Wat een week (Weeral) !!

Van bij het vertrek maandag, tot nu zaterdagavond zijn we van het ene Wauw-moment in het andere gerold. 

Van Puerto Natales naar Torres del Paine

Na de ripio en de regen van de voorbije dagen is de weg naar het natuurpark een zegen. Door een gelukkig toeval rijden we een beetje verkeerd en komen zo via de noordkant het park binnen. Dit bezorgt ons een prachtig zicht op Los 3 Torres, hét paradijs voor klimmers en wandelaars.   Bovendien geeft een lieve Chileense gids ons de raad niet te betalen voor het park, als we er enkel willen doorrijden.  We nemen haar tips ter harte en eindigen aan Lake Azul. Alleen op de gratis camping aan de rand van het park, met een plaatsje aan het meer, op de eretribune voor de torens.  De foto’s spreken voor zich.                                                                                                                               We genieten de ganse namiddag van het uitzicht, dineren ’s avonds met Amando (el cheffe van dienst) en doen het de volgende morgen héééééél rustig aan. Tegen 2 uur verlaten we dit paradijs. Onderweg zijn we weer heel populair. Toeristebusjes stoppen naast onze moto, mensen willen foto’s van ons en de moto’s, van henzelf en de moto’s en het hele verhaal, ze vragen nog nét geen handtekening. Het verbaast ons dat mensen onze reis nog zo bijzonder vinden, zeker van de Europeese of Amerikaanse toerisen.

Van Torres del Paine naar El Calafate

Hier maken we onze eerste kilometers over de beroemde Pan Amerikan Highway (Routa 40). Voorlopig is het nog een stuk simpele asfalt die niet echt tot de verbeelding spreekt. We willen weer de slimme uithangen en op de 300 km durende rit wat tijd en benzine besparen, dus nemen we de shortcut in ripio ipv de wat langere geasfalteerde weg.

We zullen het geweten hebben!!! In de afgelopen maand zijn we nog nooit zo’n lastig stuk tegen gekomen. Zoals gewoonlijk begin de zon lager en lager te zakken en we zien onzelf al midden in de pampa’s kamperen bij windkracht “teveel”. Na veel concentratie, evenwichtskunstjes en 2 uur en 50 km (om half 7 ’s avonds) zeg ik tegen Johan dat we halfweg zijn.  Hij verslikt zich lichtjes!!!

Maar dan komt het goede nieuws van de dag, de kaart blijkt niet zo correct en na 75 km verschijnt daar opnieuw een zalig stuk asfalt! Godzijdank arriveren we uiteindelijk net voor het donker om 9 uur op de camping (El ovejero) in El Calafaté. We delen ons campingdiner met Austin uit Colorado. Hij is wat blij dat hij zijn simpele sandwich kan aanvullen met iets warms en wij zijn tevreden met de verhalen en vele goede tips die hij ons geeft voor onderweg.

El Calafate kan ons hart bekoren. Het is een fijn toeristisch dorpje, uitvalsbasis naar Glacier Perito Moreno.  We verhuizen de volgend dag van de camping naar een hosteria met tuintje, vol met fruitbomen en maken het daar gezellig voor 2 dagen.

De motors worden bevrijd van al hun bagage en in de namiddag vlammen we heerlijk naar de Glacier Perito Moreno. Wat een zalig motortochtje !! Geen wind, geen Ripio enkel mooie weg, mooie weer en een ideaal temperatuurtje!!!!

De Glacier IS indrukwekkend. Iedereen spreekt erover, het is dé bezienswaardigheid van Argentinië en dat maakte ons een klein beetje argwanend. Meestal zijn zo’n toeristische trekpleisters overroepen en niet aan ons besteed. Maar ziehier, de uitzonderingen bevestigen de regel.

We probeerden het een klein beetje vast te leggen op foto’s, maar het is onmogelijk. Just come and see. 

We verlaten als allerlaatsten het park, prachtig, zalig, onvergetelijk!!

