Wonderfull

so were the last 2 days. We cross the Andes around the famous Aconcagua. With its almost 7000 meters the highest mountain in the Americas. We sleep at 1500 meters along the Rio Aconcagua and a busy truck route, through the young Andes (it's a warm night), breakfast at 2000 meters. Then longest s-path up to the famous Portillo ski paradise with its beautiful Laguna del Inca at 3000 meters.

 The border crossing is at 3200 meters. After each hairpin an even more impressive landscape. Then lovely lovely valleys through asphalt, not knowing what to choose: enjoy the scenery (and thus slow drive) or enjoy the delicious curves (and therefore faster ride with less emphasis on the landscape.

 Back sleeping at 2000 meters (brrrrr) in Uspallata and continue through the Routa SanMartin, the ancient road through the mountains of Argentina to travel to Chile. What a history! It meant rippio through to 3100 meters and then descend into the mighty valley and plain of Mendoza. Meanwhile we pass even the sources of Villacencio, now owned by Danone (also the owner of the entire nature reserve where we traveled ..). Hitherto, this was one of the finest routes in our journey, at least the most impressive! Try to understand through pictures or just come and see for yourself ... !

Wondermooi

zo waren de afgelopen 2 dagen. We doorkruisen de Andes, om en rond de beroemde Aconcagua. Met z’n bijna 7000 meter de hoogste berg van het Amerikaanse continent. We slapen op 1500 meter langs de Rio Aconcagua en een drukke vrachtwagen-weg, dwars door het jonge Andes-gebergte (het is een warme nacht), ontbijten op 2000 meter. Daarna langst een s-baan omhoog naar het bekende skiparadijs Portillo met zijn mooie Laguna del Inca op 3000 meter.

De grenspost is op 3200 meter. Na elke haarspeldbocht een nog imponerender landschap. Daarna heerlijk dalen via prachtig asfalt, niet weten wat te kiezen: genieten van het landschap (en dus traag rijden) of genieten van de heerlijke bochtenweg (en dus sneller rijden met minder aandacht voor het landschap.

Terug slapen op 2000 meter (brrrrr) in Uspallata en weer verder via de Routa de SanMartin, de eeuwenoude weg door de bergen om van Argentina naar Chili te reizen. Wat een geschiedenis! Het betekende wel via rippio naar 3100 meter en dan machtig afdalen tot in de vallei en vlakte van Mendoza. Ondertussen passeren we ook nog de bronnen van Villacencio, ondertussen eigendom van Danone (ook de eigenaar van het hele natuurgebied waar we doorgereisd zijn..). Tot hiertoe was dit écht één van de mooiste trajecten op onze reis, op z’n minst  het indrukwekkendste! Probeer het te vatten via de foto’s of kom gewoon zélf kijken ... !

Aardbeving

Na onze avonturen in de Andes en de verkenning van de Tsunamikust, besluiten we de beschaafde,   ”veilige” omgeving van de stad op te zoeken. In Santiago nemen we voor één keer een mooi en beter (duur) hotel en zijn van plan te genieten van een luxueus bad en een groot bed.

Niet dus ...! Ik lig nog maar net te genieten van mijn warm bad, wanneer plots de hele badkamer over en weer beweegt. Oeps, denk ik, ik ben een beetje draaierig van het warme water! En dan roept Johan (ook al in z’n AdamsEva-kostuum) “ils, er is een aardbeving”. Als de weerlicht staan we op het terras, alle twee in ons blootje. Oeps, even nadenken en terug naar binnen om toch “iets” aan te doen. Dan weer op het terras, maar er gebeurt verder niks meer. In een paar seconden was alles voorbij. ’s Morgens lezen we in de krant dat de kust een nieuw tsunami-alarm gehad heeft. (gelukkig geen tsunami) en dat de aardbeving in Santiago nog een kracht van 6.8 R had.

De volgende dag houden we het dan maar voor bekeken. We stoppen nog even voor wat onderdelen bij de BMW-dealer en kiezen dan opnieuw voor de rust van de bergen.

Santiago enkele uren voor de beving

translation of the last 5 messages

A Walk in the Park ....For days and days we drivefrom one park to another. The mountain and forest trails alternate with beautiful tarmac roads between towns. "La Routa the 7 Lagos" is a dip between the great lakes, seasoned with clouds, sunshine, rain and rainbows prachige.From Barlioche to San Martin de Los Andes seems that weare in Switzerland , typical houses, planters, panaderia and typical artisan beer. Everything here is focused on the well deserved Argentine tourist.And then we move within the field of volcanoes. Off-road in volcanic dust, between trees and beautiful tropical deciduous forests. High volcanic peaks and craters, lakes, waterfalls, beautiful rock formations, small villages, local horsemen, birds and other animals are doing our regular stop. What a relief after thousands of kilometers of pampas. Here we can return the Chilean border. The ride is so relaxing, wonderful balance between sometimes difficult pieces and great off-road asphalt. The temperature is ideal for cruising.Camping is a surprise every night. In San Martin de Los Andes, it is a place behind the YPF gas station, which again is easy for our morning coffee. The next day we are in an apple orchard between the sheep and now we camp next to the natural hot springs of San Sebastian. Just bathe after the motorcycle ride in the evening once again, the morning before breakfast and again later.it is long ago that we were so clean.




