 minuten op de afgesproken plaats. De eerste vraag, hoe gaat het? De tweede zin: Als jullie willen kunnen jullie in mijn huis slapen. Alé, lap het begin van 3 dagen rondrijden in de stad en omgeving, feestvieren met vrienden én samen naar de finale van het Colombiaans voetbal kijken. Pasto tegen Bogota, de sfeer is enorm, vlaggen, muziek, petjes, T-shirts, heel de stad kleurt rood-geel. Helaas, Bogata wint de finale.

Een feestje in Streetmotion, speciaal voor onze komst!

Daarna trekken we verder naar Popayan, dwars door een FARC-gevoelig gebied. Iedereen vertelt ons hetzelfde; reizen tussen 9.00 uur 's morgens en 16.00 uur 's avonds, niet stoppen wat er ook gebeurt.
We nemen de raad ter harte en weerstaan de verleiding om de pijl met de aanduiding voor parapenten te volgen. In dit gebied naar de decolageplaats rijden, lijkt ons niet zo'n goed idee.
Vlak voor Popayan stoppen we om ons volgende contact te bellen, we worden opgewacht doorFernet en Camillo  2 Pulsar-rijders,  (Indische moto's die hier heel veel rondrijden, elke stad heeft een club) en opnieuw gastvrij door hen ontvangen, de stad rondgeleid en een slaapplek aangeboden!

De volgend dag gaat het, op hun aanraden verder naar Florenica. De eerste 100 km van de rit doet ons denken aan Bolivia, dirtroad met veel wegenwerken.

Bovendien krijgen we hier een flinke regenbui op ons dak. De weg wordt herschapen in een flink modderpad. Wanneer we de cordillera oversteken begint het opnieuw te regenen. Gelukkig zitten we nu op asfalt, maar de tropische plensbui houdt niet en kletsnat naderen we de stad. Wat ons daar te wachten staat is onbeschrijfelijk. Een groep van zo'n 16 mensen staat ons in een heus welkomscomité op te wachten! In cordon begleiden ze ons naar onze slaapplek, nemen ons mee uit eten en bezorgen ons weeral 2 prachtdagen.

Pulsar-Ontvangscomité in Florencia

We zijn een week in Colombia en hebben amper kunnen ademhalen, zo'n gastvrijheid is nooitgezien.
We voelen ons precies een kostbaar pakketje dat van vriend naar vriend wordt doorgegeven. Laat het hier maar regenen, wij zitten goed.

Via het tropisch regenwoud terug naar de bergen, Ibarra

't Heeft genoeg geweest, dat luieren aan het strand. We krijgen de kriebels, laden de moto's en vertrekken voor een paar dagen flink doorrijden. In ecuador is dat geen probleem, het asfalt is er (meestal) van hoge kwaliteit. 300 à 400 kilometer bol je hier rustig en dan kan je op een deftig uur stoppen. Van Canoa gaan we naar Mompichu, een paar jaar geleden nog een rustig vissersdorpje, slecht gekend bij een paar hard-core surfers. Het kostte toen zo'n uur om van de hoofdweg tot aan het dorpje te geraken. Nu doen we het op een kwartiertje. Sinds de verbindingsweg geasfalteerd is barst het dorp uit z'n voegen. Het krioelt er van de backpackers. Gelukkig heeft de overheid de bouw van nieuwe huizen streng gerelementeerd, met prachtige bouwwerken als resultaat.

We blijven er niet hangen en vertrekken de volgende ochtend naar San Lorenzo, een bedenkelijk grensstadje. Enkel goed om te overnachten en dan weer verder.
De tocht tussen Mompichu en Ibarra loopt door natuurgebieden, tropisch regenwoud en klein dorpjes. Hier kleuren de mensen écht donker, de Afro-amerikaanse bevolking geeft een caraibisch sfeertje aan de omgeving. Het verhaal gaat dat het afstammelingen zijn van een schip vol slaven, dat hier voor de kust gezonken is.

