Relaxen op de Farm in Phoenix

Wat een leven! Sinds een dag of 5 genieten we van de gastvrijheid van Joris. We kamperen in de tuin en doen uitgebreide onderhoudswerken aan de moto's, noodzakelijke mails en telefoons, gaan shoppen, bezoeken de Lufthansa vliegschool en leren Phoenix kennen.

Joris met zijn nieuwe leerling

Phoenix, nieuw, proper, alles voorhanden, voor ons heel artificieel. De stad is echt een "implantaat" in het midden van de woestijn.
En dan is er ook het bezoek aan "The Hall of Flame", het grootste (zeggen de amerikanen) brandweermuseum ter wereld. Je kan je verlekkeren aan het nieuwe album op de fotopagina.

Maar ... dan komt de onrust, de drang om weer "on the move" te gaan. Dus is dit een kort berichtje, inpakken en wegwezen ... Kiss the ride!!!

10 maanden onderweg, 9 maanden op de motor, 40 000 kilometer door Latijns Amerika

 Voor ons 2  tesamen betekent  dit....

8 achterbanden

4 voorbanden

8 oliewissels

4  voorvorkringen

2 koppelingskabels

4000 liter bezine

2 snelheidsboetes

3 aanrijdingen


2 stevige schuivers

Ontelbare valpartijen

Gigantisch veel bergpassen

Nog veel meer bochten

Meer dan 100 stops voor politie en militairen

Meer dan 20 grensposten

Meer dan 200  verschillende slaapplaatsen

Kilo’s rijst en bonen

Liter's bier, wiskey, rum en tequila ...

1 gebroken tand

1 gebroken teen

2 nachten toeristica


2 snotvallingen

Ongeloofelijk veel plezier!

Zoveel fantastische mensen onderweg!

Oh, wat zullen we Latijns Amerika missen!

 

Eloy, Skydive Arizona.

Kan de cultuurshock groter zijn? Van de bergen in Mexico naar de grootste dropzone ter wereld. De ene dag slapen we in een dorpje waar paarden en appeloogst het belangrijkste gespreksonderwerp zijn,  2 dagen later staat ons tent naast de windtunnel en wordt er per minuut meer geld besteed  dan de mensen in het dorpje op een dag verdienen. (windtunnel : zo’n 10.000 euro/dag,  van s’morgens 6.00 uur tot 0.00 uur s’nachts ...)

 

 

En wij? Wij staan erbij en kijken ernaar.  Springen of tunnellen doen we hier niet. Een dagje springen kost hier al gauw 5  dagen dagbudget.(huur materiaal inbegrepen)  We genieten ervan om hier wat rond te hangen, niet te moeten bewegen en ons gerust te voelen in een “westerse” omgeving. Een bezoek aan ”Rigging Innovations”  is zeker zo boeiend. Sandy R. Reid, de eigenaar leidt ons persoonlijk rond. Kijk uit naar hun nieuwste rig, de Curv, met enkele interresante verbeteringen.

 

 

 Daar ontmoeten we ook Mark en Yves, 2 belgische militairen die in de riggers-school van Sandy hun senior-riggerscursus volgen.

 

 En de Mexicaanse stiksters...zij zullen nooit genoeg verdienen om met dat wat ze zelf maken iets te kunnen doen.

Een reis als deze doet je toch iets anders naar de wereld kijken.

 

Tegen wil en dank......

worden we terug naar het "Westen" gedreven. Hermosillo is een erg "Amerikaanse" stad, met grote brede lanen, massa's winkels en Amerikaanse restaurantsketens. Wanneer we in ons hotel terechtkomen wacht mij een verrassing. Hoewel er een afgesloten parking is, wil de manager niet dat onze moto's daar staan. hij biedt ons aan om ze binnen te zetten.
Ik verwacht dan een bergruimte ofzo, maar neen... we mogen ze in de splinternieuwe conferentiezaal zetten. Een typische hotelruimte zoals die waar ik al ontelbare opleidingen in heb gegeven. De confrontatie met mijn "werkend" bestaan kan niet groter zijn.

Tegelijkertijd komen we dicht bij de US en hoewel deze reis ons geleerd heeft niet te veel verwachten te stellen, kijken we toch  naar een aantal dingen uit. Minder onverwachte verrassingen op de weg (koeien, schapen, geiten, ...) , gemakkelijker communiceren (ons Engels is toch iets beter dan ons spaans), goede wegen, minder donkere roetwolken uit bussen en vrachtwagens enz. Anderzijds zijn er heel wat dingen die we zullen missen, Spaans spreken bijvoorbeeld, de eenvoud en spontaniteit, het "tranquillo, tranquillo". We zien wel wat het volgende deel van onze reis ons brengt. Zo hebben we het altijd al gedaan.

