Een "ommetje" in de Andes

Na onze fantastische rit door het natuurgebied, bekijken we in Lonquimay hoe we verder zullen reizen. De kaart toont een “sendero” volledig oostelijk door de Andes. We informeren bij de toerischtisch dienst en bij de Guardio civil. Na wat over en weer getelefoneer met een politiepost nog dichter bij geven ze ons een “go”, het is zo’n 30 km moeilijker terrein maar te doen...   

We rijden door onnoemelijk ongerepte natuur en de eerste helft gaat het steil, maar doenbaar bergop. De weg is niet meer dan een breed wandelpad. We komen via een piepklein tunneltje aan de barriére van het prive-domein, waar we doormogen (zo vertelde de politie). En dan start ... de Highway to Hell! Het terrein wordt ruiger en ruiger, moeilijker en moeilijker.

de wereld vanonder de moto

Maar terugdraaien is geen optie meer. Wanneer het dan eindelijk begint te dalen, is het quasi onmogelijk om de zware motoren deftig naar beneden te krijgen. Ik ga ontelbare keren tegen de grond en ook Johan moet z’n zware GS een paar keer neer laten gaan. Gelukkig zijn we op tijd vertrokken en voelen we nog geen tijdsdruk. Een vriendelijk boer met ossespan wijst ons de weg bij een splitsing. Een juiste man op de juiste plaats!

Wanneer we dan eindelijk het einde van het privéterrein bereiken, waarschuwen de eigenaars ons. Verderop is er een rivier, zo’n 30 meter breed, 50 cm diep en géén brug. Hoezo, geen brug? De politie zei ons dat de brug oké was!!!! Het is ondertussen half 7 ’s avonds.

Als we aan de rivier arriveren ben ik doodop. Hoe in godsnaam ga ik die zwaarbeladen motor over de Bio-Bio rivier krijgen?

En dan, als door de hemel gezonden, verschijnen er 3 quad-rijders die het terrein kennen! (zij bevestigen ons dat de weg enkel te doen is met quads en cross-motoren...)  Zij helpen ons om de bagage de rivier over te brengen terwijl Johan de beide motoren overzwemt. Alles gaat zo snel dat ik niet eens foto’s kan nemen; Zelden ben ik zo blij geweest met de hulp van andere mensen!!

Het moeilijkste is nu achter de rug, maar de volgende stad halen we niet meer. Al bij al was het zo’n 50 km en 6 uren dat we hebben gezwoegd! De weg blijft lastig maar “doenbaar” en om 20.00 uur stoppen we bij een redelijk deftig plekje om te kamperen (het enige voor de komende kilometers zo blijkt). De schade aan de motoren is gelukkig beperkt. Maar de bagagekoffers hebben flinke deuken opgelopen...

Oef! Als beloning, nog 1 blikje bier in de rugzak, een halve fles rode wijn en een veld vol met droog hout om een kampvuurtje te maken.

Wanneer we een paar uur later zitten te mijmeren, staat er plots een vreemde figuur bij ons kampvuur. We hebben hem niet zien of horen komen, hij staat daar opeens. Zonder iets te zeggen, hij geeft ons een hand en blijft daar maar staan. Verdoken onder zijn kap, de herderstaf stevig onder de arm geklemd. Hij lijkt vooral geïntereseerd in mij. We ruimen stilletjes op, ik verstop me achter de tent, hij strompeld nog wat rond, blijft nog even bij het vuur en verdwijnt dan (na eerst onze (lege) fles wijn te hebben nagekeken) even plots als hij gekomen is. We besluiten dan maar om rond onze tent voor de nacht een psychologische barriere op te werpen met droog kreupelhout. Terwijl rondom ons de jachtgeweren klinken (er zijn hier wilde dieren) vallen we in een onrustige slaap..                    Na een voor de rest “rustige” nacht rijden we het laatste stuk naar Ralco en genieten er van een deugdoend ontbijt.                                                                               

Chilie, hier beleef je de verhalen van Issabel Allende en Pablo Neruda écht.

Wat hebben we geleerd?

Geeft men advies over de toestand van de weg.

-          Vraag of de persoon zelf er in de afgelopen week nog geweest is.

-          Vraag of hij/zij ooit al met een motor gereden heeft.

Is het antwoord op één van de 2 vragen “neen” dan is het advies waarschijnlijk niet veel waard.