Caught for smuggling.
For the first time in weeks we can pass  the Chilean border. We therefore seize the opportunity with both hands and choose Passo Mamuil Malal border post as off.The problems start with the customs. Normally you get in each country a document that allows you to use your own bike there to ride. On leaving Argentina gives you the document and, upon entering Chile get a new one. Not so this time. The custumagent asks me for a particular document, I do not have. And now?After some back and forth , what strumming on the PC, grumbling about "bad work" the Argentinian colleague is it still okay. He makes the document itself and we can continue.We already know from previous transitions about the strict food control. No dairy, meat, vegetables, fruit, seeds and nuts. But we have still a few times already succeeded in one and another to bring it about so I think I already know tricks . I put a bag of carrots and beetroot in a bag between my clothes. The previous times they do have to open my backpack and luggage, but the well tied garment they had no message. This time I am glowing with. Of course, I indicated that I have something to do. You must always do, otherwise you may incur a huge penalty. They ask me what it is and usually I show a few pieces of fruit and some cookies. Then we kindly ask that spot to eat.The food overzealous agent is not interested in my apples, the big bag must go in the be  RX. Of course, misery! I love me dumb, am dumbfounded when he takes the salute and say in my poor Spanish that I'd forgotten! At the same time I try to look as innocent as possible.Phew we come from a dirty look! Luckily he does not go through my backpack looking for the cereal, rice and I do not know what else it could not really about!Next time yet but what are more cautious.
Expedition Tour

We leave our spa so around noon and spheres even further by the volcano. In Chile you look a little bit from what route you take, or if you are sitting on the Pan Americana, a monotonous motorway linking the city with the other one connects. We buy groceries in Melipuco balls and then some more. For some random reason we end up back in the yard of a farmer, amidst the mountains, about half an hour from the nearest house.The next day we first restore the headlight of the 650, which is shaken loose and decide to cut through the park Conguillio driving. On the map is only a tiny path indicated.When we have an hour on the road, we arrive at the park rangers. With their 4x4 into the ditch. We stop and ask if they need help. Yes, or we may have a pull cable? No, surely? Yes, surely we do. Imagine their surprised faces, to 2 riders from the other side of the world, in the middle of nowere them can help them out of trouble.After a few attempts we get the pick-up free and then it's our turn to be surprised. Their luggage is a young cougar. They release him in the park.And it's not done with our surprise, we drive through a beautiful forest, lava landscape and to say the least "sporty forest roads." At the first river crossing, we still like a photo, after yet another we do not stop anymore  before we drive through it. The road leads to a higher plateau of lava and gives great images. And as usual when we are great moments, the battery of the camera and the camera flat. Still enjoy some of the pictures we took.At the end of our ride we picnic in the Mapuche Indian reservation and then make the trip down to Lonquimay.The headlight of the F 650 is loose again, so tomorrow we need to find a solution.
A stroll in the Andes
After our fantastic ride through the nature, we look at how we will travel Lonquimay. The map shows a "Sendero" full east by the Andes. We inform the toerischtisch service and the civil Guardio. After some back and forth telephone calls to a police station even closer, they give us a "go", it's about 30 km difficult terrain but to do ...We drive through untold untouched nature and the first half it is steep, but doable uphill. The road is not over a wide walkway. We enter through a tiny tunnel to the barrier of the private realm, where we may (as told the police). And then start ... Highway to Hell! The terrain is rougher and rougher, harder and harder. But rollback is no longer an option. When it finally begins to fall, it is virtually impossible for the heavy engines dignified to get down. I ga countless times against the ground and also to Johan his heavy GS down a few times let it go. Thankfully we left on time and we feel no time pressure. A friendly farmer with oxen shows us the way to a junction. A right man at the right place!When we finally reach the end of the private land reach the owners warn us. Further, there is a river, about 30 meters wide, 50 cm deep and no bridge. Why, no bridge? The police told us that the bridge was okay!! It's now 6:30 in the evening.When we arrive at the river I'm tired. How the hell am I going to get the heavily loaded engine on the other side of the Bio-Bio ?And then, by heaven sent, appear, 3 quad riders who know the area! (They confirm us that the only way to do quads and cross-engines ...) They help us to bring the baggage across the river and then johan swims the both motors over the river. Everything goes so fast, I can not even take photographs. I am so happy with the help of other people!The hardest part is behind us now, but the next town we get no more. All in all it was about 50 km and 6 hours we have toiled! The road remains difficult but "doable" and at 20.00 we stop at a fairly decent place to camp (the only for the next few kilometers as it turns out). The damage to the engines is fortunately limited. But the luggage suitcases have sustained significant dents ...Phew! As a reward, yet 1 can of beer in the bag, half a bottle of red wine and a field full of dry wood to start a camp fire going.When we sit a few hours later to muse, there is suddenly a strange figure in our campfire. We did not see or hear him coming, he is suddenly there. Without saying anything, he shakes  hands and just stays standing there. Hidden under its hood, the shepherd's staff firmly under the arm. He seems particularly interested in me. We're clearing silently, I hide behind the tent, he strompeld still around, still here by the fire and then disappears (after our first (empty) bottle of wine to have checked) as suddenly as he came. We decide then but around our tent for the night to erect a psychological barrier with dry underbrush. While around us the sound shotguns (there are wild animals) we fall into a fitful sleep .. After an otherwise "quiet" night we drive the last stretch to Ralco and enjoy doing it for a refreshing breakfast.Chile, the real stories from Issabel Allende and Pablo Neruda.
What have we learned?if sombody give you advice on the state of the road.- Ask if the person in the past week has been.- Ask if he / she ever drove a motorcycle.Is the answer to one of the 2 questions "no" then the advice is probably not worth much.
Pacific OceanAfter our adventure in the Andes, we are glad to be back in the civilized world. Meanwhile, the damage to my luggage bins repaired, the bikes cleans and the stiffness of our bodies.We bulbs quietly along the Pacific Ocean and enjoy the first long run of 3 days, without dirt road (or almost). Along the coast we see the consequences of the tsunami that passed here a few years ago still. Strangely also the signs with the routes to see, among the other signs.And best of these days ... we finally have a night without a dog barking. Silent Mouse is, for the first time since an uninterrupted night long!Along the way we get 2 stickers from Chilean motorcycling  with the Chilean flag gift! We have already 2 flags (Argentina & Chili) and there will be many added.