Hoewel we er helemaal nog niet aan toe zijn, komen door al deze situaties, de gedachten van een terugkeer naar België om de hoek piepen.
Och, die zijn ook weer gauw terug weg wanneer ik op het dak van het hotel in het zwembad duik om deze mooie zondag af te sluiten.

Een zondags ontbijt

We vertrekken vroeg en het dorp ligt nog in een diepe slaap. Iedereen is gisteren naar het "oogstfeest" geweest, in een gehuchtje 30minuten verder op. Oké, dan zullen we daar ook wel koffie en ontbijt vinden? Het is zo'n 300 km door de bergen voor we in Hermossilla zijn, de laatste grote stad voor de grens.

 

De rit is nog steeds fantstisch mooi, van grote canyons en dennenbossen gaat het nu over in (iets) kleinere rotsformaties, lage struiken, geooste appelbomen en hoge catussen.

 

Slechts hier en daar een huisje, af en toe een auto, slapende gehuchtjes en geen restaurant te bekennen. Hoe dichter we bij de stad komen, hoe warmer het wordt, de komende droogte wordt steeds duidelijker zichtbaar;  Maar, oh wat kan deze rit tellen als ontbijt!

Een gemumificeerde, door aasvogels uitgewreten koe¨.

 Uiteindelijk om arriveren we om 14.30 in Hermossillo, een koffie en een industriële koffiekoek om te bekomen en dan op zoek naar een slaapplaats.

Impressionante afwisselingen

Na ons industriëele rit verandert alles weer snel. Dat is zo typisch voor Mexico, het landschap, de sfeer, de omgeving zijn zo divers dat het een hele uitdaging is om alles in ons op te nemen. Voor je het weet zit je weer totaal ergens anders.

In Torreon rijden we een belegerde stad binnen, politie en leger zijn er weer met veel machtsvertoon  aanwezig. De plaatselijke voetbalmatch heeft daar wel iets mee te maken. Maar het is niet zoals bij ons, waar je een waterkanon en een paar ruiters ziet. Neen, hier zijn het gezichtsmaskers en zware wapens in allerlei vormen (waaronder 2 heuse Black-Hawk helicopters). Foto's trekken, zoals dat in Colombia kon, is nog niet aan de orde.


De volgende dag in Hidalgo Del Parral valt ons een staaltje van gastvrijheid te beurt. We stoppen aan de rand van de stad om te kijken waar we kunnen slapen. Plots hoor ik een vrolijke stem vanuit een gigantische witte jeep. "De donde eres?" Het is Tere, een Mexicaanse tandarts die ons na 2 minuutjes praten uitnodigt om in haar huis te slapen. We rollen onze slaapmatjes uit op zowat de meest "exclusieve" slaapplaats die we tot hiertoe gezien hebben.

Met Tere, onze lieve gastvrouw

Ontbijt in het zwembad

Slapen met onze voeten bijna in 't zwembad

En dan gaat het verder naar één van de prachtigste natuurgebieden van Mexico. Een 250km lange rustgevende rit tussen ranches en dennenbossen is de aanloop naar de "Barancha Del Cobre".

Ook kleine boeren proberen hier te overleven

Tarantulla's lopen met tientallen over de weg

en duizenden sprikhanen

 Een uitgestrekte Canyon die 3 keer groter is dan de Grand Canyon in de USA. Omdat we zo kort na het regenseizoen hier zijn, baadt alles nog in het groen. Het is werkelijk één van de prachtigste ritten die we in Mexico deden.

wij twee, met de canyon op de achtergrond

In de vallei

We blijven nog een dagje in deze streek en dan gaat het weer verder richting USA!

De lelijkste rit ooit.

Vanuit Saltillo gaan we  op zoek  naar Portero Chico, een beroemd en impressionant klimgebied ten Westen van Monterey. We  starten de dag onder een grijs wolkendek en voor we goed en wel weg zijn regent het al. Van Saltillo is het een zoektocht naar de juiste weg. Grote snelwegen, slechte aanduidingen en voorbijrazende vrachtwagens maken de rit tot een serieuze uitdaging. 300 km lang zien we niks anders dan zware industrie en fabrieken van de grote multinationals, GM, Siemens, rafinaderijen en obscure chemische fabriekjes. Ondertussen vallen de wolken op onze kop terwijl we met nog grotere verbazing naar de woonwijken kijken die tussen al dit lelijks staan.