Wanneer we omhoog rijden, het gebergte in, zien we heel wat stenen op de weg. Het gevolg van steenlawines. De laatste 100 km naar Ibarra loopt via grote rotswanden waar bodemerosie duidelijk zichtbaar is.
We hebben de schrik van ons leven wanneer vlak voor de GS een massa stenen naar beneden dondert. Enkele seconden zie ik niks dan stof en ik weet niet hoe Johan er aan toe is. Dan klaart de stofwolk op en langzaam komen de contouren van een motorrijden terug. Oef, hij staat nog recht, geen grote stenen voor, achter of naast hem, geen schade. Gelukkig!
In patagonie ontmoetten we Mary, wiens eerste reis naar Zuid Amerika op deze manier geëindigd was. Het geluk is weeral aan onze zijde.

En dan weer de onvoorstelbare gastvrijheid in dit land. In Ibarra staan we voor een panaderia, te kijken waar we zullen logeren. Komt daar ineens een motorrijder aan, den John, en dan gaat het weer heel snel:
zoeken jullie slaapplaats?
heu, ja,
Vamos, ik weet een goed hotel.
Vanavond komen we samen met wat motorrijders, zin om mee te gaan?
heu, ja,
Vamos ............

Resulaat: we zijn vandaag te gast bij Juan en slapen vannacht boven zijn restaurant. Hij geeft ons gratis internet, gratis lavanderia, gratis slaapplaats én helpt ons bij het vinden van een lasser.

Hoe kan je zo'n mensen als John en Juan bedanken???????

in L'pub bij Juan Fernando Mosquera

sightseeing by night in Ibarra

Eindelijk terug yoga-les

Er was nu geen enkele reden meer om het niet te doen! Onze tent staat op de Betty Yoga&Surf school in Canoa, Ecuador. Ik hoef maar uit mijn tent te stappen en ben op de yogales, dus het is hier al een paar dagen genieten. Na  5 maanden op de moto en geen enkele yoga-move, viel de eerste les nog heel goed mee!

Whale-watching

De Ecuadoriaanse kust is een écht lay-back paradijs. Verschillende vissersdorpjes met elk een eigen sfeertje, gepensioneerde Amerikanen in Cruzita, walvistoeristen in Puerto Lopez, surfers in Canoa,...
De lokale mensen hier klagen wat over het weer, bewolkt, af en toe een buitje en ook vaak het zonnetje dat erdoor komt. Normaalgezien is het hier blue sky in deze tijd van het jaar, maar voor ons is dit prima weer, niet te warm om te rijden en toch aangenaam om wat rond te kuieren op het strand.

In Cruzita doen we allebei een paar vluchtjes, heerlijk om nog eens in de lucht te hangen! We soren op en neer langs de kliffen en zetten ons daarna neer op het strand.

En dan op naar Puerto Lopez, vandaaruit kan je een tocht ondernemen om de walvissen te zien. Ze zijn deze tijd van het jaar van Antartica naar de evenaar afgezakt om te paren en te bevallen (augustus). We bezoeken ook Isla de la Plata, bekend als " de Galapagos van de armen". Hoewel het geen vulkanisch eiland is, vind je er veel dezelfde fauna en flora.  Meestal blijven wij ver van toeristische attracties maar "Whale-watching" éééééééééééécht geweldig!!! Met een bootje dat half zo groot is als die beesten zelf, tussen hoge golven en dan de walvissen die onder de boot door zwemmen en aan de andere kant weer opduiken! Eén solitaire dier en daarna een groep van 4 bezorgen ons een fantstisch spektakel!  De foto's spreken voor zich. (bekijk ze via onze fotopagina)

Paartjes spelen vrolijk met elkaar

snorkelen met de zeeschilpadden

Blauwpootjes op Isla de La Plata

En het werk.... nooit ver weg ;-)