Pacific Ocean

Na ons avontuur in de Andes zijn we blij om weer in de bewoonde wereld te zijn. Ondertussen is de schade aan mijn bagagebakken hersteld, de moto’s gekuisd en de stijfheid uit ons lijf.

We bollen rustig langs de Pacific Ocean en genieten voor het eerst sinds lang van 3 dagen rijden, zonder dirt-road (of toch bijna). Langs de kust zien we de gevolgen van  de tsunami die hier enkele jaren geleden passeerde nog steeds. Vreemd ook om de bordjes met de vluchtwegen te zien, tussen de andere verkeersborden.

En het beste van deze dagen... we hebben eindelijk een nacht zonder hondengeblaf. Muisstil is het, voor het eerst sinds lang een ononderbroken nacht!

Onderweg krijgen we van een Chileense motorrijden nog 2 stickers met de chileense vlag cadeau! We hebben al 2 vlaggetjes en er zullen er nog veel bijkomen.

Een "ommetje" in de Andes

Na onze fantastische rit door het natuurgebied, bekijken we in Lonquimay hoe we verder zullen reizen. De kaart toont een “sendero” volledig oostelijk door de Andes. We informeren bij de toerischtisch dienst en bij de Guardio civil. Na wat over en weer getelefoneer met een politiepost nog dichter bij geven ze ons een “go”, het is zo’n 30 km moeilijker terrein maar te doen...   

We rijden door onnoemelijk ongerepte natuur en de eerste helft gaat het steil, maar doenbaar bergop. De weg is niet meer dan een breed wandelpad. We komen via een piepklein tunneltje aan de barriére van het prive-domein, waar we doormogen (zo vertelde de politie). En dan start ... de Highway to Hell! Het terrein wordt ruiger en ruiger, moeilijker en moeilijker.

de wereld vanonder de moto

Maar terugdraaien is geen optie meer. Wanneer het dan eindelijk begint te dalen, is het quasi onmogelijk om de zware motoren deftig naar beneden te krijgen. Ik ga ontelbare keren tegen de grond en ook Johan moet z’n zware GS een paar keer neer laten gaan. Gelukkig zijn we op tijd vertrokken en voelen we nog geen tijdsdruk. Een vriendelijk boer met ossespan wijst ons de weg bij een splitsing. Een juiste man op de juiste plaats!

Wanneer we dan eindelijk het einde van het privéterrein bereiken, waarschuwen de eigenaars ons. Verderop is er een rivier, zo’n 30 meter breed, 50 cm diep en géén brug. Hoezo, geen brug? De politie zei ons dat de brug oké was!!!! Het is ondertussen half 7 ’s avonds.

Als we aan de rivier arriveren ben ik doodop. Hoe in godsnaam ga ik die zwaarbeladen motor over de Bio-Bio rivier krijgen?

En dan, als door de hemel gezonden, verschijnen er 3 quad-rijders die het terrein kennen! (zij bevestigen ons dat de weg enkel te doen is met quads en cross-motoren...)  Zij helpen ons om de bagage de rivier over te brengen terwijl Johan de beide motoren overzwemt. Alles gaat zo snel dat ik niet eens foto’s kan nemen; Zelden ben ik zo blij geweest met de hulp van andere mensen!!

Het moeilijkste is nu achter de rug, maar de volgende stad halen we niet meer. Al bij al was het zo’n 50 km en 6 uren dat we hebben gezwoegd! De weg blijft lastig maar “doenbaar” en om 20.00 uur stoppen we bij een redelijk deftig plekje om te kamperen (het enige voor de komende kilometers zo blijkt). De schade aan de motoren is gelukkig beperkt. Maar de bagagekoffers hebben flinke deuken opgelopen...

Oef! Als beloning, nog 1 blikje bier in de rugzak, een halve fles rode wijn en een veld vol met droog hout om een kampvuurtje te maken.