 Duizende dezelfde arbeidershuisjes vormen een coridor tussen de fabriekswijken. Het dillema van de vooruitgang, iedereen wil een mooie auto, bezine om te rijden, gsm, tv en wat nog meer. Maar niemand wil graag naast een reuzegroot fabriek wonen. En tussen al dit lelijks vinden we het klimgebied. Een oase van rust, maar in deze tijd volledig verlaten, er is geen klimmer te bekennen.

 De laatste 100 km is alles plotseling anders, we rijden door een woestijngebied dat dankzij de regen ongewoon groen is. Het brengt ons terug tot rust en we sluiten de dag af in een klein stadje en een zalig hotelletje.

Spijt dat we deze weg gekozen hebben? Neen, zeker niet. Ook dit is Mexico, ook dit is reizen en ontdekken hoe de wereld er écht uitziet.

Scherpenheuvel in Mexico

 

Na ons vertrek bij Daniël vatten we het plan op  om “the Cave” te bezoeken. De beroemde grot in Mexico waarin gebase-jumpd wordt. We horen van een  plaatselijke motor-crosser dat het een “camino muy mallo, perro possible” is. Dat betekent voor ons dat het een weggetje wordt met de nodige risico’s. Toch willen we ervoor gaan. We slapen in een dorpje beneden aan het gebied en als we de volgende dag wakker worden merken we dat het de ganse nacht geregend heeft.  Zes maanden geleden zouden we er misschien nog ingetuimeld zijn, maar ondertussen weten we wel beter. Als de plaatselijke mensen spreken over “muy mallo” betekent dat meestal al bijna onmogelijk. Wanneer de regen er dan nog een modderbaantje van maakt .... bedanken we vriendelijk. Een bezoekje aan de Cave zal voor een volgende keer zijn.

In de afgelopen week is mijn koppelingskabel nog maar eens afgebroken, slechte punten voor BMW deze keer.  7000 km voor een originele bmw-kabel is toch wel héél weinig. In elk geval herstellen we het euvel op 15 minuutjes. Gelukkig had ik nog een reservekabel bij en is Johan al heel handig in het vervangen ervan! Kort daarna steekt  het electrische probleem weer de kop op. Twee keer op 2  dagen. We weten het telkens snel te herstellen, maar ’t blijft vervelend. We kennen wel de oplossing maar niet de oorzaak.

 

Maar niet getreurd,  via valleien vol suikerriet en mais gescheiden door zalige bergweggetjes bereiken we de Altiplano van Mexico. Hier begint de woestijn. Wat zijn we blij dat we hier in oktober zijn, zo op  het einde van het regenseizoen ziet alles nog groen en is de temperatuur ideaal om te rijden. In Matehuala zestig kilometer voor onze volgende bestemming houden we opnieuw halt voor de nacht.

 

 

Real Catorze is een “spookdorpje” dat herschapen is in een toeristische trekpleister en bedevaartsoord.  Veel mensen hebben met lof over deze plek gesproken, het is vanoudsher ook een pelgrimsoord voor de Indegena’s die hier de “peote” komen zoeken. Een geestveruimde substantie afkomstig van de cactussen.  Wanneer we de coblestone weg opdraaien zien we honderden bussen en pick-uptrucks aan en af rijden. Dat betekent niet veel goeds. Boven gekomen lijkt het wel Scherpenheuvel op de 2^de zondag van mei! Heel Mexico lijkt hier te zijn, het is de feestweek van Franciscus van Asisi en die heeft hier toch wel een beeld in een kapel zeker! We mogen het dorp niet in met de moto’s en hebben daar ook niet veel zin in met zoveel volk.

 

En voor de 2^de keer in evenveel dagen maken we 180°  rechtomkeer. Terug naar de zalig rustige weg! Laat ons maar rijden, rijden,  rijden, daar zijn we deze reis toch voor begonnen.  De natuur trakteert ons op eindeloze woestijnzichten, prachtige dust-devils, impressionante wolkenformaties en bovendien op een heus “woestijnonweer”. Je zult het maar meemaken,  je regenpak aandoen in de woestijn!

