Terug naar Chili

Na onze rit langs de Aconcagua hangen we wat rond in Mendoza. We bezoeken de parapente-club, zonder er te kunnen vliegen en hetzelfde doen we bij de skdiveclub. Bij de eerste is geen materiaal te huur en bij de tweede bedanken we vanwege de prijs. 30 euro voor 9000 ft uit een Cessna 182. Dat is het ons niet waard.

In Mendoza ontmoeten we ook zielsverwanten, Mathias en Christina reizen allebij met een F650 GS DAKAR  en volgen ongeveer dezelfde route als wij. We beleven een paar fijne avonden samen vooraleer zij verder trekken. Ongetwijfeld ontmoeten we elkaar nog.

Dan volgen een paar rustige dagen door de wijngaarden van Mendoza en ruw en woest landschap! We willen de Vallé de la Luna bezoeken, bekend om zijn erosie en prachtige steen en rotsformaties. Helaas, de nacht voor ons bezoek barst er een hevig onweer los en de weg naar de mooiste formaties is een modderpoel en dus onbereidbaar. We trekken dus verder.

Via de R40 gaat het iets terug naar het zuiden om dan richting Rodeo te rijden. De weg is hier bedriegelijk goed. Het golft op en neer in mooi asfalt, tot ik Johan zie terugkeren met 4 pinkers op. In een afdaling ligt de weg plots vol modder, stenen en water. Johan is er goed doorgeraakt tegen volle snelheid, maar ik doe het toch maar langzaam aan. Dit soort obstakels is hier normaal na regenvloed, dus zijn we de komende uren extra voorzichting.

Op de splitsing van de R40 en de weg naar Rodeo, krijgen we een invitatie om in Canada te blijven logeren, Vancouver of als we willen een vakatiehuis in Whisller. Mooi aanbod! Peter en Paul zijn 2 gepensioneerde tweelingbroers die net als wij (terug) richting Canada rijden. We kletsen wat langs de kant van de weg en gaan dan ieders onze weg. De uitnodiging houden we warm.

Rodeo is een onoogelijk dorpje zo’n 200 km voor de Chileense grens (ook één van de laatste dorpjes voor de grens). Er is een prachtig meer, midden in het decor van rotsformaties waar flink gesurft en gekite wordt ( het noemt hier dan ook Cuesta del Viento). Er hangt een lekker relax surf-sfeertje.

En dan op naar Paso de Aqua Negra. Meer dan 200 km ripio, naar 4725 meter hoogte. Het weer is prachtig, de temperatuur perfect voor deze rit. Het wordt een beetje “saai”, maar dit is werkelijk niet te beschrijven. Niks dan steen, rots, gletserwater dat naar beneden dendert, stijle afgronden en stilte. De weg is goed onderhouden, maar het blijft oppassen voor onverwachte veranderingen in de ondergrond, hier wil je echt niet onderuitgaan en met gebroken botten liggen wachten op hulp! We picknicken nog boven de 4000 meter, vullen onze camelback met zuiver gletserwater en dan weer verder. Wanneer we even na 7uur s’avonds voorbij de Chileense grenspost rijden, wachten ons een 80 km lange rit over heerlijk asfalt, volledig in de schaduw zodat we niet verblind worden door de zon. Hier kunnen we ons eens laten gaan! En dan, opeens op de ruwe rotsige bergwanden verschijnen de eerst Chileense wijngaarden naast grote cactussen, je begrijpt niet hoe hier iets kan groeien, maar het zijn wel deze druiven die voor de heerlijke Chileense wijnen zorgen.

We vinden net voor het donker een fijne rustige kampplaats mét zwembad en rijden de volgende dag door naar La Serena, een middelgrote stad aan de kust. Hier vieren we onze 100^e reisdag, brengen er het paasweekend door en hopen morgen (maandag) nieuwe banden te vinden voor de F 650.