De volgende dag is een dagje om het “to do” lijstje af te werken. Een reis als dit vraagt een heel andere instelling dan een reisje in Europa voor enkele weken. Al het materiaal moet veel langer meegaan en ziet ook veel harder af!. We smeren de ritsen, doen wat verstelwerk aan de kleding, zetten de spaken van de 650 extra vast met spanbandjes, olie en ketting controleren, nieuwe lampen kopen, eten ... we houden amper tijd over voor enkele mailtjes.

’s Avonds bij het aperitief lopen we Georges, die we hebben ontmoet in Puerto Arrenas terug tegen het lijf. Grieks GS- rijder en al 14 maanden on the road. Het blijft niet bij het aperitief, enkele uren later gaat onze fles wiskhy eraan, als brandstof voor filosofische reisbeschouwingen. 

Van El Calafate naar Perito Moreno

En dan weer op naar het Noorden. El Chalten en Mont Fitz Roy staan absoluut op ons verlanglijstje. Bij de splitsing El Chalten/ Tres Lagos houden we halt. Wat te doen? Er is geen bezine in El Chalten, dus lukt het ons niet om van aan de splitsing, heen en terug naar El Chalten én dan naar het volgende bezinestation in Gobernor Gregorius te rijden ( 500 km).  We staan te overleggen wanneer we een Scooter zien aankomen. Ik houd hem staande en kijk recht in de ogen van Luciano, een sympatieke Columbiaan die op zijn Yamaha 125 van Colombia naar Ushuaia onderweg is!!!

Hij raadt ons aan om Fits Roy te skippen vanwege de bewolking én de moeilijkheden ivm de bezine. In de gierende wind (er is hier echt wel Heel veel wind in Patagonië !) delen we nog flink wat goede reisinformatie en dan gaat we weer ieder onze weg, hij Zuid .. wij Noord.

Twee dagen lang rijden we door het NIETS, pampa’s en meseta met hier en daar een estancia. Hun dichtste buren wonen gemakkelijk 70 kilometer verderop. We moeten een omweg van zo’n 80 km maken om in Gobernador Gregorius te tanken en te overnachten. De camping municipal blijkt ook de verzamelplaats voor de plaatselijke jeugd en om 2.00 uur ’s nachts laten ze ons meegenieten van de power uit hun autoboxen. Gedaan met de nachtrust L

De wereldberoemde Pan-American Highway (R 40) doet voorlopig zijn naam nog eer aan. Grote stukken dirt-road in alle maten en modellen. Los zand, modder, diepe rivierstenen, keiharde en losse gravel, plassen met verrassingen in het midden.... afgewisseld door stukken nagelnieuw asfalt. Het geeft ons genoeg avontuur en laat ons toe af en toe op adem te komen. Wie het échte Routa Quarenta gevoel nog wil meemaken moet zich haasten, binnen enkele jaren is dit niet meer dan een “saai” stuk asfalt om van de ene toerischtische omgeving naar de andere te rijden.

Onze voorzorgen lonen hier, we rijden de 5 liter extra helemaal op en hebben elk nog een 4 liter extra/extra reserve. Het geeft een gerust gevoel om hier met “te veel” bezine rond te rijden. Geloof me, in deze omgeving wil je écht niet zonder bezine vallen! Uiteindelijk belanden we de volgende dag in het stadje Perito Moreno (dus niet de glacier), onderweg zijn we welgeteld 1 bezinestation (zonder bezine) tegengekomen over een afstand van 380 km.  Hier ontmoeten we 2 duitse en 1 columbiaanse lifter, zij kijken jaloers naar onze autonome paardjes.

Ons plan is om de grens met Chili over te steken, maar momenteel is daar een “no-go” zone. De bevoorrading ligt er al maanden stil door een conflict tussen de overheid en de petroleummaatschappijen. Daardoor ontstaat er ook een voedseltekort en de bevolking begint flink ongeduldig te worden. Er zijn zelfs al argentijnse busjes die gestrande reizigers evacueren.  De laatste berichten geven aan dat er volgende week misschien een oplossing zou komen..,  wij wachten nog even af.