Wanneer we een paar uur later zitten te mijmeren, staat er plots een vreemde figuur bij ons kampvuur. We hebben hem niet zien of horen komen, hij staat daar opeens. Zonder iets te zeggen, hij geeft ons een hand en blijft daar maar staan. Verdoken onder zijn kap, de herderstaf stevig onder de arm geklemd. Hij lijkt vooral geïntereseerd in mij. We ruimen stilletjes op, ik verstop me achter de tent, hij strompeld nog wat rond, blijft nog even bij het vuur en verdwijnt dan (na eerst onze (lege) fles wijn te hebben nagekeken) even plots als hij gekomen is. We besluiten dan maar om rond onze tent voor de nacht een psychologische barriere op te werpen met droog kreupelhout. Terwijl rondom ons de jachtgeweren klinken (er zijn hier wilde dieren) vallen we in een onrustige slaap..                    Na een voor de rest “rustige” nacht rijden we het laatste stuk naar Ralco en genieten er van een deugdoend ontbijt.                                                                               

Chilie, hier beleef je de verhalen van Issabel Allende en Pablo Neruda écht.

Wat hebben we geleerd?

Geeft men advies over de toestand van de weg.

-          Vraag of de persoon zelf er in de afgelopen week nog geweest is.

-          Vraag of hij/zij ooit al met een motor gereden heeft.

Is het antwoord op één van de 2 vragen “neen” dan is het advies waarschijnlijk niet veel waard.

Expeditietocht

We verlaten onze thermen zo rond de middag en bollen nog verder door het vulkaangebied. In Chili kijk je best een beetje uit welke route je neemt of je zit zo op de Pan Americana, een eentonige snelweg die de ene stad met de andere verbindt. We doen inkopen in Melipuco en bollen dan nog wat verder. Om een of andere toevallige reden belanden we weer op het erf van een boer, midden in de bergen, zo’n half uur rijden van het dichtsbijzijnde huis.

De volgende dag herstellen we eerst de koplamp van de 650, die is losgetrild en besluiten dan om dwars door het park Conguillio te rijden. Op de kaart staat een slechts piepklein paadje aangeduid.

Wanneer we een uurtje op weg zijn, komen we de parkwachters tegen. Met hun 4X4 in de gracht. We stoppen en vragen of ze hulp nodig hebben. Ja, of we misschien een trekkabel hebben? Neen, zeker? Ja, toch wel die hebben we. Stel je hun verbaasde gezichten voor, 2 motorrijders van de ander kant van de wereld, in de middle of nowere die hen hen uit de nood kunnen helpen. Na een paar pogingen krijgen we de pick-up vrij en dan is het onze beurt om verbaasd te zijn. In hun laadbak zit een jonge poema. Ze gaan hem vrijlaten in het natuurgebied.

En het is nog niet gedaan met onze verbazing, we rijden door een prachtig woud, lavalandschap en op z’n zachts gezegd “sportieve bosweggetjes”. Bij de eerste riviercrossing willen we nog graag een foto, na de zoveelste stoppen we zelfs niet meer voor we erdoor rijden. De weg leidt naar een hogergelegen lava-plateau en geeft prachtige beelden. En zoals gewoonlijk wanneer we fantastische momenten beleven, is de batterij van de camera en het fototoestel plat. Geniet toch nog van de enkele foto’s de we genomen hebben.

Op het einde  van onze rit picknicken we in het Mapuche-indianenreservaat en maken dan de rit af naar Lonquimay.

De koplamp van de F 650 is weer losgekomen, dus daar moeten we morgen een oplossing voor zien te vinden.

Gepakt voor smokkel.

Voor het eerst sinds lange tijd kunnen we terug de Chileense grens oversteken. We grijpen die gelegenheid dan ook met beide handen en kiezen Passo Mamuil Malal als grenspost uit.

De problemen beginnen al bij de douane. Normaalgezien krijg je in elk land een document dat je toelaat om met je eigen motor daar te rijden. Bij het verlaten van Argentina geeft je het document af en bij het binnenkomen van Chili krijg je een nieuw. Niet dus deze keer. De doaneagent vraagt me naar een bepaald document, dat ik niet heb. En nu?

Na wat heen en weer gepalaper, wat getokkel op de pc, gemopper over “bad work” van de argentijnse collega komt het dan toch in orde. Hij maakt het document zelf op en we kunnen verder.

We weten al van de vorige overgangen dat er strenge voedselcontrole is. Geen melkproducten, vlees, groeten, fruit, zaden en noten. Toch zijn we er al een paar keer in geslaagd één en ander mee over te brengen dus denk ik dat ik de trucken van de foor al ken. Ik stop een zak wortelen en een zak rode bieten in tussen mijn kleren. De vorige keren hebben ze wel mijn rugzak en koffers laten openen, maar aan de goed opgebonden kledingzak hadden ze geen boodschap. Dit keer ben ik er gloeiend bij. Natuurlijk heb ik aangegeven dat ik wél iets bij heb. Dat moet je altijd doen, anders kan je een gigantische boete oplopen. Ze vragen me dat wat het is en meestal toon ik dan een paar stukken fruit en wat koekjes. Dan worden we vriendelijk verzocht die ter plekke op te eten.

De overijverige voedselagent is echter niet geïntereseerd in mijn appels, de bagagezak moet eraf en door de RX. Natuurlijk misérie! Ik hou me van den domme, ben stomverbaasd als hij de groeten vindt en zeg dan in mijn pover spaans dat ik dat helemaal vergeten was!! Tegelijkertijd probeer ik zo onschuldig mogelijk te kijken.

Oef we komen er met een vieze blik vanaf!! Gelukkig heeft hij mijn rugzak niet verder doorzocht want ook de muesli, rijst en ik weet niet wat nog meer mochten eigenlijk niet mee over!

Volgende keer toch maar wat voorzichtiger zijn.

A walk in the Park....

