We love Colombia

We verlaten onze vrienden in Ibarra met al onze benzinetanks en jerrycans goed gevuld, naar de grensovergang met Colombia. De grensovergang verloopt vlotjes maar neemt toch meer dan 2 uur in beslag. De colombiaanse autoriteiten verwelkomen ons hartelijk "Bienvenidos a notre pays".

En dan op naar Pasto, naar Omar van Streetmotion. Hij kent ons niet, weet niks van onze komst, maar als we hem bellen staat hij binnen de 5 minuten op de afgesproken plaats. De eerste vraag, hoe gaat het? De tweede zin: Als jullie willen kunnen jullie in mijn huis slapen. Alé, lap het begin van 3 dagen rondrijden in de stad en omgeving, feestvieren met vrienden én samen naar de finale van het Colombiaans voetbal kijken. Pasto tegen Bogota, de sfeer is enorm, vlaggen, muziek, petjes, T-shirts, heel de stad kleurt rood-geel. Helaas, Bogata wint de finale.

Een feestje in Streetmotion, speciaal voor onze komst!

Daarna trekken we verder naar Popayan, dwars door een FARC-gevoelig gebied. Iedereen vertelt ons hetzelfde; reizen tussen 9.00 uur 's morgens en 16.00 uur 's avonds, niet stoppen wat er ook gebeurt.
We nemen de raad ter harte en weerstaan de verleiding om de pijl met de aanduiding voor parapenten te volgen. In dit gebied naar de decolageplaats rijden, lijkt ons niet zo'n goed idee.
Vlak voor Popayan stoppen we om ons volgende contact te bellen, we worden opgewacht doorFernet en Camillo  2 Pulsar-rijders,  (Indische moto's die hier heel veel rondrijden, elke stad heeft een club) en opnieuw gastvrij door hen ontvangen, de stad rondgeleid en een slaapplek aangeboden!

De volgend dag gaat het, op hun aanraden verder naar Florenica. De eerste 100 km van de rit doet ons denken aan Bolivia, dirtroad met veel wegenwerken.

Bovendien krijgen we hier een flinke regenbui op ons dak. De weg wordt herschapen in een flink modderpad. Wanneer we de cordillera oversteken begint het opnieuw te regenen. Gelukkig zitten we nu op asfalt, maar de tropische plensbui houdt niet en kletsnat naderen we de stad. Wat ons daar te wachten staat is onbeschrijfelijk. Een groep van zo'n 16 mensen staat ons in een heus welkomscomité op te wachten! In cordon begleiden ze ons naar onze slaapplek, nemen ons mee uit eten en bezorgen ons weeral 2 prachtdagen.

Pulsar-Ontvangscomité in Florencia

We zijn een week in Colombia en hebben amper kunnen ademhalen, zo'n gastvrijheid is nooitgezien.
We voelen ons precies een kostbaar pakketje dat van vriend naar vriend wordt doorgegeven. Laat het hier maar regenen, wij zitten goed.