 

En ’t is nog niet gedaan met het avontuur. Wanneer we ’s avonds een stadje binnenrijden op zoek naar slaapplaats blijkt het er ook feest te zijn, het grootste deel van de stad is verkeersvrij. Uiteindelijk  vindt Johan een simpel en betaalbaar hotelletje en zitten we weeral onder dak voor een nachtje.

En voor de liefhebbers ...er staan weer veel nieuwe foto's in het Mexico-album

 

Wat zou deze reis zijn zonder vrienden?

Het  is elke keer weer verbazend hoeveel vriendelijkheid en genegenheid we mogen ontvangen uit toevallige ontmoetingen  onderweg.

Deze week was er één van kleine en grote attenties. We ontmoeten een mexicaanse motorijder,  Chaves op de pargliding-club en krijgen ‘s anderendaags een gratis ontbijt aangeboden in zijn hotel. Ondertussen zorgt hij ervoor dat het  stukje van mijn moto gelast wordt, ook gratis. ’s Avonds zijn we uitgenodigd voor een diner met Beto en de volgende dag krijgen we een pizza van Elizabeth en Martin. ‘s Anderdaaags brengt  Beto ons op weg en loods ons zonder moeite voorbij Guadelajara, de 2^de grootste stad van Mexico. Hij rijdt daarvoor zo ongeveer 50 km om.  Twee dagen later genieten we van de gastvrijheid van Daniël en slapen 2 dagen in zijn huis in Guanajuato.

Dit  zijn zonder twijfel de mooiste momenten van onze trip. Het enthousiasme van deze mensen, hun verbazing en hun welgemeende warmte en hulp geven ons elke keer weer een warm gevoel en genoeg energie om de lastige momenten met een glimlach aan te pakken.

 

 

nieuwe foto's

het foto album van Mexico is aangevuld met nieuwe foto's

Viva Mexico

Johan had het gezegd, vanaf oktober loopt het regenseizoen ten einde. En het is waar, sinds ons avontuur over de modderweg hebben we geen regen meer gehad. Het is echt een verademing na de laatste maand, waarin we bijna elke dag (een beetje) nat geworden zijn.
Het weer is zalig om te rijden, niet te warm, niet te koud.

zalig rijweertje

We passeren via het toeristische Taxco door de bergen naar Uruapan. Daar worden we "ontvangen" door een indrukwekkende politiemacht. Wel meer dan 20 zware 4X4-voertuigen staan langs het centrale plein geparkeerd, met zwaar-bewapende politiemensen in de buurt. Urupan is de slaapplaats van de politie die op zoek is naar drugstrafikanten en bendes. De 2 belangrijkste hotels zijn compleet ingepalmd, met security voor de deur.  Hier is het dus "veilig", maar waar we vandaan komen was dat iets minder naar het schijnt. Verder is het weer "safe to go" ...

ondanks de drugsdreiging gaat het leven gewoon door. Vuurwerk voor het feest

Via een goede tip in Vale de Bravo belanden we op een zalige camping/parapentclub in Tapalpa en besteden er een paar dagen met de locale hoogvliegers. Johan doet een vluchtje, maar ik hou het voor bekeken na mijn harde landing in Colombia. Voor het eerst heb ik het gevoel in het "echte" Mexico te zitten. Voor zover dat al bestaat, want ook de lokale mensen beamen de diversiteit van dit land.

Camino del Muerte in Mexico.

Men zegt dat elk land in Latijns Amerika zijn “Camino del Muerte” heeft. Wel, in Mexico hebben wij hem gevonden.

In Puerto Escondido wordt het ons al gauw te warm en we besluiten terug te keren naar de bergen, richting Taxco. We bestuderen de kaart, kiezen een route en gaan op weg. Na zo’n 200 km glooiend langs de kust, slaan we oostwaarts af via een “routa touristica” (volgens de borden). En inderdaad, de eerste kilometers zijn aangenaam rijden. Maar dan verdwijnen de mooie borden opeens en gaan de conditie van de weg van slecht naar zeer slecht. Op de koop toe krijgen we de namiddagregen er bij. Het gaat van kwaad naar erger en hogerop is de weg niet meer dan een modderpoel, afgewisseld met stukken overgebleven asfalt. Gelukkig is er de mist, zodat we niet zien hoe ver de plassen reiken, hoe smal het overgebleven stuk weg is en hoe diep de afgrond. We doen 2 uur over 40 kilometer. Onderweg liggen meutes wilde honden op loer, klaar om in onze enkels te bijten. Gelukkig kunnen we telkens genoeg gas geven om eraan te ontsnappen. En in deze condities ontmoeten we de bergbewoners, bibberend in hun dunne kleren die proberen de weg min of meer open te houden. Hun kinderen houden ons staande voor wat geld of snoep. De situatie is te schrijnend om er foto’s van te nemen.