Sinds dagen en dagen rijden we via het ene natuurpark naar het andere. De berg-en bospaden wisselen af met mooie asfaltwegen tussen de verschillende stadjes. “La routa de  7 Lagos” is een duik tussen de grote meren, gekruid met wolken, zonnestralen, regen en prachige regenbogen.

Van Barlioche tot San Martin de Los Andes lijkt het of we in Zwitserland rondbollen, typische huisjes, bloembakken, panaderia’s en typisch artisanaal bier. Alles is hier gericht op de welverdiende Argentijnse toerist.

En dan glijden we het gebied van de vulkanen binnen. Off-road in vulkaanstof, tussen tropische bomen en prachtige loofbossen. Hoge vulkaantoppen en kraters, meren, watervallen, prachtige rotsformaties, kleine dorpjes, plaatselijke ruiters, vogels en andere dieren doen ons regelmatig halthouden. Wat een verademing na de duizenden kilometers pampa’s.  Hier kunnen we terug de Chileense grens over. Het rijden is zo relax, prachtig evenwicht tussen soms moeilijke stukken off-road en heerlijk asfalt. De temperatuur is ideaal om te cruisen.

Kamperen is elke avond een verassing. In San Martin de Los Andes moeten we het stellen met een plaatske achter het YPF bezinestation, wat dan weer gemakkelijk is voor onze ochtendkoffie. De volgende dag staan we in een appelboomgaard tussen de schapen en nu kamperen we vlak naast de natuurlijke warmwaterbronnen van San Sebastian. Even baden na de motorrit, ’s avonds nog eens opnieuw, ’s morgens voor het ontbijt en straks nog eens. ’t Is lang geleden dat we zo proper waren.

Jose de San Martin to Bariloche.

After the desolation of the pampas and Jose de San Martin R 40 brings us no time to the National Park Los Arceles. The mountains plunge is a real relief after thousands of miles pampas. In the park we met Andre, doctorate in infomaticawetenschappen. He bikes around in SA with the question what he will do more with his life. After 10 years of studying, he decided that he is much happier on his bike than behind his desk. We sleep on the lake and take a dip.
In Bolson we hold an evening stop at the local beer. nice beer!
On Saturday we blissfully cruising through the mountains on asphalt glansend to San Carlos de Bariloche, about the capital of this region. In winter, one of the largest skieareas of SA in the summer a cozy mountain village on a beautiful lake. Here we find covers for my front suspension, we are already in Buenos Aires looking for. The less dust in the rings of the front suspension, the less likely they leak. Prevention and maintenance of the engines remains very important here!
Sunday is rest and klusjesdag, keep you informed, motorbikes another look, what clothes repair, laundry .....

From los Antiguos to San Jose de San Martin

After a week of adventure,there  is a small brake. The Chilean border is closed because of fuel problems, and consequently also supply difficulties. The population is flocking to Argentina to do some shopping. (those who still to get petrol)
The tourists have been evacuated. We keep the situation an eye on the situation for 4 days  and there is no change in sight. After the weekend in Perito Moreno and 2 days in the town of Los Antiguos  (near the border) we are rested. Especially Los Antiguos is a wonderful "no-stess-town". A little local Werchter, 1 time a year there is a large cherry festival with around 40 000 visitors for the music concert.
Then we dive back into nothing. The Carretera Austral was on our wish list, but the situation in Chile forced us to continue on the R40. The big NOTHING. 400 km from one town to another, and between two burned-out car wrecks and a few dried carcasses. In the neighborhood of Jose de San Martin we are accompanied by the Gauchos (the Agentijnse cowboys).
Our entrance is the city is like 2 riders in the "far west" . 1200 inhabitants, no cat on the street (except a street dog), some suspicion when we go to the campground questions.
But slowly, the doors open for us. The grapevine is faster than we can walk and by the time we got to the shop, they know all of our arrival. We try each of the 3 shops in the village to buy something. Thus we keep everyone friend. -). In each store, the vegtables also almost sold out, because tomorrow is Thursday and then the supplier. ..
We sleep under the watchful eye of the police commissioner. He lives in a bungalow on the site. Every year he went to another village in the province transferred.

And the wind is back in action tonight.

Van José de San Martin naar Bariloche.

Na de desolaatheid van de pampa’s en José de San Martin brengt de R 40 ons in no-time naar het Nationaal Park de Los Arceles. De bergen induiken is een ware verademing na duizenden kilometers pampa’s. In het park ontmoeten we André, pas gedoctoreerd in de infomaticawetenschappen. Hij fiets rond in ZA met de vraag wat hij nu verder met z’n leven zal doen. Na 10 jaar studeren komt hij tot het besluit dat hij veel gelukkiger is op z’n fiets dan achter zijn bureau. We slapen aan het meer en nemen er een heerlijke duik.

In Bolson houden we een avondlijke stop om van het plaatselijke bier te proeven. Lekker bierrreke!

Op zaterdag cruisen we zalig door de bergen over glansend asfalt naar San Carlos de Bariloche, zowat de hoofdstad van deze regio. In de winter één van de grootste skieoorden van ZA, in de zomer een gezellig bergdorpje aan een prachtig meer. Hier vinden we beschermhoezen voor mijn voorvering, daar zijn we al van in Buenos Aires naar op zoek. Hoe minder stof er in de ringen van de voorvering komt, hoe minder kans dat ze gaan lekken. Preventie en onderhoud van de motoren blijft hier super belangrijk!

Zondag is rust- en klusjesdag, jullie op de hoogte houden, moto’s nog eens bekijken, wat kleding herstellen, de was doen.....

Er is ook een nieuw fotoalbum!

Van San Antiguos naar Jose de San Martin

Na de week vol avontuur, wordt er de rem een beetje opgezet. De Chileense grens is gesloten omwille van brandstofproblemen én als gevolg daarvan ook bevoorradingsmoeilijkheden. De bevolking komt massaal naar Argentinie om inkopen te doen. (diegene die nog aan benzine geraken)

De toeristen zijn geëvacueerd.  Wij houden de situatie nu al 4 dagen in ’t oog en er is geen verandering in zicht. Na het weekend in Perito Moreno en 2 dagen in het kriekenstadje Los Antiguos (vlakbij de grens) zijn we uitgerust. Vooral Los Antiguos is een heerlijk “no-stess-stadje”. Een beetje het plaatselijke Werchter, 1 keer per jaar is er een groot kriekenfestival met zo’n 40 000 bezoekers voor het muziekconcert.

Daarna duiken we terug het niets in.  De Carretera Austral stond op ons verlanglijstje, maar door de toestand in Chili bollen we noodgedwongen verder over de R40. Het grote NIETS. 400 km van het ene stadje naar het andere en daartussen 2 uitgebrande autowrakken en een paar uitgedroogde kadavers. In de  buurt van José de San Martin worden we vergezeld door de Gaucho’s ( de Agentijnse cowboy’s).

Ons intrede is de stad is alsof 2 ruiters een “far west” dorpje komen binnen gereden. 1200 inwoners, geen kat op straat (behalve een straathond), enige argwaan wanneer we naar de camping vragen.

Maar langzaam gaan de deuren open voor ons. De tamtam gaat sneller dan wij kunnen wandelen en tegen de tijd dat we bij de winkel zijn, weten ze al van onze aankomst. We proberen in elk van de 3 winkeltjes in het dorp iets te kopen. Zo houden we iedereen te vriend. ; -) . In elke winkel zijn de groeten trouwens bijna uitverkocht, want morgen is het donderdag en dan komt de leverancier. ..

Slapen doen we onder het waakzame oog van de politiecommisaris. Hij woont in een bungalow op de camping. Elk jaar wordt hij naar een ander dorpje in de provincie overgeplaatst.

En de wind is ook vanavond weer van de partij.

What a week (Again) !!

What a week (again)!
From the departure Monday to Saturday we rolled from one Wow-moment in the other .
From Puerto Natales to Torres del Paine
After ripio and the rain of recent days is the way to the park a blessing. By happy coincidence, we drive a little wrong and end up on the north side of the park. This gives us a magnificent view on the  3 Torres, a  paradise for climbers and hikers. Moreover, a sweet Chilean guide instructed us to not pay the fee for the park, if we only want to drive troo. We take her advice to heart and end up at Lake Azul.  A free campsite on the edge of the park, a place on the lake, on the first-row for the vieuw on the paine-towers. The pictures speak for themselves. We enjoy the entire afternoon of the view, dine in the evening with Amando (el cheffe of service) and do it the next morning veeeeeery easy. At 2 pm we leave this little paradise. Along the way we are again very popular. Tourist buses stop next to our motobikes, people want pictures of us and the bikes, motorbikes and themselves and the whole story, they ask just no signature. It amazes us that people think so special about our journey, certainly the European and American toerists
.Torres del Paine to El Calafate
Here we make our first kilometers of the famous Pan Amerikan Highway (Routa 40). It is still a piece of asphalt that is not really simple to the imagination. We want to be smart on the 300 km ride to save time and fuel, so we take the shortcut in ripio instead of the longer paved road.We will have known it! In the past month we have never encountered such a difficult piece. As usual, the sun beginning to sink lower and lower and we see ourselves already in the middle of the pampas camp with wind "too much". After a lot of concentration, balance tricks and 2 hours and 50 km (at 7 am in the evening) I tell Johan that we are halfway. He is choking!But then comes the good news of the day, the map was not correct and after 75 km there appears again a delightful piece of asphalt! Thank God we finally arrived just before dark at 9 am at the camp (El Ovejero) in El Calafate. We share our campsite dinner with, another biker, Austin from Colorado. He is glad that to his simple sandwich  he can add something warm and we are pleased with the many good stories and tips that he gives us to go.El Calafate is to our hearts a delight. It is a fine tourist village, gateway to Glacier Perito Moreno. We move the next day ofrom the camp to a hosteria with a garden, with fruit trees and make it cozy for 2 days.The motors are freed from all their luggage and in the afternoon we shaz to enjoy the Perito Moreno Glacier. What a delightful motor ride! No wind, no single ripio just nice road, great weather and an ideal temperature!!The Glacier IS impressive. Everyone talks about it, and it is the attraction of Argentina and that made us a little suspicious. Usually such tourist attractions are over-hyped and not for us. But here, the exceptions prove the rule.We tried a little to capture in photos, but it is impossible. Just come and see.We leave the park as very lasts, beautiful, blessed, unbelievebel!The next day is a day for the "to do" list to work. A trip like this requires a very different institution than a trip in Europe for several weeks. All material must be lasting much longer and be looked at a lot harder. We lubricate the zippers, do some mending the clothes, put the spokes of the 650 additional fixed with tension straps, chain and check oil, buy new lamps, eat... we have hardly any time left for a few mails-chekings.In the evening with an aperitif we bump to Georges, we met in Puerto Arrenas. Greek GS-rider and for 14 months on the road. It's not just the appetizer, a few hours later, our bottle wiskhy it as the fuel for travel philosophical considerations.