Dit is slechts het begin!

De weg is weg

Amai, gaat dat hier nog lang duren? (nog zo'n 2 uur!)

 

We overnachten is een nietszeggend stadje en horen ’s nachts het onweer kletteren. Wanneer we ’s morgens het hotel verlaten is de stad herschapen in een modderpoel. Het kost ons nog een uur om er weg te geraken en dan zitten we terug in de bergen. Deze keer is het weer zonnig, fris en aangenaam om te rijden, de weg meestal in goede staat, met de gebruikelijke pothols en verschrikkelijke verkeersdrempels.

Machtige rotsformaties

 



Camino del Muerte in Mexico

Het landschap wisselt snel, van machtige rotswanden, cactussen, loof- en dennebossen over hellingen vol met serres. Tussen de natuurreservaten is deze streeks ten westen van de hoofdstad ook de moestuin van Mexico city.

Overal serres, de groetentuin van Mexico City

 

Mexico is werkelijk een land van snel wisselende indrukken en emoties, geen uur is er hetzelfde.

Pauzeren in Taxco, zilverstad van Mexico

 

 

 

Mexico, Mezcal en Corona,

We vertoeven al een tijdje in Mexico en voor diegenen die eraan twijfelen, we hebben de Mescal al geproefd.  Met de motor is het zo gemakkelijk, we hoeven niet eens te stoppen voor een “officieel toeristisch bezoek” bij de fabrikanten. We zien de planten groeien, steken de volgeladen vrachtwagens voorbij en  bekijken de produktie onder de afdakjes  langs de weg.

 

En dan verder naar de koloniale stadjes waar het heerlijk vertoeven is,  sfeer en cultuur snuiven en ’s middags schuilen voor de warmte op de patio’s van de hostals.

 

We keren terug naar de kust, waar we in Puerto Escondido getuigen zijn van de surfwereld met alles erop en eraan. Dit is één van de 3 beste surfspots ter wereld. De golven zijn ons wat te hoog, maar wij kunnen eindelijk onze tent nog eens uitpakken! Heerlijk gewoon, een dagje niksen op de camping, wat spullen opruimen, zwemmeke doen, pintje drinken.

En dan komt toch weer de vraag, hoe verder? We proberen plannen te maken voor de rest van onze tocht, maar het is net een rollercoaster met zoveel opties. De ene dag beslissen we dit, de andere dag dat. Dus gaan verder zoals we gewoon zijn en nemen we de dag met de dag. 

 

9 maanden Zondag

9 maanden zijn we nu onderweg en het bewustzijn dat we “alle dagen zondag” hebben,  is groter dan ooit.  Een reis als deze doet je mijmeren, filosoferen, weekt emoties los en dwingt je in het bewustzijn van de luxe in Europa.

Hoe ga je om met de 1000st soeuvenierverkoper die je iets wil verkopen wat je niet nodig hebt, maar wat voor hem het verschil tussen eten of geen eten kan betekenen? Koop je van de kinderen op de straat, zodat ze naar school kunnen als hun voorraad voor de dag op is?

Hoe kan je begrijpen dat in één land moderne,  hippe, layback surfoorden slechts 2 uur rijden verwijderd zijn van plaatsen waar mensen denken dat Europa een stad is in hun eigen land.

 

 

Hoe kijk je naar de ezeldrijfster, die met haar  ezeltje  en haar kinderen  belanden met sprokkelhout de helling opklimmen. Terwijl de 4X4 truck, vrachtwagens en motorreizigers voorbij razen?

Hoe kan iemand  een maaltijd serveren voor 2 euro en dan nog iets verdienen? Wat is de eerlijke prijs voor voedsel?

Hoe kan je een schoenpoetser genoeg betalen, als je schoenen misschien een maandloon voor hem waard zijn?

Wat te doen met al het afval dat we onderweg zien?

Zoveel vragen en zo weinig antwoorden en ondertussen glijden we voort en nemen we de schoonheid van het land in ons op. Van de bergen naar de kust en weer terug als het ons te warm wordt.

 

Waar zijn we naar op zoek? En zijn we hoegenaamd wel naar iets op zoek?