From El Calafate to Perito Moreno
And then on to the North. El Chalten and Mount Fitz Roy are definitely on our wish list. At the junction El Chalten / Tres Lagos we stop. What to do? There is no gasoline in El Chalten, so we manage not to make the split to El Chalten and decide to go to the next gas station in Gobernor Gregory (500 km). We are to discuss when we have a scooter coming. I hold him upright and look straight in the eyes of Luciano, a sympathetic Colombian on his Yamaha 125 from Colombia to Ushuaia underway!He encourages us toto skip Roy Fits  because of the clouds and the difficulties related to the benzene. In the howling wind (it is really very windy in Patagonia!) We have a lot of good information and then we each make our way, he South .. we North.For two days we drive through the NOTHING, pampas and meseta with here and there an estancia. Their closest neighbors are easily 70 km away. We have a detour of about 80 km to make Gobernador Gregory refueling and staying overnight. The municipal campsite is also the gathering place for local youth and at 2.00 o'clock in the morning they let us enjoy the power from their car speakers. Done with sleep The world famous Pan-American Highway (R 40) does honor to his name provisionally. Large pieces of dirt road in all sizes and models. Loose sand, mud, deep river stones, hard and loose gravel, puddles of surprises in the middle .... interspersed with pieces of brand new asphalt. It gives us plenty of adventure and allows us occasionally to breathe. Who the real Routa Quarenta feeling still want to experience should be quick, within a few years this is nothing more than a "boring" piece of asphalt  from one touristic environment to another.Our precautions are here for sure, we drove the 5 liter extra at all and each have a 4 liter extra / extra reserve. It gives a comfortable feeling to be here with "too much" gasoline to drive around. Believe me,  you really don't want  to runout of fuell in this area! Finally we end up the next day in the town of Perito Moreno (not the glacier), along the way we crossed exactly 1 gas station (without petrol) encountered over a distance of 380 km. We meet 2 German and 1 Columbian lifter, they look jealous to our autonomous horses.Our plan is to the border with Chile over stabbing, but currently there is a "no-go" zone. There hasn't been a supply there for months by a conflict between the government and petroleum companies. This creates a food shortage and the population begins to be quite impatient. There are even argentine buses that evacuate stranded tourists. The latest reports indicate that next week maybe a solution would come .., we are still waiting for the moment.

Wat een week (Weeral) !!

Van bij het vertrek maandag, tot nu zaterdagavond zijn we van het ene Wauw-moment in het andere gerold. 

Van Puerto Natales naar Torres del Paine

Na de ripio en de regen van de voorbije dagen is de weg naar het natuurpark een zegen. Door een gelukkig toeval rijden we een beetje verkeerd en komen zo via de noordkant het park binnen. Dit bezorgt ons een prachtig zicht op Los 3 Torres, hét paradijs voor klimmers en wandelaars.   Bovendien geeft een lieve Chileense gids ons de raad niet te betalen voor het park, als we er enkel willen doorrijden.  We nemen haar tips ter harte en eindigen aan Lake Azul. Alleen op de gratis camping aan de rand van het park, met een plaatsje aan het meer, op de eretribune voor de torens.  De foto’s spreken voor zich.                                                                                                                               We genieten de ganse namiddag van het uitzicht, dineren ’s avonds met Amando (el cheffe van dienst) en doen het de volgende morgen héééééél rustig aan. Tegen 2 uur verlaten we dit paradijs. Onderweg zijn we weer heel populair. Toeristebusjes stoppen naast onze moto, mensen willen foto’s van ons en de moto’s, van henzelf en de moto’s en het hele verhaal, ze vragen nog nét geen handtekening. Het verbaast ons dat mensen onze reis nog zo bijzonder vinden, zeker van de Europeese of Amerikaanse toerisen.

Van Torres del Paine naar El Calafate

Hier maken we onze eerste kilometers over de beroemde Pan Amerikan Highway (Routa 40). Voorlopig is het nog een stuk simpele asfalt die niet echt tot de verbeelding spreekt. We willen weer de slimme uithangen en op de 300 km durende rit wat tijd en benzine besparen, dus nemen we de shortcut in ripio ipv de wat langere geasfalteerde weg.

We zullen het geweten hebben!!! In de afgelopen maand zijn we nog nooit zo’n lastig stuk tegen gekomen. Zoals gewoonlijk begin de zon lager en lager te zakken en we zien onzelf al midden in de pampa’s kamperen bij windkracht “teveel”. Na veel concentratie, evenwichtskunstjes en 2 uur en 50 km (om half 7 ’s avonds) zeg ik tegen Johan dat we halfweg zijn.  Hij verslikt zich lichtjes!!!

Maar dan komt het goede nieuws van de dag, de kaart blijkt niet zo correct en na 75 km verschijnt daar opnieuw een zalig stuk asfalt! Godzijdank arriveren we uiteindelijk net voor het donker om 9 uur op de camping (El ovejero) in El Calafaté. We delen ons campingdiner met Austin uit Colorado. Hij is wat blij dat hij zijn simpele sandwich kan aanvullen met iets warms en wij zijn tevreden met de verhalen en vele goede tips die hij ons geeft voor onderweg.

El Calafate kan ons hart bekoren. Het is een fijn toeristisch dorpje, uitvalsbasis naar Glacier Perito Moreno.  We verhuizen de volgend dag van de camping naar een hosteria met tuintje, vol met fruitbomen en maken het daar gezellig voor 2 dagen.

De motors worden bevrijd van al hun bagage en in de namiddag vlammen we heerlijk naar de Glacier Perito Moreno. Wat een zalig motortochtje !! Geen wind, geen Ripio enkel mooie weg, mooie weer en een ideaal temperatuurtje!!!!

De Glacier IS indrukwekkend. Iedereen spreekt erover, het is dé bezienswaardigheid van Argentinië en dat maakte ons een klein beetje argwanend. Meestal zijn zo’n toeristische trekpleisters overroepen en niet aan ons besteed. Maar ziehier, de uitzonderingen bevestigen de regel.

We probeerden het een klein beetje vast te leggen op foto’s, maar het is onmogelijk. Just come and see. 

We verlaten als allerlaatsten het park, prachtig, zalig, onvergetelijk!!

De volgende dag is een dagje om het “to do” lijstje af te werken. Een reis als dit vraagt een heel andere instelling dan een reisje in Europa voor enkele weken. Al het materiaal moet veel langer meegaan en ziet ook veel harder af!. We smeren de ritsen, doen wat verstelwerk aan de kleding, zetten de spaken van de 650 extra vast met spanbandjes, olie en ketting controleren, nieuwe lampen kopen, eten ... we houden amper tijd over voor enkele mailtjes.

’s Avonds bij het aperitief lopen we Georges, die we hebben ontmoet in Puerto Arrenas terug tegen het lijf. Grieks GS- rijder en al 14 maanden on the road. Het blijft niet bij het aperitief, enkele uren later gaat onze fles wiskhy eraan, als brandstof voor filosofische reisbeschouwingen. 

Van El Calafate naar Perito Moreno

En dan weer op naar het Noorden. El Chalten en Mont Fitz Roy staan absoluut op ons verlanglijstje. Bij de splitsing El Chalten/ Tres Lagos houden we halt. Wat te doen? Er is geen bezine in El Chalten, dus lukt het ons niet om van aan de splitsing, heen en terug naar El Chalten én dan naar het volgende bezinestation in Gobernor Gregorius te rijden ( 500 km).  We staan te overleggen wanneer we een Scooter zien aankomen. Ik houd hem staande en kijk recht in de ogen van Luciano, een sympatieke Columbiaan die op zijn Yamaha 125 van Colombia naar Ushuaia onderweg is!!!

Hij raadt ons aan om Fits Roy te skippen vanwege de bewolking én de moeilijkheden ivm de bezine. In de gierende wind (er is hier echt wel Heel veel wind in Patagonië !) delen we nog flink wat goede reisinformatie en dan gaat we weer ieder onze weg, hij Zuid .. wij Noord.

Twee dagen lang rijden we door het NIETS, pampa’s en meseta met hier en daar een estancia. Hun dichtste buren wonen gemakkelijk 70 kilometer verderop. We moeten een omweg van zo’n 80 km maken om in Gobernador Gregorius te tanken en te overnachten. De camping municipal blijkt ook de verzamelplaats voor de plaatselijke jeugd en om 2.00 uur ’s nachts laten ze ons meegenieten van de power uit hun autoboxen. Gedaan met de nachtrust L

De wereldberoemde Pan-American Highway (R 40) doet voorlopig zijn naam nog eer aan. Grote stukken dirt-road in alle maten en modellen. Los zand, modder, diepe rivierstenen, keiharde en losse gravel, plassen met verrassingen in het midden.... afgewisseld door stukken nagelnieuw asfalt. Het geeft ons genoeg avontuur en laat ons toe af en toe op adem te komen. Wie het échte Routa Quarenta gevoel nog wil meemaken moet zich haasten, binnen enkele jaren is dit niet meer dan een “saai” stuk asfalt om van de ene toerischtische omgeving naar de andere te rijden.

Onze voorzorgen lonen hier, we rijden de 5 liter extra helemaal op en hebben elk nog een 4 liter extra/extra reserve. Het geeft een gerust gevoel om hier met “te veel” bezine rond te rijden. Geloof me, in deze omgeving wil je écht niet zonder bezine vallen! Uiteindelijk belanden we de volgende dag in het stadje Perito Moreno (dus niet de glacier), onderweg zijn we welgeteld 1 bezinestation (zonder bezine) tegengekomen over een afstand van 380 km.  Hier ontmoeten we 2 duitse en 1 columbiaanse lifter, zij kijken jaloers naar onze autonome paardjes.

Ons plan is om de grens met Chili over te steken, maar momenteel is daar een “no-go” zone. De bevoorrading ligt er al maanden stil door een conflict tussen de overheid en de petroleummaatschappijen. Daardoor ontstaat er ook een voedseltekort en de bevolking begint flink ongeduldig te worden. Er zijn zelfs al argentijnse busjes die gestrande reizigers evacueren.  De laatste berichten geven aan dat er volgende week misschien een oplossing zou komen..,  wij wachten nog even af.